O grupo político de Podemos ten no seu haber dous
méritos que ninguén lle poderá negar: remover e revolucionar a dinámica cómoda
e corrupta dos partidos instalados na aternancia de goberno e alcanzar unha
representación parlamentaria en só dous anos de 71 deputados. Dito isto, o partido ou como queira que se chame, perdeu
a oportunidade de tocar poder coa velocidade do raio e pasoulle o sol pola
porta. Hai oportunidades que se non se aproveitan non se repiten. Podemos
malgastou a súa e agora tócalle aprender, sufrir, retroceder, coñecer límites,
talvez, polo menos mentres non se aclare, curtirse durante varias lexislaturas
para ter a tiro de pedra a oportunidade de gobernar. Ou se cadra non volver a
tela nunca máis.
Tres
son a causas polas que Podemos padeceu un freazo en seco. A velocidade excesiva
coa que se conduciron sendo conscientes de que agora era o momento, as malas
compañías das que tanto dependen e a inconsistencia ditada pola luz que os
cegou ao se ver tan cerca de gobernar. A velocidade arrastraunos polo cavorco
do engano ao conter dentro de si o frenesí do éxito e a trampa do fracaso. O
seu dinamismo propagandístico, a súa facilidade no manexo das redes sociais, a
habilidade para conectar con sectores heteroxéneos da poboación acercounos á meta
de maneira que nin eles puideron soñar. Pero esa mesma velocidade delatounos na
súa ambición rabiosa, nas súas contradicións e na impaciencia que os precipitou
na desconfianza e no medo do votante. Con ser os seus fundadores sociólogos e
estudosos da política, erraron ao non calcular que en España a desesperación,
con ser dura a crise, aínda non é tanta coma para que o cidadán opte por un
cambio tan difuso e inseguro así como así, a cegas. Porque no seu devenir
programático acabaron por solicitar que se confiase neles só por aludir a un
sorriso e unha ilusión baleiras. Instalados no convencemento de que era o
momento – e érao-, descoidaron demasiados frontes polos que lles atacaron sen
piedade e non souberon dar resposta. Moito votante acabou crendo que eran pura
ambición, desexo de poder polo poder, ganas de control e derribo do construído
só polo pracer de iniciar unha aventura incerta propia de políticos de
departamento de facultade vivos e pícaros, pero verdes e coa cabeza aínda moi
chea de paxaros, como demostrou o infantilismo de cegarse coa repetición de
eleccións para confirmar a Rajoy no goberno.
A
segunda trampa que os freou está relacionada coas compañías. As do pasado e as
presentes. As do pasado por instalarse no comodín de insistir en que a eles o
que lles importaban eran os desafiuzamentos, os nenos mal alimentados e as
familias sen luz de aquí, sen necesidade
de ir a Grecia ou Venezuela. Pero equivocáronse. Venezuela e Grecia foron dúas
referencias fundacionais que o elector non puido esquecer e necesitaba
acalaracións. Saber se acabarían lanzando faroles estilo Syriza para logo meter
o rabo entre as pernas e entender que clase de asesoramento lles prestaron aos
venezolanos, porque , con independencia dos apoios económicos, calquera cunha mínima
curiosidade intelectual querería saber os motivos de tanta admiración e fervor
por Chávez e as liñas esenciais nas que o asesoraron. Pero é que, a maiores,
enfervorizados por tocar poder, idearon unha estratexia de alianzas perigosas
cosidas con alfinetes. Entendo que os votos cataláns, valencianos, vascos e
galegos son moitos, pero a unidade programática non resistirá o primeiro tirón.
Romperá coma tela vella e mil veces lavada. Mareas e compromisos racharán antes
do que pensan. E a aposta con Esquerda Unida animada pola tranferencia da
frustración de Anguita? Auga de borrala. Amizades de pura comenencia que non
callarán nin aportarán nada: é tanta a confusión de intereses e programas que
só despistan ao electorado.
Por
último, como consecuencia das dúas anteriores, tanta velocidade e amizades
perigosas, obrigaron a unha inestabilidade programática que desconcertou a
electores dunha banda e doutra. Pasou por ser un partido en busca de
transversalidade, comunista,
socialdemócrata, irmán da caridade, controlador do poder xudicial, agresivo,
amable, en fin, cantilenas trantando de lle quentar o oído a quen o escoitaba.
Unha confusión, un rebumbio, unha unidade da diversidade na ilusión por
gobernar, un refugallo de intereses rancorosos, ilusionados, perdidos,
fundados, despistados. Un tótum revolútum
que arrincou ilusionando a desencantados, inxenuos, convencidos da
necesidade dun cambio, ambiciosos que se unen ao probable ganador. Pero á fin,
unha máquina que pretendía unir para ganar, só logrou a unidade para caer no
camiño da perdición. Porque, ou moito me equivoco, ou este freazo traerá
consecuencias graves. A oposición non une, e os españois, de momento,
comprobado está, prefiren que os engane alguén de lei e orde, o malo coñecido,
antes que un cambio tan poliédrico, inestable e veloz que o atemoriza. Sí, o
electorado tivo medo, o que deberían
analizar os dirixentes de Podemos, se realmente fosen críticos, é por
que causaron tanto medo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.