Dixoo Rita: Estou desexando
meterme na cama. Xa llo creo. Despois de
vida tan axitada, nada mellor que durmir ben, lástima que estes día por
Valencia debe de facer un sol do demo e calquera pega o sono de noite. Pero
polo demais, de acordo, senadora: á cama. É que o desta exalcaldesa merece
descanso. Acórdame que hai xa máis de quince anos, estando paseando por unha
rúa de Valencia, un canfruata deses
que ata parecen ledos de optar por tal vida, corría pola beirarrúa chamando
polo seu can con cariño: “Vamos, Rita Barberá, vamos; ven, anda, ben, Rita Barberá, así, bonita, así...”. Vese que o
descolocado social sentía o peso da súa alcaldesa incluso no seu illamento que supón intentar botarse porta de
fóra do sistema.
O
malo é que sexa ela a que teña que pedir cama. A lentitude de algúns partidos
tomando decisións cantadas é estraña. Medo? Non creo. Ao final todos calan coma
petos, sempre hai intereses superiores aos que servir. Pero o lóxico sería que
casos coma o da senadora Baberá estivese resolto sen necesidade de que ela ses
sinta esgotada. Hai momentos nos que alguén debe decidir por un: Láguese,
senadora, non volva por aquí; xa fixo vostede bastante pola súa cidade, pola
comunidade, polo país: descanse. Alguén debería terllo dito antes de premiala con
tal aforamento, pero ningén se atreve. Parece coma se estas figuras sagradas,
amamantadas nos anos de servizo ao partido, adquirisen uns dereitos intocables
capaces de inmobilizar ata ao máis atrevidos, que non é o caso.
Tampouco
se trata de lle desexar mal. Non é que pretenda que se meta na cama e non se
erga. Iso resulta pésimo para a vellez. Sabe un cando se mete na cama, pero
como encame, igual non se dá erguido. Que se erga, que dea uns paseos pola
cidade, que visite ás amizades. Pero meterse na cama e deixar a política, si.
Iso hai tempo que debería facelo non por propia vontade, senón porque os
directivos dos seu partido llo esixixen: ninguén pode dedicarse tanto tempo e
con tanto empeño a unha causa tan nobre.
No
fondo é unha noticia que non produce ningún optimismo, pero consola. Como
consola que a señora Villalobos, esposa do sociólogo de cabeceira de Rajoy,
deixe a Mesa do Congreso. Que falta fai que cambien algunha caras. É un detalle
menor, seino, pero que a señora Villalobos, co
que leva chovido dende aquela xestión louca das vacas , era xa hora de
que dese un paso para atrás e desaparecse dos postos onde as cámaras de tv
ponden axexar se atende aos discursos do seu xefe de filas ou enreda con xogos
electrónicos. E meteríaa na cama tamén. Non sei se xuntas. Aí non me quero
meter porque xa entramos no íntimo e cada quen goberna os seus impulsos,
desexos e caprichos como quere, pero dende logo Rita e Celia na cama xuntas
darían moito que falar. E a de cousas que
unha e outra se poderían contar... Iso sí era un bo pograma para a
televisión de Vasile. Vintecatro horas as cáramas enriba delas, as dúas na
cama, dalle que dalle ao palique, lembrando fazañas, éxitos, ataques e
defenestracións dunha vida política.
Non
crean que me conformo con sucesos tan mínimos. Moito máis me gustaría se esas
dúas señoras ( e moitos señores) non estivesen nin no senado nin no congreso,
pero, dado que o partido parece que quere conservalas e protexelas e premialas
polos labores realizados, alomenos que se nos metan na cama e non aparezan
polos seus lugares de traballo. Sabemos que teñen pouco que facer, que sen elas
as leis sairán adiante de igual maneira, e para premer botóns á hora de votos
imprescindibles deberían artellar algún modo de que estas vellas glorias poidan
votar dende a cama. Non por internet, non. Iso é moi moderno. Algo máis antigo:
unha campaíña ou similar , que, ao tocala, dese orde a un segundo, para que unha criada ou doncela, se
achegase ao congreso co voto das encamadas. Unha maneira de crear postos de
traballo. A que dedica vostede, señora, señor? Eu son encargado de ir votar
polas encamadas nos días de voto imprescindible. Un traballo tan horrado coma
moitos.
En
fin, que me aleda que Rita e Celia se metan na cama e, sen desexarlles mal ningún,
a ver se non volvesen nin a senado nin congreso. Hai persoas que xa deron todo,
xa se sacrificaron o suficiente polo ben común, agora merecen un descanso
regulado, bos alimentos, tranquilidade e moita cama. E, por suposto, que non
lles siga pagando soldos maníficos o Estado. Iso, claro está, deixando de lado
asuntos desagradables coma denuncias e posibles problemas xudiciais que parece
pereseguen á señora Barberá. Esas cousas son de moi mal gusto e non se falan
diante de señoras que xa teñen unha idade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.