COMPARACIÓN REPUGNANTE

           Os que moito opinamos, por relaxación e preguiza, tamén polo atrevemento propio da ignorancia, convertémonos demasiadas veces en frívolos e superficiais. Dígoo coa experiencia de máis de vintecinco anos escribindo sobre o divino e humano, que me coloca ás veces diante de escritos propios sobre os que non imaxinaba puidese ter criterio fundado, polo que deduzo que están máis guiados polo descaro que polo fundamentado. Por iso sei que tanto os que opinan coma os que informan son ás veces lixeiros por non dicir crueis diante de determinados feitos. E nada do dito ou escrito queda sen consecuencias. Mínimas ou imperceptibles en moitos casos, sobre todo se quen as di ou escribe representa unha voz insignificante, pero con repercusións á fin.

            Existen feitos do ámbito persoal e íntimo que nunca deberían formar parte da “información” que fura a fronteira do morboso á saña. Agás naqueles medios que se dedican aberta e declaradamente a comerciar coa vida de quen a expón a mantenta con fins monetarios, non me parece materia de información rigorosa escarvar nas desgrazas persoais dun político máis aló do indispensable. Que un exministro de xustiza sexa denunciado por algo tan grave coma o maltrato, ata que exista sentenza firme, datos obxectivos, non merecería as primeiras páxinas de ningún diario durante case unha semana enredando con hipóteses, sospeitas, aclaracións, desmentidos e rancores propios dunha ruptura matrimonial. Mergullarse nas augas ferventes dun conflito tan íntimo, sen feitos claros aos que se poder agarrar, equivale a sementar dúbidas de tal repercusión que na maioría dos casos supoñen o afundimento definitivo dun personaxe público. No caso de que todo quedase nun conflito sen tradución penal, ningunha sentenza, nin rectificación, nin nota aclaratoria pasado o tempo poderá devolver a dignidade e prestixio de quen foi derreado e humillado, tanto profesional coma persoalmente. As sospeitas aniñaron entre os lectores, a desconfianza medrará ou caerá coma case todo no esquecemento, pero en canto se remexa, algún dato reavive as brasas da memoria, o xulgado regresará á condición de maltratador, porque algo haber houbo...

            Poucos asuntos, pola súa delicadeza e fraxilidade, esixen maior cautela no seu tratamento. De fondo berra con razón a incompresible vergonza dun número insoportable de mulleres que morren cada ano a mans de homes incapaces de entender que non son donos, nin amos, nin señores, nin gardiáns das súas mulleres, ás que non queren, só pretenden dominar e controlar, froito dunha mala educación velenosa inoculada por unha sociedade machista. Con tal pano de fondo, tódalas medidas de prevención son poucas, enténdese que leis, rexeitamento social, educación e concienciación diaria exerzan vixilancia severa. Con razón, confirmados os feitos, para que sirva de exemplo e lección, ningún infractor, sexa quen sexa, pode quedar oculto ou resgardado do rexeite público. Pero precisamente pola gravidade que tal acusación alcanza, ningún adobío informativo achegado ao color amarelo e á renda tan morbosa como fácil debería permitirse un medio que se considere obxectivo e rigoroso.

            E se sutileza e prudencia se lle esixe a quen debe informar, que dicir das artimañas utilizadas na confrontación política? No presente son ben coñecidas as liortas por causa da corrupción, lastre que cobre de pezoña a actividade de tódolos partidos e que desencanta ao cidadán. No cumio da putrefacción atopamos repartida a porcallada en tres grandes partidos: os ERE de Andalucía para o PSOE, Bárcenas e todo o que o rodea para o PP e o caso Pujol para CiU. Tres picos de corrupción difíciles de superar. Como complemento, ao partido no goberno estálalle a desvergonza de Rato. Compréndese que rodeados de tal grao de podremia acudan a canta trapallada narrativa se lles ocorra: lanzarse detritos uns aos outros; inventar escusas incribles; recorrer a desculpas infantís; pretender facer bobo ao cidadán; desorientar con informacións atravesadas; manipular e agochar datos; acollerse a que o tempo todo o esquece; pedir perdón coa boca pequena; falsos actos de contrición; prometer para saír do paso; mentir como só os cara lavadas saben mentir. Compréndese que no reborde de tanta porcallada non saiban a que acudir e boten man de canto se lles vai ocorrendo no día a día da resistencia para non afogar na cloaca. O cidadán, sabio, curtido, vai calibrando cada escusa, cada mentira, cada hipócrita arrepentimento con vistas a tomar as decisións menos malas – boa xa sabe que non queda ningunha- cando chegue o momento, e ata entende que por algún lado han de fuxir, polo que é moito máis benévolo do que se merecen. Agora ben, existen raias que ningún político debería traspasar, territorios nos que non está permitida a frivolidade, a ignorancia e moito menos a malicia miserable. Que se vexan coa auga ao pescozo pola súa culpa, pola súa grandísima culpa, non lles dá ningún dereito a establecer comparacións entre o caso Rato e o do un exministro denunciado por algo tan grave como delicado, pero estritamente persoal, que non resiste ningunha decente comparación. Levar a loita política a estas comparacións extremas é simplemente repugnante.