A MONXA TERESA EN CITÉ SOLEIL

        Reporteiros con miles de voos á miseria e á guerra denuncian que moitas organizacións de axuda humanitrira os decepcionan. Algunhas parecen empresas de funcionarios ben pagados, con horario de país rico incrustadas en centros de reguxiados.  Outras non, son exemplo de entrega e compromiso nas situacións máis angustiosas do planeta. Pero no que coinciden tódolos observadores, sexan reporteiros,  diplomáticos ou comerciantes, ateos, agnósticos ou crentes, é na valentía e fortaleza heroicas das monxas e misioneiros cristiáns nas zonas abandonadas  ata por Deus.

            Vicente Romero insiste na mesma idea  no seu libro Habitaciones de soledad y miedo , máis de cincocentas páxinas acuguladas de experiencias dunha enorme riqueza ao longo de todo o mundo, pero escrito con frouxa estrutura e escasa graza. Mágoa. Mentres o lía enfadábame a cada páxina por ver estragada tan admirable información nunha narración tan descontrolada e desmaiada, sen miga de emoción. O magnífico reporteiro que é Romero como o demostran os seus anos recorrendo do Tibet a Sudáfrica, de Mostar a Potosí, ben plasmados en Informe Semanal, En Portada, Buscamundos ou noticias do telediario, non se percibe no libro. Pódese aprender, claro, da súa inmesa experiencia pisando os barrios máis cheirentos e vergonzosos do mundo, conectando con personaxes de toda condición, ditadores africanos, altos cargos de ONU ou da Cruz Vermella, diplomáticos, presidentes, nenos morrendo coa fame, mulleres violadas, chabolas pestilentes, hoteles do máis refinado luxo á beira da podremia, asasinos confesos, caníbales, ladróns, negociantes sen escrúpulos, soldados, borrachos, putas... Vietnam, Camboia, Siria, Tanzania, República Centroafricana, Somalia, Perú, Angola, Serra Leona, Paraguai... O mundo desfilou diante dos seus ollos que se abriron a toda realidade levando escrita neles para sempre a inxustia, a violencia e a barbarie dos humanos . E iso nos dá no libro tratando de fiar os recordos arredor de tantas habitacións nas que ao final só queda a soidade e o medo, tamén vergonza e mala conciencia cando se chega ao hotel onde un se pode lavar, cear ben e durmir limpo e cómodo, despois de gravar unha montaña feita vertedoiro na que remexen enxames de nenos, mulleres e homes feitos  tratando de atopar algo que vaia un céntimo no medio da merda.

            Pero entre tanto inferno e desespero, militares sanguinarios, intereses económicos nunca resaltados ou complicidades diplomáticas arrepiantes, aparecen lóstregos de fortaleza, de amor, de tenrura, de fe. Mozos namorados, nenos que se salvan, mulleres que resisten despois de ser ultraxadas, alegría entre a bosta, colaboración e hospitalidade onde case nada se pode comportir. E aí, neses lóstregos de esperanza será raro que non aparezan as monxas e curas de Burgos, Navarra ou Cataluña, Italia, Bélxica ou Francia, que entregan cunha determinación inexplicable a súa vida axudando aos demáis. Unha Monxa á que diante dos seus ollos  acuchilan a dúas compañaeiras na Alxeria da violencia máis atroz, aos dous anos aparece de novo no lugar do crime traballando coma se nada; o crego que leva a vida entregado aos máis pobres dos pobres nos arrabaldos de Asunción; o misioneiro que  aprende a lingua da tribo, que se fai un máis entre os nativos para colaborar levando un rego de auga, edificar unha pequena escola; o padre dos misioneiros Blancos que aguanta a desaparición dos aldeanos cada día que pasan xefes da guerra, que contempla cos seus ollos as atrocidades nunca imaxiandas, cabezas espetadas en baionetas, nenos xogando á pelota con  cráneos secos, nenas violadas diante das nais, soldados borrachos apuntando con ametralladoras modernas aos ollos cegados de medo... e segue no seu posto, e aguanta, e non marcha, e á noite, cando atopa alguén con quen falar, atrévese a pedirlle contas a Deus, que fai, onde se mete, pero sen perder a fe, a forza para seguir loitando; a monxa que ve arder a súa pobre misión onde se refuxian nenos e mulleres e non dubida en alquilar unha avioneta para salvalos, xa se pagará, a fortaleza e a fe están por riba de toda ameaza ou terror; ou a que circula nun catrolatas achacoso polo medio da soidade seca máis atemorizante.

            É misteriosa esa valentía, esa heoricidade. Algo animará tanta bondade. No medio da podremia, mentira, inxustiza, engano e corrupción,  merece a pena recordar as serenas palabras de Teresa, unha monxa das Hirmás da Caridade veciña de Cité Soleil, un dos infernos do mundo en Haití: “Yo soy políticamente analfabeta, pero tampoco hacen falta muchas luces para comprender las causas de la espantosa pobreza que se sufre aquí y en tantos otros países. El mundo está basado en la desigualdad. Y la caridad no sirve para nada, si no se cambia un sistema económico internacional que es radicalmente injusto”.