A xeración de meus pais, os que naceron antes da
guerra civil e padeceron no vivo as súas consecuencias, entenderon que aforrar
era a esencia da vida. Non concebían que puidese existir mellor filosofía de
vida. O aforro era sabedoría, vontade, temple, viveza, previsión, prudencia,
ser cabal. Quen non aprendía a aforrar estaba condenado a unha vida de alto
risco, perigosa, aloucada, sen sentido. Alguén con dous dedos de fronte
entendía dende a nenez primeira que algo fundamental para se defender na vida
era saber termar dos cartos. E así ensinaban aos seus fillos. Ser traballador,
de palabra e aforrador eran valores imprescindibles dunha familia pobre que
loitase por saír adiante. Vagos, incumpridores e gastadores eran fume, leña
verde, homes de pouco proveito. A ninguén se lle ocorría tirar da manta máis do
que daba, e non só iso, se realmente había algún afán de progreso deberíanse
aprender as artes de economizar, quitar de aquí e dalí, privándose,
sacrificándose, para ir xuntando un mínimo aforro. Porque as necesidades
aparecen sen aviso, unha enfermidade, unha desgraza, sempre o azar podía
castigar cun mal que esixise botar man do apetuñado con sudor e sen dispendios.
A maioría desa xente non coñecía a disxuntiva entre aforrar ou atreverse a
endebedarse para medrar. Só había un modo de progesar: aforrar.
Moitos
destas persoas, a base de grandes sacrificios, conseguiron prosperar tal e como
lles indicaban as súas previsións. Non coñeceron vacacións, nin excesos, nin
gastos que non fosen impescindibles. E se algo conseguiron foi grazas a
privacións, esforzo, sacrificio e valerse de técnicas de economía doméstica moi
simples nas que o principio básico era que gastando ninguén se fai rico. E son
moitas desas persoas as que conseguiron adquirir algunha propiedade ou aforrar
algúns cartos que agora teñen non banco sen que lles produzan un triste rédito
e polos que teñen que pagar a facenda coma se fosen potentados. Rematada a
campaña de declaración, teño coincidido con máis dun destes pequenos
aforradores que maldín os sistema que os castiga por ter aforrado. Non entenden
como despois dunha vida de sacrificios inmensos para contar cunha mínima
seguridade na vellez, teñan que pagar impostos de maneira que consideran
desproporcionada. Antes xa fora a estafa das preferentes nas que moitos caeron
coma incautos padecendo un atraco coma nunca se viu ao aforro limpo, doloroso,
sen mácula. Agora, os que tiveron a sorte de non perdelo toda naquela
trapallada de inxeño financeiro, case deben pagar para que o banco llos garde,
coa insatisfacción de nin velos, que moitos dubidan, con bo criterio, por onde
andarán e a quen servirán os seus cartos alí depositados. Como é posible,
pregúntanse, que sexamos nós os que teñamos que prestarlle os cartos aos que os
malgastaron en troulas, excesos e putas. Non lles cabe na cabeza que non se
aclaren dunha vez os políticos e acorden un sistema de impostos razoable e que
non penalice sempre aos máis débiles.
Insístese
que este país necesita varios acordos base para saír adiante. Non discuto que a
educación, a serenidade polas disputas territoriais, unha adecuación das
institucións ás necesidades, un compromiso coas pensións e unha aposta pola
saúde pública merezan tódolos esforzos por chegar a puntos claros e resistentes
diante das adversidades partidarias. Pero hai algo que parece básico e
imprescindible para que todo isto se poida levar a cabo: unha reforma fiscal
equilibrada, realista, pero que non prexudique sempre aos peor parados. Cada
exercicio de declaración a facenda é un recordadotorio de erros e inxustizas
evidentes que non pode permitirse un país democrático e moderno. Non pode
recaer toda a presión sobre os asalariados controlados nin pode tampouco caer
en trampas coma a de penalizar o aforro dos sacrificados. Por suposto que o reto
esixe do traballo de expertos e longas e minuciosas negociacións para non caer
en simplezas: escorrentar aos inversores, deslocalizar empresas, machacar a
determinados colectivos, pemitir facilidade ao fraude ou caer na lixeireza de
tomar por exceso de patrimonio o que non é tal. Pero sen unha eficaz reforma
fiscal difícil será afrontar tódolos problemas que tanto nos preocupan. E me
parece que non fai falla un curso específico na London School of Economics and
Political Science para saber que se queremos inversión e crear emprego e crecemento, cómpre aforro
público e privado. Non hai dereito, polo tanto, a penalizar o aforro, e menos ao
avó que foi aforrador.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.