domingo, 16 de noviembre de 2014

UN SENADO QUE NON NOS PODEMOS PERMITIR

AÍNDA a risco de caer pesado, non me cansarei de repetilo: contamos con institucións e cargos políticos por riba das nosas posibilidades. Considero a política coma unha actividade nobre e imprescindible para o ordenamento do ben común. Petamos contra nós ao xeneralizar sobre toda actividade e actor político. Dedicarse a lexislar e executar leis pensadas polos representantes de todos para mellor articular os intereses da maioría é tarefa elevada dentro da sociedade. Esas persoas merecen respecto e remuneración digna. Agora ben, como a perfección non é consubstancial ao mundo nin ás persoas, sensato parece establecer división de poderes, vixilancia estrita e controis renovados e dinámicos que non permitan que a podremia se apodere de políticos e institucións. Algo obvio, pero que cómpre recordar de vez en cando.
Que o noso sistema político chegou a unha contaminación sistémica con determinados poderes económicos por falta de división de poderes, por abandono nos controis e por abdicación de responsabilidades dos cidadáns, non ofrece dúbida. Por iso chegamos a esta catarata de descubrimentos fétidos en tódalas latitudes, protagonistas económicos e colores políticos. Como é habitual en todo organismo, a clase política entumecida non está polo labor de se purificar polas súas propias decisións. Terá que ser dende o exterior (xustiza, movementos cívicos, cambios na tendencia de voto) que lles obriguen a modificar hábitos en tantos anos cristalizados. De non ser así, a súa inercia levaraos a continuar aplicando as receitas coñecidas: esixir sacrificios á parte dos cidadáns máis débil e considerar non razoable esixirllo aos poderosos e aínda menos a eles mesmos. Que ao goberno non lle trema o pulso á hora de obrigar aos pensionistas a pagar parte das medicinas antes que suprimir institucións inútiles é todo un síntoma. Non se trata xa de saber se os senadores viaxan con fondos públicos por motivos privados. O que se debería é debater dunha vez por que mantemos un Senado inútil, refuxio de políticos acabados ou necesitados de protección aforada. Non é iso vivir por riba das nosas posibilidades? E non me retruquen con que a súa supresión sería o chocolate do loro, hai tanto chocolate repartido en organismos e cargos estériles que daría non para unha festa que non nos podemos permitir, senón para cubrir carencias que nunca deberíamos consentir.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.