O DÍA DAS VOTACIÓNS, LISCO

            Os que escribimos con frecuencia nos medios de comunicación temos algo de predicadores. Dos que non dan trigo, claro. Tal e como nos ensina o noso presidente Rajoy coa sabeduría PTV (de Pontevedra de todoa a vida) expresada en píldoras irrefutables: no é o mesmo predicar que dar trigo, é máis difícil gobernal que falar, hai que ser serios, gobernar con sentido, como Deus manda, e deixarse de aventuras de mocosos que non aprenden ben os temas, non os saben cantar e  teñen a cara de se presentar diante dos cidadáns cos deberes sen preparar. Por isto é que moitos escribidores andamos cantando sen saber ben os temas, por peteneras, e así nos vai.

            Hainos claros : apostan por un partido e bendíceno contra vento e marea. Son incondicionais, case seareiros, fanáticos algúns. Gustan moito no Bernabeu ou no Camp Nou, pero nos outros campos non merecen a máis mínima credibilidade. Ven só virtudes nos seus elixidos, descúlpanlle os fallos máis estrepitosos e fártanse de articular discusos tratando de facer coincidir a realidade cos seus desexos de tiunfo dos seus colores. A razón está sempre do seu lado, e se non está, peor para a razón, porque a verdade está desmostrada de antemán e non ofrece dúbida salvo para os estultos, os comenencias ou os cegos sen mala fe. Barullan moito e manipulan canto poden. Hainos de tódolos bandos,  soen caer máis polos extremos. No é que sexan máis veloces nin centren mellor, senón que se prestan a encirrar contra o oponente da maneira máis radical que saben, ao que non  lle dan nin auga en perigo de deshidratación. Desexan con toda a súa alma que o enimigo morra de sede no deserto. Acostuman uns a pontificar que o mercado e a propiedade privada, cruel e malévola, matan a millóns de nenos, converten aos homes en abusadores de mulleres, ás mulleres en esclavas, aos pobres en bondadosos absolutos que viven sen auga, alimentos e luz por culpa dunha conspiración de ladróns con gravatas de Hermès que se encargan cada mañá de progamar  este val de bágoas invivible, cada vez menos, en contra de toda evidencia, simplemente porque o mal está descuberto e hai que acabar con el da maneira que sexa. Aos do outro extremo, pola contra, sóbralles saber que o gran problema desta sociedade son os impostos, os vagos, os cansfrauta  populistas, violentos que non respectan a liberdade, valor sagrado sempre que os favoreza, e por darlle alas a un estado inútil, burocrático, ladrón por naturaleza (sempre que non o necesiten), que non se atreven a deixar todo nas mans dos cidadáns libres, os cartos nos seus petos, as decisións serias nas súas mans. Tanto uns coma outros non se morden porque aínda quedan algunhas formas, pero se as mínimas ataduras que nos quedan se perdesen, uns armarían ao pobo soberano para facer a revolución e os outros dirixirían drons dende despachos para aniquilalos.

            Existen predicadores con maior sutileza. Non caen na pornografía descarada dos anteriores, pero dan e dan voltas para acabar suxerindo que fóra do malo coñecido non existe salvación. Son eses politólogos experimentados, resabiados, que prevén o futuro coma arúspices, e preveñen ao votante diante dos enganos maliciosos dos partidos tramposos que os vulgares mortais non damos pillado. Exercen a súa prédica con suficiencia e incluso permitíndose berrar ao electorado pola súa mala cabeza elixindo sen ton nin son. Dan unha de cal e outra de area, pero acaban sempre no punto de inicio: cambien, enreden, proben, xoguen, arrísquense e verán, verán o que nos agarda. Poderiamos dicir que son os verdadeiros gardiáns para que non se produza ningún cambio, porque eles, na súa infinita sabedoría, na análise histórica e na perspicacia política innata que os acompaña (algúns foron antes políticos con fracasos monumentais), encárganse de nos aleccionar para que non cometamos erros dos que nos teñamos que arrepentir. Resumindo: voten a Rajoy porque sempre é moito mellor a malo coñecido que o bo por coñecer.

            Hai aínda outras categorías, pero xa non me deteri nelas, porque nalgunha habería de incluirme e prefiro manter un certo suspense. Actuarei  como lector e diante dos modelos de prédicas que lles acabo de mencionar,  paralízome, éntranme unhas ganas locas de non votar. Véxome votando co nariz tapado ou tremendo polo medo a que cheguen os bárbaros e decido marchar, covarde que son, prefiro ver dende lonxe os resultados e atopar evasións inmediatas para esquecer o lío no que case seguro permaneceremos. Con todo non deixarei de ser cidadán responsable; lisco, pero votei xa por correo. Así, xa a papeleta enviada, sen ter que presentarme diante de toda a mesa eleitoral co DNI nos dentes e o voto pillado con luvas para non me manchar, creo que soportarei mellor esta segunda votación. A terceira, por favor, que non tenten, igual nin por correo.