IES LUÍS SEOANE

Non podo ser imparcial. Despois de vintecinco anos formando parte do claustro do IES Luís Seoane, estou moi contento porque o xurado decidise concederlle a este instituto periférico o premio Cidade de Pontevedra. Aínda así – sendo parcial-, intentarei xustificar por que me parece merecido o premio  e  valente a decisión do xurado.

            No curso académico de 1988 inciou a súa actividade o instituto no barrio de Monte Porreiro. Arrincando coma un desdobramento do Instiuto Politécnico, despois de tres anos de acomodo, axiña buscou a súa identidade. Consciente da súa inserción nun barrio cun baixo nivel socioeconómico, alto índice de paro e unha ampla comunidade xitana, o claustro soubo de contado adaptar os seus plans de actuación a este condicionante esencial. Durante o período no que o claustro funcionou baixo a dirección de Xosé Luís Veiga , o instituto asentou as bases do que é hoxe: un centro educativo de elite nun barrio da periferia. Por suposto, os continuadores nos equipos directivos (Xosé Pinal, Raimundo Naveira e Carlos García) dinamizaron o claustro para manter e mellorar estes cimentos, pero foi na última década do século pasado na que se asentaron con solidez as liñas polas que había guiarse a acción educativa.

            A primeria, xa insinuada, o firme compromiso co contexto sociocultural. Antes de que o trebón de leis nos invadise con distintas xergas sobre a atención á necesidade específica de apoio educativo, o clautro inciou accións de colaboración coas familias, apoios dentro e fóra da aula e organización de programas de recuperación nas materias esenciais. Iniciativas pioneiras e arriscadas que se adiantáronse a moitos decretos. A acollida, detección de dificultades, colaboración coas familias e centro de procedencia, tenacidade no combate contra o absentismo, dedicación dos titores e seguimento personalizado dos alumnos, formaron sempre parte do ADN do Luís Seoane .

            A segunda, a innovación. Pero con filtro, crítica e sen papanatismo. Nunca cegado pola submisión ideolóxica, senón bebendo do escaso zume sauable de cada reforma. Na súa rama profesional atinou dende o comezo co todo programa de conexión con Europa, incorporouse á velocidade de internet ao fenómeno do século, soubo conectar Monte Porreiro con Alemania, Francia e Polonia. Os nosos administrativos experimentaron dende o primeiro instante o que era o progama Erasmus , en que consiste un viveiro de empresa na aula ou un  traballo por proxectos realistas e en contacto coa empresa. Foi pioneiro tamén en entender que a ESO sería realidade e implantouna de maneira experimental. Enganchouse dende o inicio aos novos bacharelatos configurando unha  triple oferta educativa sólida, porque se na área administrativa é referencia na comarca e na dura tarefa de educar un colectivo da ESO multicultural e con evidentes carencias demostrou tenacidade irrompible, no mantemento do bacharelato non permitiu que os máis brillantes alumnos do barrio perdesen a oportunidade de acceder a estudos universitarios.

            E por último, unha apertura eficaz. Non de escaparate. Xa na súa presentación arquitectónica, con esa entrada tan ampla e luminosa na que se atopan unha belísima biblioteca ao fronte da cal traballa un equipo magnífico e unha salón de actos testigo de tanta actividade creativa, o centro di que está aberto á sociedade. A que veñan e a saír. Á luz. Aos colores de Luís Seoane. Teatro, actividades do barrio, formación, viaxes, conexión coa Unesco e con traballadores sociais, centro de exposición e colaboración coa arte e a cultura, o instituto realiza intercambios con Cuba, Arxentina, Europa e o resto de España, mostrando o que é unha educación pública esixente, igualitaria e libre. A nai dun alumno, entre orgullosa e eufórica,, resumía á perfección o motivo do seu agradecemento: “Se  o meu fillo non caera neste centro,  nunca conseguería o título no ciclo formativo”. Por isto atinou e foi valente o xurado ao premiar a este instituto de barrio. Porque a excelencia non só está nos brillantes alumnos que logran altos éxitos académicos – que os ten- , senón tamén cando un con serias dificultades de personalidade aproba un título de formación profesional ou unha moza xitana de vinte anos consegue o título da ESO.

            Imposible nominar á cantidade de profesionais que colaboraron neste éxito. Só quero mencionar a dous profesores que moito se aledarían desta boa nova se a morte non quixese tan cedo leválos de onda nós: Juan José López e Carme Souto. Para toda a comunidade educativa, parabéns.