domingo, 31 de julio de 2016

A PUBLICIDADE DO FRACASO

Se estivise na necesidade de cambiar de coche, a quen nunca  lle preguntaría a marca pola que optar  sería a Fernando Alonso. Este campión parece negado á hora de elixir marcas. Ou el é  o negado (cousa que os expertos se empeñan en dicir que non é certo, que realmente é un pilo excepcional) ou os motores que elixie son todos unha porcaría. O estraño é que cando os collen outros pilotos, eses mesmos motores corren que mete medo. En fin, que isto da Fórmula 1 é para min un misterio de dimensións superiores aos grandes da escolástica e non penso dedicarlle demasiada reflexión. Moito menos a como pode ser un deporte que atraia teleespectadores, non se me ocorre aburrimento en estado máis puro... Pero o que si me trae intrigado é o misterio da publicidade.
            Como ben sabemos, ese negocio-deporte- espectáculo- relacións públicas-circo, difícil darlle co nome exacto, aséntase – coma case todo, así vai o mundo- na publicidade. As grandes firmas apostan e invisten o que non está escrito para saír nas máquinas, gorros, asfalto, descansos televisivos, faldas das azafatas, en todo canto poda recibir un nome, unha marca, algo que vender. Por suposto que non é publicidade ao alcance de calquera firma. Para acceder a este circo das carreiras haberá que facturar por riba dun bo feixe de millóns, ningunha empresa menor pode permitirse a exhibición en tal escaparate, aínda que ultimamente xa non resista o negocio o sponsor único. Suponse, claro, que os pilotos son o reclamo fundamental. E, debería ser, tamén supoño, que os pilotos máis solicitados para defender as marcas fosen aqueles que máis éxitos conseguisen na súa tarefa: correr máis que os outros, chegar primeiros. Máis observando a evolución do piloto asturiano éntrame dúbidas. Alonso, supoño, conseguiu grandes contratos con grandes firmas grazas aos méritos en tempos pasados, e por iso o contrataron con cantidades que ruborizan para que opine cada semana e cada carreira: para que sexan visibles os seus patrocinadores (xa digo, a cada paso máis diversificados), aínda que en realidade non diga absolutamente nada. Agora ben, preséntaseme unha dúbida que non dou aclarado: como é que nos últimos anos, non levo conta, pero máis de tres seguro, que este asturiano non chega de primeiro nin freando todos os que van diante, que as súas mellores posicións, cando hai sorte, andan por ser séptimo ou outavo, pero case sempre do décimo posto por enriba, como é posible, pregúntome unha e outra vez, non pare de opinar, saír nos medios, día si e día tamén, lamentándose das súas desgracias, do mal que lle vai, da mala sorte, da mala planificación, do pésimo motor, dos neumáticos mal escollidos. É rendible tamén a publicidade do fracaso?
            Levo algún tempo seguindo os titulares, só por curiosidade, e non falla: Alonso asume que o motor non dá máis de si, que non hai maneira de chegar aos postos nos que se puntúa, que nin por equivocación probará o podium dos gañadores no que queda de competición, que as melloras dos seus equipos de exeñeiros son imperceptibles, que as rodas non están ben elixidas, que a táctica do equipo é lastimosa, que todos os demais contan con mellores motores e equipos, que se resigna pacientemente ao fracaso, que se isto segue por tal camiño pode deixar de competir, e así unha restra de desgrazas que repite sen perder o sorriso. Pois o certo é que nos preparativos  de cada carreira, o día dos adestramentos e o propio da competeción, o piloto sae coa súa tranquilidade aprendinda, coa ladaíña de desgrazas, pero co rostro de agraciado polo deuses, triunfador, seguro, pleno, admitindo que é un perdedor nas carreiras pero un fenómeno indiscutible, supoño que sobre todo nos negocios. Unha contradicción que non sei se queda salvada por ser campión unha vez, o que imprime carácter e dá fortuna de por vida,  ou simplemente porque hai áreas da publicidade e da economía que funcionan con independencia dos resultados dos anunciadores.

            Seguro que nas escolas de publicidade se estará estudando o caso. Porque, que se saiba, ningún patrocinador abandonou ao piloto, nin rebaixou as súas astronómicas millonadas, nin parece tampouco que lle fora peor nos seus balanzos de fin de ano. Estúdese, pois, que se cadra é máis rendible contratar polo fracaso que polo éxito. A clave estará en saber  elixir ben ao fracasador que mellor venda, e esa xa é clave que non resultará fácil descifrar. Claro que, nun mundo no que o xefe deste circo consegue zafarse da xustiza en funcións dos milllóns que aporta, calquera publicidade pode ser rendible. Agora disque lle secuestraron a sogra en Brasil – a Ecclestone refírome, xa se decataron, ese señor baixiño, disque podre de millóns e ao que todos lle miramos pasmados a modelo nova, alta, escultural que o acompaña- e terá que rescatala – á sogra, pola modelo pedirían o dobre- por 33 millóns. Nada. Seguro que a publicidade do fracaso ou a da desgraza lle será beneficiosa. Aquí o importante é entrar no espazo idóneo de negocio, logo calquera actuación pode ser susceptible de publicidade.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.