IR Á CORTE E MATALAS TODAS

Alguén puido sospeitar nalgunha ocasión que Gazón actuase con resentimento, rancor e frustración no chamado caso GAL? Moitos pensaron que resultaba estraño que un xuíz metido a político (por un prato de lentellas) só saír escaldado agarrase o caso contra Felipe González con tanta zuna que máis parecía un axuste persoal que verdadeiro afán de xustiza? A pesar de todo, cando a sentenza condenou aos que condenou, quedado o X a un pelo de ser descuberto, había razóns para dubidar da decisión do tribunal ata o punto de considerar a decisión viciada de raíz e que se cometía un auténtico atropelo? Non se defendeu daquela a supremacía do dereito sobre calquera mácula procedente das miserias humanas? Pensar que vivimos nun mundo idílico, desprovisto de envexas e contas pendentes entre persoas ou onde os gremios non agochan na súa dinámica interna vicios e malicias é dunha inxenuidade alarmante. Parece evidente que o xa defenestrado xuíz non contaba con demasiados amigos dentro do seu gremio, e que, pola alternancia entre a valentía e o histrionismo nas súas actuación, buscou inimigos suficientemente poderosos como para agardalo a que cometese o primeiro fallo severo polo que lle puidesen axustar as caravillas. Sen dúbida é abundante entre o gremio dos maxistrados a ideoloxía de dereita na que non encaixaban ben as maneiras e actitudes de Gazón. Como non se pode ignorar que potentes medios de comunicación claramente definidos, os mesmos que axudaron a engrandecelo durante aquel proceso dos GAL (daquela os medios eran unánimes, á dereita máis cavernícola interesáballe con rabia que polo civil ou polo criminal se acabase con Felipe González), viñeron dende hai anos preparando unha campaña de desprestixio e ridiculización non só de procesos do xuíz senón incluso da súa persoa. E por suposto, ninguén o descoñece, a ningún delincuente, mafioso, corrupto ou terrorista lle desagrada afundir no abismo a un xuíz, ao que sexa, para eles sempre será un victoria no seu afán por impoñer a lei do máis forte, do máis ruín e do máis poderoso sobre a imperfecta dun Estado democrático. Todo isto non creo que poida negarse que contou na caída e esnafre definitivo deste xuíz atrevido, valente e, como xa dixen, nalgúns casos demasiado apegado ás cámaras e á popularidade de xusticeiro universal, o que, que eu saiba, en ningún código está recollido como delicto. Pero por máis que teñamos todos os condicionantes anteriores en conta, o que non ofrece dúbida é que se por algo se caracteriza o dereito é pola estricta, rigorosa e inquebrantable rectitude nos procesos e formas. Deu pé a actuación de Garzón para que acusacións particulares, avogados avisados ou xuíces cabreados o sometesen contra as cordas das regras do dereito? Aínda admitindo que son lego na materia, parece evidente que si. Como se pode explicar que se lle abran tres causas sen caso nin fundamento?. Os mesmos defensores a morte (por suposto que enfronte exhíbense os detractores con maior grao de fanatismo e xenreira) do xuíz agora en desgraza non negan que puido “cometer algún pequeno erro”. Que ás veces erros similares pasan desapercibidos e ninguén se ceba con eles? Sen dúbida. Que se tirou do fío aproveitando condicionante non todos eles de estricto dereito? Poida que si. Pero sería aceptar a teoría universal da conspiración sen o máis mínimo espírito crítico pensar que os mecanismos xudiciais admiten o progreso de tres causas sen fundamento nin sostén xurídico. E unha vez admitidas, expostos á vixilancia da cualificación do acusado, das súas defensas e dos medios nacionais e internacionais afíns, non parece razoable pensar que profesionais da xustiza se rebaixasen na súa cegueira a deixarse conducir unicamente polos seus máis baixos instintos vingativos ou de rancor. Que tanto na sentenza coñecida como no auto último se aprecian elementos de crueldade e de saña así como indicios probatorios cunha determinación xusticeira? Certo. Que non hai miga de piedade nin misericordia nos razoamentos xustificativos da sentenza? Evidente. Que se eleva ao máximo o castigo que da falta se podía derivar e se atopa maldade plena transformando o que puido ser un erro técnico na instrucción nun gravísimo acto a sabendas de desexo prevaricador de saltarse a lei? Probable. Pero aínda así, cústame crer que, por unanimidade, todos os maxistrados do Tribunal Supremo que xulgaron o caso e polo que o inhabilitaron acordasen afundir ao único xuíz xusto e recto, defensor das causas máis nobres, coma se todos os malos se unisen en pleno contubernio, comestos pola xenreira, a malicia ideolóxica e a conspiración. Non quero crelo. E se nas posibles apelacións, o agora defenestrado xuíz lograse algún éxito no TC ou en Estrasburgo, entón si que sería ir á corte e matalas todas. Entón, que o demo me coma se non tiña razón Castelao cando poñía na boca dun paisano aquilo de : Que Deus nos libere da xustiza.