O PEOR REGALO

NON me resisto a comentarlles o acontecido nun instituto, tal e como mo contou pasmada unha amiga a través do correo electrónico. Resulta que un rapaz falsificou a firma dos pais na notificación das súas faltas de asistencia, algo que pode ocorrer, así reaccionan algúns estudantes. Saben cal foi a reacción dos pais? Esa na que están pensando: denunciar ao instituto diante da Consellería de Educación por non informarlles satisfactoriamente do asunto. A quen se lle ocorre non arbitrar medidas de precaución máxima para que ningún neno sufra a tentación de falsificar faltas de asistencia, notas ou calquera outra información. A ver se comezamos a traballar como se debe: non dando nin a máis mínima oportunidade á liberdade, ao erro, a saltar as normas, a caer en fallo. A protección do menor debe ser tal, chegar a tan minuciosa previsión, que nunca, baixo ningunha condición, o pícaro poida cometer actos que merezan desaprobación, represión ou castigo. Iso xamais. Así parece que se estende o pensar entre moitos pais e así nos vai e nos irá.

O sistema educativo non pode asentarse sobre premisas tan proteccionistas. Eliminar do alumno a posibilidade de que tropece coa dinamita que lle esboure nos fociños é un atraso de consecuencias máis serias do que parece. Pretender que as condicións sexan sempre tan favorables coma para que nunca exista maneira de exercer a propia liberdade e, polo mesmo, a responsabilidade, equivale a tronzar pola raíz a sabia da educación. As maneiras de comunicar son as que son, máis ou menos perfectas, pero coñecidas e claramente establecidas para todos. Aquel que rompa as regras, que incumpra, que as infrinxa, haberá de se ater ás consecuencias, pois a través delas atopamos a fórmula para nos ir facendo adultos. Non porque os pais protectores, vixiantes, atentos a arredar do camiño todo perigo, sairán persoas máis fortalecidas e autónomas. Ao contrario, arredándolles do camiño as ortigas e silvas que os piquen de vez en cando, só se alimenta inseguridade, debilidade e mínima resistencia ás dificultades. En algún tempo, o rapaz ao que se lle pillase falsificando o asinado dos pais case seguro que recibiría un par de labazadas ou algo peor. Non avogo por regresar a eses tempos. Pero denunciar a uns mestres ou administración ineptos e culpables para salvalo da súa responsabilidade é o peor regalo que se lle pode facer a un infractor.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO