sábado, 23 de julio de 2016

PIEDADE CO LOBO

XA o sei. O mundo foi e será unha porcaría. Algo máis tamén. Pero porcaría sen dúbida. Sen mal non seriamos o que somos. O interese, a ambición, a cobiza, a desesperanza inducen a explotación, agresión, dolor, morte.. Poden ser desastres da natureza, aberracións que os propios homes inventamos. Pero o mal anda a canda nós. Non nos deixa. Diante del podemos optar pola ignoracia ou opoñernos baixo unha bondade etérea, incongruente, instalada lonxe do que nos toca. Tamén se pode combater por métodos realistas, complexos, dolorosos, que logran avanzar. A ignorancia só contenta a evasivos frívolos; a bondade etérea e inmatura tranquiliza aos que confortablemente viven sen padecer as consecuencias da maldade de cerca. 
O enfrontamento realista esixe tomar decisións, optar, dilucidar entre dilemas morais dunha envergadura da que moitos foxen e só se dedican a criticar vivindo a expensaS de quen as toman. O mundo foi e será unha porcaría. Non só iso, perto tamén. E agora esténdese o medo. Corre antes de nada por onde a civilización deu as primeiras mostras de ser capaz de simbolizar, crear alfabeto, historias, relixión, cultura.
Polo Trigris e o Eufrates regatos de sangue brotan da miseria, pelexas entre sectas, interpretacións parciais de libros, aberracións impensables se non fose porque xa o sabemos –en Europa tan ben coma en calquera outro lugar– do que somos capaces. Podemos facer sabrón con corpos que pensan, poemos ffumigar nenos e vellos, e xente piadosa, mulleres embarazadas coma quen trata de liquidar un avespeiro perigoso instalado baixo unha tella da porta da cociña. Somos perigosos. Pero agora esténdese o medo onde nos parecía que qudaramos curado del. E acudimos ás saídas coñecidas: evasión, bondade infantil ou medidas realistas que cheiran a podre.
Na película Eye in the sky, a coronel Katherine Power, interpretada con contención por Helen Mirren, debe tomar unha decisión inminente: atopados uns terroristas dispostos a inmolarse matando ao maior número posible de persoas , téndoos a tiro debe dar a orde de aniquilalos ou non. Aquí xa aparecen os primeiros dilemas, pero se lle engadimos un detalle de tenura infinita, univeresal, o dilema atragántase nos guerreiros máis curtidos: unha nena preciosa, inocente, bailando co seu aro morrerá se ataca aos terroristas.
Que decisión deben tomar o altos mandos sentados diante dos seus ordenadores en Londres e Washington? Estes son os dilemas que nos plantea a pocaría na que nadamos. Pero hai que decidir. Alguén está decindindo. É cómodo criticar mentres nos sentimos protexidos. É fácil desviarnos cara a vinganza cando nos vemos atacados. Sentímonos atrapados. Case sen escapatoria. Pero todo indica que é imprescindible unha certa crueldade. Unha fortaleza sen a que o mundo sería cada vez máis porcaría e menos civilizado. Convén que ás veces reflexionemos que a piedade co lobo pode converterse en cruedade cos años. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.