viernes, 8 de julio de 2016

FALAR COS FILLOS

NO edificio onde vivín durante algúns anos, tiña o título de ser o máis vello do seus moradores. Estaba rodeado de mozos solteiros, novos, vitalistas, e de matrimonios nos seus inicios, moi atrevidos eles, pois ían xa tres parellas polo segundo neno. Era un edificio de moito neno e mocidade alegre, educada, que trataban con certa condescendencia ao vello que alí con eles coincidía no garaxe, no ascensor e nas reunións da comunidade. Algo que me indicou as transformacións que con axilidade se estaban a producir na sociedade era o nivel cultural e diálogo destes habitantes. Todos profesionais, estudados, con emprego, o que non é unha mostra precisamente significativa do que ocorre, pero si de por onde van determinadas liñas para o futuro. Tanto solteiros coma casados coincidían na facilidade para harmonizar diversión con laboriosidade, alegría con responsabilidade. E todo dentro dun respecto e dialogo que non era tan frecuente na xente da miña xeración. 
Máis afeitos á democracia, as reunións de comunidade resultaban prácticas e civilizadas; os problemas de convivencia diaria solucionábanse con facilidade por ser dados a se situar no lugar do outro; as perturbacións inevitables de choros de nenos ou algunha festa que se prolongaba máis do debido eran sempre aclarados cunha desculpa sinceira. Gustábame convivir con veciños tan novos.
Entre os casados, algo que me sorprendeu favorablemente foi o dominio do inglés. Polos seus traballos, polas parellas elixidas, polas viaxes, polos estudos, todos manexaban con fluidez outras linguas. E o que me chamou a atención foi que tamén todos lles falaban aos fillos dende o berce en inglés. Cando me atopaba cos cativos e intentaba ser agradable, comprobaba que me contestaban con naturalidade nesa lingua, pois con algún dos proxenitores era a que falaban a cotío. Un agradable descubrimento. 
Certo, como xa dixen, que cadrou nun ambiente non maioritario, pero sen ser un dato sociolóxico contrastado, é un indicio de por onde vai a mocidade culta do momento. Os nenos falaban indistintamente con algún dos pais en varios idiomas con toda naturalidade. En contra dalgunhas ideas estendidas, ningún destes meniños presentaba dificultade para aprender varios idiomas a un tempo, ao contrario, víanse seguros pasando dun a outro.
Mágoa que esta tendencia non se vexa favorecida cunha práctica que xa noutras ocasións teño solicitado: que dunha vez se deixen de dobrar as películas na televisión. O exemplo de Portugal non pode ser máis clarificador. Comprendo os intereses do gremio de dobradores, pero nada sería máis beneficioso que proxectar as películas no seu idioma orixinal con subtítulos. Eso si: o que non atopei entre os cultos e políglotas papás do edificio, foi un que lles falase aos fillos en galego. Non digo nada. Constato. 
Escritor e profesor de in

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.