sábado, 25 de febrero de 2017

NOVENTA ANOS MÁIS

NOS medios está de moda falar de enfermos valentes diante da morte, sobre todo aqueles que pasan polo calvario do tratamento contra o cancro. Modelos, d­eseñadores, políticos e cantantes aparecen como loitadores contra unha enfermidade a cada paso máis frecuente, talvez porque vivimos máis. Eu non estou moito por estas valentías. Creo que situar a morte como asunto bélico non aporta gran cousa. Esta guerra está perdida. Padezamos ou non cancro, a morte ganará. Sabido isto, somos todos débiles, pouco esforzados, lacazáns que non poñemos da nosa parte para atrasar a morte? Se diso dependese... Quen sofre a gran inxustiza dunha enfermidade que anuncia a morte por entregas, que valentía pode demostrar por adaptarse á mala sorte por morrer a idade moza ou despois de acollerse aos avances médicos para retrasar ou mellor vivir os días que lle quedan? 
Máis que valentía entendo que o que nos corresponde é unha boa preparación para morrer. Preparación da que todos fuximos pola ilusión da inmortalidade. Ninguén dubida que a morte será o destino final entre este breve tempo de consciencia e a disolución final do noso eu. Pero a forza vital indúcenos a unha ilusión de inmortalidade na que nos instalamos ata que algúns padecemos o despertar brusco diante da confirmación científica de que as células aniquiladoras se están reproducindo imparables para acabar con nós en tempo contado. Este despertar dramático anula a ilusión de inmortalidade e sitúate na certeza de que vai ser, xa, pronto. 
Mais, aínda espertos, non valentes, os avisados de que os que morren non son sempre os outros, de que a gadaña agarda na volta da esquina, aumentamos a nosa incredulidade en proporción á cercanía do pasamento. Somos hábiles creadores de ardides, narcóticos misericordiosos ou estimulantes extáticos, como os califica J. Barnes, cos que distraemos a evidencia. Cada quen ármase dos propios narcóticos e, incluso ríndose da falsa ilusión de inmortalidade, acóllese á evasión como mellor sabe. Meu pai, que non é ningún heroe valente, camiño dos 91 –convencido de que eu, con 64, noutro tempo sería un vello en idade para morrer–, utiliza a ironía para se tranquilizar. Non para de anunciar que non perdeu a cabeza e sabe que o desenlace está a caer e irá pronto para o burato. 
Como dende a cociña se ve a igrexa e o cemiterio, mira dende a ventá e señala o seu próximo leito, sabe a quen terá por veciño e promete longas conversar con el. Así de simpático pasa gran parte dos días alimentando a incredulidade sobre a certeza que o ameaza. Pero nun destes días, despois de que lle dese un desmaio, trantando de convencelo de que a culpa non era do marcapasos, senón da súa excitación diante das visitas e do seu afán por se comportar coma se fose mozo, deixou de buscar excusas e parecía que aceptaba que era a vellez e nada máis a causa dos seus vaídos, co que conviña acatar o ditame fixo da inmiencia. Estando nestas explicacións, pensando que o tiña convencido, resaltado a gran sorte de estar lúcido e autónomo á súa idade, pregunteille que máis lle podía pedir a esta vida. Contestoume sen miga de ironía: “Vivir outros noventa anos máis”.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.