QUEDAMOS SEN COCIDO CELESTIAL

Chega un momento en que o sol xa pasou pola porta e só quedan dúas opcións: calar e esquecer o conto ou, tal e como se lle deu a Leguina e Fracisco Vázquez, baduar sen filtro contra os que os arredaron do poder. Non digo que a decisión tomada por estes vellos socialistas sexa a peor, só me parece que cargan en exceso sobre un só culpable. Dá a impresión de que lle teñen máis teima eles a Zapatero que o propio PP, que xa é dicir. Coincido con bastantes das críticas que airean sobre o anterior presidente do goberno. Sobre todo na catástrofe da secesión en Cataluña. Si, a economía tampouco a deixou en bo estado, pero aí non creo que outro, fose socialista o de calquera outro partido, puidese manobrar con soltura tal e como agora, a posteriori, moitos saben que habería que actuar. O vendaval económico que se estendeu foi tan virulento que non ningún dos centos de economistas aos que agora se lle veñen solucións a feixes creo que soubese facer moito máis do que se fixo. Ademais, tampouco coincido que estivese tan cantada e que a puidese prever calquera: colleu por sorpresa a gran cantidade de expertos e a condenada actuou bastante a traizón. Non é que mereza louvanzas nin tan sequera demasiada desculpas polas súa lentitude e torpeza no enfoque da crise, pero moito peor, de gravidade substancialmente superior entendo que foi a súa actuación inxenua, confiada, atordada e infantil no trato que mantivo cos políticos cataláns sobre o Estatuto. Non digo con isto que o problema das rexións ricas insolidarias (Pais dos vascos e das vascas e Cataluña) non continuase, non teña un final bastante perigoso á vista nin que se solucionase se Zapatero non metese o zoco, pero desde logo adiantou quince ou vinte anos un problema que para daquela posiblemente contase con outros recursos de enfrontamento. Foi tal a súa falta de ulido que escagallou xuridicamente a debilidade na que se asentaba a convivencia, deu pé a que as masas rebordaran de cabreo crendo todo canto os Puyol e fillos viñeron artellando nestes máis de vinte anos e conseguiu que algún atrevido deducise que os tempos eran chegados. E así estamos. Cunha espada de Damocles sobre os resto do país, Rajoy comportándose coma un raposo a ver se lle sae ben e, por se non tiveramos problemas de sobra, situando aos verdadeiros independentistas ás portas de ganar as próximas eleccións. A iso chámaselle idear e trazar ben un problema. O outro cabalo de batalla sobre o que cabalgan o expresidente da Comunidade de Madrid e o exalcalde da Coruña ( a quen aínda hoxe seguen os seus proxectos e non fan máis que ir rematando o que el deixou trazado) é o do frívolo feminismo por quenda e por estética na que se deixou enmarañar o expresidente. Aquelas mozas tan desprestixiadas por falta de coñecementos, experiencia e valía para exercer un ministerio (Aído, Pajín Jiménez) non eran máis nada ca espantallos para dar idea de que estabamos diante dun goberno progresista, feminista, defensor de tódolos valores “progres” que polo mundo se levan. Ben. É probable que estas aguerridas mozas torpedeasen o catolicismo de Vázquez e o academicismo estatístico de Leguina, pero no campo social tampouco sería tan absolutista coma para dicir que todo resultou un desastre. Houbo leis moi contestadas que realmente non estaba cosidas por aprendices de costureiras. A lei de dependencia sería un gran avance e non se cruzase a crise económica. O matrimonio entre os do mesmo sexo viuse que ao final non era tan boba. E a reforma do aborto, xa ven: pregúntenlle a Gallardón se non lle sería mellor deixala como estába. O certo é que estamos nun país libre e Leguina pode escribir o libro que lle apeteza despezando aos seus e Vázquez quedarse toda unha noite en Vtelevisión contando anécdotas e repetindo os seus principios fundamentais: socialista, españolista e católico. Nada que dicir en contra. Pero a min xa me gustaría máis que se dedicasen unha miga con máis celme a propoñer algunha saída positiva. O seu partido está nun momento de especial desconcerto sobre todo desde o punto de vista de ideas que aporten algo ás tristes que nos está facendo tragar con aceite de rícino o PP. Non vexo a ninguén, nin da vella garda nin da nova, que expoña algún pensamento ao que se lle poda meter o dente. Non lles iría mellor se en vez de ladrar contra o pasado apuntasen ideas para o futuro? Eles saberán. A min, por riba de todo, o que me queda pena é que a Vázquez pasoulle o sol pola porta para levar un plan que eu noutra ocasión xa lle suxerira. Sendo embaixador no Vaticano tivo a feliz idea, xunto co alcalde de Lalín, de invitar a un cocido como é debido aos cardeais dos distintos dicasterios. Só houbera un mínimo fallo: faltara o Papa, a pesar do moito que admiraba e admira a Ratzinger. A miña idea era que lograba un segundo cocido no que estivese o Papa, ese sería un cocido celestial e Vázquez tería asegurado un balcón con vistas no ceo. Xa non vai poder ser. Quedaremos sen cocido celestial.



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA