ASI FOI A BATALLA, EDUARDO

         Sobre moitas cousas podería escribir esta semana, pero, parafraseándoo, teño a Galeano atravesado nas pálpebras e non podo durmir; quero dicir un cento de cousas, pero atráncase Galeano na gorxa, e  nada podo dicir. Poida que non llo saiba contar como el se merece, pero debo intentalo. Morreu Galeano, o do perfil patricio, un césar dos da nada, dos indíxenas, da palabra cadenciosa, das veas sangrando polos débiles e sen ninguén que por eles fale. Desaparece a voz azul, rubia, elegante, clara e concisa daqueles que debían tragar humillación, inxustiza e medo. Unha voz política, contraditoria, errada moitas veces, pero valente e coa opción ben definida: a favor dos que non teñen voz. Mais non insistirei no que xa nestes días despois do pasamento se leva dito. Só lle quero contar un partido de fútbol, a el que tanto o amaba. Sei que agora terá tempo para ver os partidos a conciencia, coa poesía que a el o fútbol lle esixía, pero o que o martes xogaron en Madrid probablemente aínda non o puidese ver, leva pouco onde queira que estea, non estará de todo aclimatado e afeito e, con seguridade, non atoparía momento aínda para dedicarse  á contemplación  da batalla entre dous equipos de Madrid. Poida que non llo saiba narrar como a el lle gustaría, os de Montevideo ven o fútbol con ollos que nós non temos, pero debo intentalo.

            Non era noite pecha cando no estadio comezou a rodar a pelota polo pasto. A expectación, máxima. Os xogadores do R. Madrid atacaron dende co inicio cunha velocidade, soltura e naturalidade incontestable. Os do Atlético, sorprendidos, deambulaban aloulados detrás da pelota e dos xogadores de branco. Nos palcos principais políticos, homes de negocios e famosos miraban atentos e en silencio; no resto das gradas, seareiros dun e outro equipo, ataviados coas cores, bufandas e gorras propias da tribo, cantaban, berraban, insultaban e lamentaban cada medo, esperanza, emoción sublime, como ti ben dixeches, xogar sen seareiros e coma bailar sen música.

            Non tardaron os mercenarios do mundo concentrados no equipo branco (no fútbol non hai patrias) en abrir polos flancos a defensa atormentada do Atlético. Dirixida dende o centro por croata, colombiano e alemán a arma afiada dun de Gales, axiña o arco dos do Atlético se viu bombardeado por zapatazos lanzados con malicia velenosa. Pero por arqueiro contan os de Simeone, un arxentino vestido de puro negro cargado de paixón, cun gato chegado do Olimpo esloveno, flexible e de reflexos espirituais, capaz de interpoñer man, brazo, pé ou corpo todo diante de calquera balón que pretenda entrar na súa rede. Medio deus este rubio efebo frustrou cada intento dos mercenarios de Gales, Francia e Portugal recrutados para as filas do R. Madrid. Nada puideron facer por máis que os dianteiros de Francia e Gales (o portugués está tan pendente de si que se perde en innumerables batallas) acosaron sen piedade a portería contraria. Áxil o de Gales venceu pola súa banda cantas veces quixo ao que pretendía detelo; hábil o francés, non se sabe se indeciso ou xeneroso, desperdiciou ocasións de fusilar de morte . De calquera maneira, o semideus esloveno, porteiro a quen o mesmo Camus estou seguro envexaría se puidese velo, agardaba frío e felino, atento e seguro disposto a atrapar ou despexar calquera pelota que se achega ao arco. Incluso o colombiano chamado James, con ese pé esquerdo preciso coma unha máquina xermana, atopou o único oco polo que lanzar un disparo traidor, pero tamén aí chegaron as alongadas mans do arqueiro Oblak, que así se chama este esloveno de antepasados homéricos.

            Pasaban os minutos e os seguidores do Atlético só podían encomendarse ao seu porteiro, pois ata o teu compatriota Godín, tan bravo e concentrado sempre, perdía pelotas en zonas prohibidas. E nestas, outro atleta galo esvelto, case pluma, irmán do dos pés lixeiros, voa por enriba do pasto, anxélico, o balón diante del, os contrarios esgotados e caidos ao seu paso coma abrasados por unha potencia divina, ata alcanzar o punto onde se debe centrar para que na área o asasino remate o plan. Raphaël Varane , así se chama o galo irmán de Aquiles, voou polo Vicente Calderón no só neste instante senón cantas veces quixo, sixiloso, arteiro, anulado as escasas ocasións nas que os contrarios conseguían parar a pelota. Pero nin así os do R. Madrid conseguiron traspasar a liña defensiva de Oblak. E acabou a primeira parte da batalla.

            Na segunda, talvez desanimados os de branco por tanto fracaso, a batalla pasou de veloz, leda e florida a cruel e sanguinaria. Un heroe chegado de Croacia, alto e nobre, rudo, tenaz, infatigable, cargou sobre o seu lombo a responsabilidade de entrar no corpo a corpo definitivo . Un turco aproveitou para demostrar que non só en Arxentina e Uruguai saben coser a pelota ao pé. O sangue manou da fronte do heroe Mandzukic como proba de que a batalla ía en serio e sen posibilidade de negociación. Mais non houbo goles. Os deuses decidiron que terán todos outra oportunidade, os dos pés alados e os do sangue na faciana, os chegados do centro de Europa e de alén do mar, contarán con outra noite para dirimir a vitoria. E nesa si, todos os uruguaios e os que non o somos, gritaremos gol.