domingo, 10 de julio de 2016

GUÍAS DE SAN PETERSBURGO

NON é que acostume a viaxar con guía, gústame máis andar ao meu aire e patear as cidades dunha maneira un tanto anárquica. Pero nesta ocasión, pasei dous días en San Pestersburgo cun grupo conducido por unha guía como nunca outra coñecera. Unha señora tan particular e estrafalaria que en primeiro xerou un malestar xeneralizado entre os turistas e acabou por nos dar lástima a todos. O seu español non era que fose moi fluído, pero polo idioma podería defenderse. O peor da súa actuación centrábase no fragmentado do seu discurso, nos silencios inexplicables, na subxectividade das afirmacións, e nas súas confesións de frustración, descontento e fracaso vital.
Coma se utilizase o micrófono para realizar unha terapia informal na que nos contaba dende a súa insatisfacción afectiva (lamentaba ser unha solteirona insatisfeita), as súas preferencias políticas (non se cansou de insultar a Putin, perdoar a Gorbachov e maldicir a época soviética) , a súa frutración profesional (choraba a cada paso a desgraza de ter que repetir sempre as mesmas anédotas e información) ata expresar a súa angustia temendo que o autobús chocase no descontrolado tráfico da cidade ou algún viaxeiro sufrise un accidente. En fin, unha alegría de señora levándonos dun lado a outro no autobús, trasladándonos polos distintos palacios, canles e xardíns a uña de cabalo e someténdonos a unhas carreiras polas distintas salas do Hermitage cunha présa coma se fuxise dalgún mafioso.
E foi no Hermitage, xa canso e perdido das súas explicacións truncadas e grotescas, cando desconectei os auriculares e me detiven nos cadros ou pezas que máis me chamaban a atención. Pero como ante todo estímulo me domina a tendencia a fixarme máis nas persoas que en nada, axiña detectei outra guía completamente distinta. Nova, atractiva, cun sorriso de neve, branca e rubia, cuns ollos azuis inmensos. Non atendía a ningún grupo. Estaba contratada por un italiano baixo e gordete con pinta de profesor que comentaba con ela os detalles de cada cadro con parsimonia.
Ela atendíao cunha dedicación exclusiva e delicada que o profesor agradecía con sorrisos e admiración. Seguín as súas explicacións en varios cadros de Rembrandt e confirmei que o italiano non só era profesor senón tamén profesor de arte. O diálogo que mantiña coa guía demostraba un coñecemento e fondura que ninguén que non estudase arte podería expresar. E a guía non lle quedaba atrás. Ademais de falar un italiano perfecto, víase culta, delicada, educada. Como a miña guía fuxía das salas temendo que os cadros a escaldasen, para non perderme do grupo perdín á parella de profesor italiano e guía fermosa. Máis tarde, á hora de comer, no restaurante, quedei desconcertado cando nunha mesa vin á parella formada pola guía rusa e o profesor italiano collidos da man e mirándose aos ollos coma se o Hermitage os namorase de maneira súbita.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.