Os
que escribimos con frecuencia nos medios de comunicación temos algo de
predicadores. Dos que non dan trigo, claro. Tal e como nos ensina o noso
presidente Rajoy coa sabeduría PTV (de Pontevedra de todoa a vida) expresada en
píldoras irrefutables: no é o mesmo predicar que dar trigo, é máis difícil
gobernal que falar, hai que ser serios, gobernar con sentido, como Deus manda,
e deixarse de aventuras de mocosos que non aprenden ben os temas, non os saben
cantar e teñen a cara de se presentar
diante dos cidadáns cos deberes sen preparar. Por isto é que moitos
escribidores andamos cantando sen saber ben os temas, por peteneras, e así nos
vai.
Hainos
claros : apostan por un partido e bendíceno contra vento e marea. Son
incondicionais, case seareiros, fanáticos algúns. Gustan moito no Bernabeu ou
no Camp Nou, pero nos outros campos non merecen a máis mínima credibilidade.
Ven só virtudes nos seus elixidos, descúlpanlle os fallos máis estrepitosos e
fártanse de articular discusos tratando de facer coincidir a realidade cos seus
desexos de tiunfo dos seus colores. A razón está sempre do seu lado, e se non
está, peor para a razón, porque a verdade está desmostrada de antemán e non
ofrece dúbida salvo para os estultos, os comenencias ou os cegos sen mala fe.
Barullan moito e manipulan canto poden. Hainos de tódolos bandos, soen caer máis polos extremos. No é que sexan
máis veloces nin centren mellor, senón que se prestan a encirrar contra o
oponente da maneira máis radical que saben, ao que non lle dan nin auga en perigo de deshidratación.
Desexan con toda a súa alma que o enimigo morra de sede no deserto. Acostuman
uns a pontificar que o mercado e a propiedade privada, cruel e malévola, matan
a millóns de nenos, converten aos homes en abusadores de mulleres, ás mulleres
en esclavas, aos pobres en bondadosos absolutos que viven sen auga, alimentos e
luz por culpa dunha conspiración de ladróns con gravatas de Hermès que se
encargan cada mañá de progamar este val
de bágoas invivible, cada vez menos, en contra de toda evidencia, simplemente
porque o mal está descuberto e hai que acabar con el da maneira que sexa. Aos
do outro extremo, pola contra, sóbralles saber que o gran problema desta
sociedade son os impostos, os vagos, os cansfrauta populistas, violentos que non respectan a
liberdade, valor sagrado sempre que os favoreza, e por darlle alas a un estado
inútil, burocrático, ladrón por naturaleza (sempre que non o necesiten), que
non se atreven a deixar todo nas mans dos cidadáns libres, os cartos nos seus
petos, as decisións serias nas súas mans. Tanto uns coma outros non se morden
porque aínda quedan algunhas formas, pero se as mínimas ataduras que nos quedan
se perdesen, uns armarían ao pobo soberano para facer a revolución e os outros
dirixirían drons dende despachos para aniquilalos.
Existen
predicadores con maior sutileza. Non caen na pornografía descarada dos
anteriores, pero dan e dan voltas para acabar suxerindo que fóra do malo
coñecido non existe salvación. Son eses politólogos experimentados, resabiados,
que prevén o futuro coma arúspices, e preveñen ao votante diante dos enganos
maliciosos dos partidos tramposos que os vulgares mortais non damos pillado.
Exercen a súa prédica con suficiencia e incluso permitíndose berrar ao
electorado pola súa mala cabeza elixindo sen ton nin son. Dan unha de cal e
outra de area, pero acaban sempre no punto de inicio: cambien, enreden, proben,
xoguen, arrísquense e verán, verán o que nos agarda. Poderiamos dicir que son
os verdadeiros gardiáns para que non se produza ningún cambio, porque eles, na
súa infinita sabedoría, na análise histórica e na perspicacia política innata
que os acompaña (algúns foron antes políticos con fracasos monumentais),
encárganse de nos aleccionar para que non cometamos erros dos que nos teñamos que
arrepentir. Resumindo: voten a Rajoy porque sempre é moito mellor a malo
coñecido que o bo por coñecer.
Hai
aínda outras categorías, pero xa non me deteri nelas, porque nalgunha habería
de incluirme e prefiro manter un certo suspense. Actuarei como lector e diante dos modelos de prédicas
que lles acabo de mencionar, paralízome,
éntranme unhas ganas locas de non votar. Véxome votando co nariz tapado ou
tremendo polo medo a que cheguen os bárbaros e decido marchar, covarde que son,
prefiro ver dende lonxe os resultados e atopar evasións inmediatas para
esquecer o lío no que case seguro permaneceremos. Con todo non deixarei de ser
cidadán responsable; lisco, pero votei xa por correo. Así, xa a papeleta
enviada, sen ter que presentarme diante de toda a mesa eleitoral co DNI nos
dentes e o voto pillado con luvas para non me manchar, creo que soportarei
mellor esta segunda votación. A terceira, por favor, que non tenten, igual nin
por correo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.