SETE MULLERES

NADA teñen que ver as miñas sete mulleres coas da película de J. Ford. Din algúns que menor na súa nómina de filmes xeniais, poesía pura en imaxes, pero segue a ser de Ford, e os contrastes entre os personaxes, entre a ciencia e as ideas atrasadas dunha relixión en situación límite tanto xeográfica como no contexto violento da China de 1935, fai que non esquezamos a Anne Bancroft nin a Margaret Leighton.

Pero non, nada que ver a película coa que se despediu o director amante da Irlanda dos seus pais, se non é a grande importancia que a nai imprimiu na súa filmografía á hora de tratar ás mulleres, non tan superficialmente, como se intentou facer crer, de maneira retrógrada.

Sen adentrarme en terreos psicolóxicos, admitir a importancia da nai na configuración da personalidade dos fillos parece dato obxectivo. E que tal influencia repercutirá en certa maneira no xeito en que a relación se establecerá co outro sexo, tampouco merece discusión. Por suposto que conflúen moitas outras variables no modelo de relación que de adultos estableceremos co outro sexo, a min, por exemplo, os anos de internado en Belvís, non cabe dúbida que me condicionaron.

De calquera maneira, eu acepto gustoso a miña necesidade da muller, concordo con que non é bo que o home estea só. E por iso, con máis ou menos acerto, criterio e madurez, andei detrás das mulleres sen me conformar, de aí cambios e fracasos, se cadra pola mala idea de perseguir unha muller ideal que nunca se dá na realidade. Poida porque os non ben acabados emocionalmente non é que precisemos unha muller, senón todas.

Necesitámolas tanto que nos gustaría reunilas a todas nunha, pretensión chamada ao fracaso. Por iso agora, que cando as campás tocan a morto un xa se dá conta que non é só para os demais, agradezo tanto verme rodedo de mulleres. Sete. Só entre as sete que me miman, me distraen e animan cada día.

Certo que a causa de que seis se comporten así e dunha que os deuses me regalaron talvez para compensar sorte con infortunio, pero aínda así, sete, sete son as mulleres que me rodean e non podo pedir máis. Confórmome. Con sete síntome pleno. E non, non estou nun convento.