sábado, 28 de febrero de 2015

QUEN LLE ESCRIBIRÁ OS CONTOS A RAJOY?

QUEN sexa que o faga ten ben trazados argumento e metodoloxía para a súa aprendizaxe: repetir, repetir, repetir. Calquera sabe o relato de Rajoy: recibida unha herdanza envelenada causada por irresponsables e ineptos gobernos socialistas, este presidente honrado e valente tomou a decisión de salvar a España do rescate e da catástrofe inminente. Para tal cometido, armado de sentido común, iniciouse un plan de reformas que esixiu sacrificios ao formidable pobo español, pero coa esperanza da recompensa que todo sacrificio merece. Evitado o rescate, rebaixados os intereses da débeda, procurando como heroes non prexudicar a parados nin pensionistas, nin pillando cartos da caixa común, endereitase a situación. Agora, enfiada a ruta, agradecido a todos os españois pola súa abnegada conduta, entramos nunha etapa de crecemento na que se creará emprego, sempre e cando, atentos!, nos voten outros catro anos. Se o fan, seguirán polo camiño de salvación; como non o fagan e se deixen seducir polo canto de sereas de populismos demagóxicos, irán de cabeza polo camiño da perdición. Este é o conto que lle escriben, que parece crer, que nos conta e que escoitaremos ata a saciedade.
Fúrtanos, sen embargo, o guionista de Rajoy algúns datos. Si tal, houbo rescate. Con memorando e todo. Un rescate ás caixas, que nin se dá exactamente contabilizado pero que, polo baixo, chega aos 50.000 millóns de euros (23.000 só para a desfeita de Blesa e Rato), que segundo Rajoy non nos custarían aos contribuíntes un céntimo e segundo De Guindos xamais recuperaremos. E aínda esquece algo máis: que hoxe hai máis parados que cando el colleu o poder, que reciben menos prestacións, que as condicións laborais son paupérrimas, que os mozos emigraron, que se deron de alta moitos autónomos ficción baixo o peso do desespero e que somos os reis en desigualdade. E isto é moito esquecer. Porque esas grazas hipócritas coas que pretende insuflar estima aos votantes, adulándoos con que os seus sacrificios foron de moito valor -vaia se o foron-, resultan insultantes. Eu preferiría que menos españois débiles non colaborasen tanto para "mellorar" esta situación e que fosen esas empresas que seguiron aumentando beneficios e eses executivos que continúan ganando 20.000 euros diarios os que aportasen algo de sacrificio para a renovación do país.
E esquece, por non seguir, que se dispuxo de 23.631 millóns da caixa común. Ocultando tanto, parece coma se o conto estivese escrito para bobos.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.