viernes, 8 de julio de 2016

O AVÓ FOI AFORRADOR

A xeración de meus pais, os que naceron antes da guerra civil e padeceron no vivo as súas consecuencias, entenderon que aforrar era a esencia da vida. Non concebían que puidese existir mellor filosofía de vida. O aforro era sabedoría, vontade, temple, viveza, previsión, prudencia, ser cabal. Quen non aprendía a aforrar estaba condenado a unha vida de alto risco, perigosa, aloucada, sen sentido. Alguén con dous dedos de fronte entendía dende a nenez primeira que algo fundamental para se defender na vida era saber termar dos cartos. E así ensinaban aos seus fillos. Ser traballador, de palabra e aforrador eran valores imprescindibles dunha familia pobre que loitase por saír adiante. Vagos, incumpridores e gastadores eran fume, leña verde, homes de pouco proveito. A ninguén se lle ocorría tirar da manta máis do que daba, e non só iso, se realmente había algún afán de progreso deberíanse aprender as artes de economizar, quitar de aquí e dalí, privándose, sacrificándose, para ir xuntando un mínimo aforro. Porque as necesidades aparecen sen aviso, unha enfermidade, unha desgraza, sempre o azar podía castigar cun mal que esixise botar man do apetuñado con sudor e sen dispendios. A maioría desa xente non coñecía a disxuntiva entre aforrar ou atreverse a endebedarse para medrar. Só había un modo de progesar: aforrar.
            Moitos destas persoas, a base de grandes sacrificios, conseguiron prosperar tal e como lles indicaban as súas previsións. Non coñeceron vacacións, nin excesos, nin gastos que non fosen impescindibles. E se algo conseguiron foi grazas a privacións, esforzo, sacrificio e valerse de técnicas de economía doméstica moi simples nas que o principio básico era que gastando ninguén se fai rico. E son moitas desas persoas as que conseguiron adquirir algunha propiedade ou aforrar algúns cartos que agora teñen non banco sen que lles produzan un triste rédito e polos que teñen que pagar a facenda coma se fosen potentados. Rematada a campaña de declaración, teño coincidido con máis dun destes pequenos aforradores que maldín os sistema que os castiga por ter aforrado. Non entenden como despois dunha vida de sacrificios inmensos para contar cunha mínima seguridade na vellez, teñan que pagar impostos de maneira que consideran desproporcionada. Antes xa fora a estafa das preferentes nas que moitos caeron coma incautos padecendo un atraco coma nunca se viu ao aforro limpo, doloroso, sen mácula. Agora, os que tiveron a sorte de non perdelo toda naquela trapallada de inxeño financeiro, case deben pagar para que o banco llos garde, coa insatisfacción de nin velos, que moitos dubidan, con bo criterio, por onde andarán e a quen servirán os seus cartos alí depositados. Como é posible, pregúntanse, que sexamos nós os que teñamos que prestarlle os cartos aos que os malgastaron en troulas, excesos e putas. Non lles cabe na cabeza que non se aclaren dunha vez os políticos e acorden un sistema de impostos razoable e que non penalice sempre aos máis débiles.

            Insístese que este país necesita varios acordos base para saír adiante. Non discuto que a educación, a serenidade polas disputas territoriais, unha adecuación das institucións ás necesidades, un compromiso coas pensións e unha aposta pola saúde pública merezan tódolos esforzos por chegar a puntos claros e resistentes diante das adversidades partidarias. Pero hai algo que parece básico e imprescindible para que todo isto se poida levar a cabo: unha reforma fiscal equilibrada, realista, pero que non prexudique sempre aos peor parados. Cada exercicio de declaración a facenda é un recordadotorio de erros e inxustizas evidentes que non pode permitirse un país democrático e moderno. Non pode recaer toda a presión sobre os asalariados controlados nin pode tampouco caer en trampas coma a de penalizar o aforro dos sacrificados. Por suposto que o reto esixe do traballo de expertos e longas e minuciosas negociacións para non caer en simplezas: escorrentar aos inversores, deslocalizar empresas, machacar a determinados colectivos, pemitir facilidade ao fraude ou caer na lixeireza de tomar por exceso de patrimonio o que non é tal. Pero sen unha eficaz reforma fiscal difícil será afrontar tódolos problemas que tanto nos preocupan. E me parece que non fai falla un curso específico na London School of Economics and Political Science para saber que se queremos inversión e  crear emprego e crecemento, cómpre aforro público e privado. Non hai dereito, polo tanto, a penalizar o aforro, e menos ao avó que foi aforrador.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.