DE VERBENA EN VERBENA

Varela chegou ao internado cando o meu curso xa estaba en cuarto de humanidades. Procedía dos Paúles de Marín, pero nunca soubemos as razóns do seu traslado. O seu físico non chamaba a atención excepto polo pelo, negro, rebelde, rozando o límite do largo permitido; tiña o costume de mollalo en auga fría polas mañás, pasáballe os dedos cara a atrás para peitealo e chamaba a atención do ben que lle sentaba. Polo demais, os pómulos sobresalínan pero sen graza, o nariz con ser equilibrado ensanchaba bastante na ponte, e a boca, fina, permitía un riso frecuente pero sen brillo. Fácil no trato axiña se integrou. Non era alto nin tiña pinta de maior, pero o seu estilo cadabra co adulto de tarbena, enteirado de moitas cousas da vida real que nós non coñeciamos. Manexaba o dereito consuetudinario galego coma un auténtico experto. Sabía de pasantías, marcos, montes comunais, distribución de augas, dereitos adquiridos por aluguer e, sobre todo, controlaba os asuntos de  herdanzas coma un experimentado notario. Os seus temas de conversación, en contra do normal entre adolescentes nun internado, acababan sempre informándonos sobre os dereitos do que levaba a mellora, da necesidade de facer as partillas ao seu tempo e do mal que se portaban moitos fillos coas viuvas despois de repartir terras e apeiros. Cando os temas de conversa discurrían cara o habitual entre nós, el calaba ou desaparecía coa escusa de que aínda debía rematar un traballo ou acabar de memorizar un tema. Nós quedabamos indagando por onde andaban as últimas fotos de mozas espidas que entraran de contrabando grazas aos externos, cales eran as actrices máis atractivas do momento, riamos meténdonos con quen decidiamos era o  que se masturbaba máis ca ninguén, e fantaseabamos con porder nalgún momento tocar un corpo de muller.

            O curso pasou sen pena nin gloria. Os datos  que o neno adulto Varela nos disparaba fartáronnos.  Por fin chegaron os exames, as notas e as vacacións. Cada un regresou á súa aldea, vila ou cidade. Varela vivía por algunha aldea de cerca de Caldas de Reis. O verán voou e axiña nos atopamos de novo en setembro. Nada novo habería no comezo de curso se non fose pola transformación impensable de Varela. Acabouse a pose de adulto de taberna, remataron as longas explicación sobre parcerías e o problema do leite, xa daquela tiña Galicia problemas co leite. Nada do que presumía no curso pasado tiña o máis mínimo interese para o novo Varela. Agora era un mozo de aldea que pasara o verán de verbena en verbena e controlaba esa diversión e goce coma ningún de nós nunca puido imaxinar. Acompañado dun par de amigos da parroquia, dera en lanzarse ás verbenas e en agosto xa conquistaba a eito. Aprendera, dicía, a coñecer as mozas con só pedirlles saír a bailar. Axiña sabía se podía arrimarse ben, ventre con ventre, e desfurtar desa sensación inenarrable de compartir calor dous ventres novos, descoñecidos; había algunhas que permitían iso pero máis nada; outras, talvez máis románticas, poñían as mans por diante como protección contra contactos corpo a corpo, pero se o mozo era sabio, coñecía as palabras adecuadas e ía achegando a cara ao seu colo, ela deixábase  bicar con suaviade, bicos miúdos e frecuentes,  achegando a orella á boca do seductor para recibir máis palabras fermosas ou cursis. Non negaba que recibira algunha labazada por equivocarse na lectura do perfil da moza, pero en xeral repetía que en agosto eran poucoas ás que non lle pillaba o caletre e podía facer delas un pandeiro. Iso si: aínda nunca puidera chegar ao obxetivo último, realizar o acto completo, estivera a punto con unha de Amil, pero debeuse equivocar nos últimos pasos que ela cambiou de opinión e pechouse con firmeza. Pero asegura que para o verán próximo estaba feito. Regresaría perdida a virxinidade e cuberto de moita máis experiencia . Daquela non existía a Panorama, pero si a París de Noia e os Satélites e os Sprinters e a Saratoga. El e os colegas sabían das verbenas da rendonda onde máis había para elixir e aló ían cargados de ilusión. Non se trataba de bailar ben, dicía, senón de conseguir que as mozas se esquezan de bailar.

            O curso pasou. Chegou de novo o verán e todos regresamos ás nosas casas convencidos de que sen setembro Varela regresaría con máis aventuras que nos contar. Pero en agosto, no xornal, unha noticia rachou o verán coma se desaparecese a luz de súpeto. Un turismo atropelou a un grupo de mozos que regresaban dunha verbena. Un non chegou vivo ao hospital. Era Varela. Agardo que o verán dos meus lectores non se lles rompa dun xeito tan tráxico. Seguro que andaron de verbena en verbena e chegarán mortos ao traballo. Pero é así. O verán é para cansar de tanto desfrutar. Deséxolles forza para volver ao traballo.