O PRIMEIRO DÍA DE DESCANSO

O plan era erguerse cedo, pero a única que o fixo foi a nai. O pai, media hora máis tarde; os fillos, dúas horas despois do previsto. Quen máis empaquetou e organizou foi, claro, a muller. O pai dedicouse a instalar no coche unha baca para levar enriba a lancha pneumática na que se empeñara ía facer de mariño a 20 metros da area. Os rapaces, coas tabletas na man, almorzaron peterreando e poñendo dos nervios á nai. Por fin, despois de varias viaxes do piso ao garaxe, saíron á estrada ás 9,57. O previsto era estar ás 8, un atraso aceptable.

            Na circunvalación o atasco era monumental. A maior parte do tempo estaban parados, e cando conseguían arrancar, non por riba de 20 por hora, nunca avanzaban máis de dous quilómetros. A nai comezou a poñer cara de poucos a migos, pero o marido tranquilizouna: isto é á saída da cidade, unha vez na autovía, aclararará o tráfico e iremos coma tiros. Non tal. A 30 quilómetros seguían nunha caravana monumental que só lles permitía avanzar en lento acordeón . Entón tamén lle chegou o desespero ao pai. Menuda puta merda de circulación. A nena, resabiada, repéndeo: papá, esa boca... Pasan as horas e avánzase pouco. A calor, sen embargo, sobre a un ritmo do demo. Ás 11,32 xa están a 32 graos. O aire acondicionado corta. A nai protesta: o próximo coche quéroo con climatizador bizona, non aguanto este frío, vou enfermar. O home xustifícase: é que con esta calor, se non poño frío, non dou conducido; e do coche con climatizador bizona vaite esquecendo, haberá que aproveitar este ata que morra. Silencio.

            Os nenos entretéñense cos trebellos electrónicos, pero todo ten o seu límite e comezan cun diálogo amable: que non me toques, imbécil, di o rapaz; que cales, subnormal, responde a rapaza; pija de merda, sobe o tono o rapaz; mamá, reclama axuda a nena, despois berrarasme se lle casco, porque lle vou cascar a este anano... A nai perde o control e dá un berro que desconcerta ao conductor: aínda imos ter un accidente, foder, isto non hai quen o aguante, quéixase. No primeiro bar de estrada que ve dá un volantazo, para e di que vai tomar un café. A nai toma outro, ben cargado. Os nenos, sen soltar as máquinas, piden refrescos rebosantes de zucre. Regresan ao coche sen mediar palabra. O sol, o tráfico, as guerrillas dos rapaces, o cansanzo de todos, crea un clima enfurruñado, seco, triste.

            Despois de moitos quilómetros aparece un claro. Pódese circular á velocidade permitida e adiántase algo. Pero axiña chegan a unha encrucillada de varias estradas nas que de novo se forma en umbudo que os mantén freados.Chegan áo pobo de praia ás 4,46. Sen comer. Sedentos. Escaldados. Fartos. Polo GPS atopan o edificio onde teñen alugado o apartamento, pero sitio para aparcar, tal e como lles xurara o propietario que había a patadas, nin un. Despois de voltas e voltas, desesperados, ven un mozo á beira dun coche con intención de saír. Pregúntanlle e si: saio agora, di. Pero agora convértese nun tempo interminable porque senta no capó falando cun colega e parece que teñen asuntos serios que aclarar. O pai, fóra de si, pregúnta de novo: pero saes ou non? O mozo, altivo, mírao con desprezo: se tes présa, lárgate, tío, eu non te mando agardar. Por fin vaise. Pero como nunca veñen soas, o cálculo do espazo cubicado polo condutor non coincide coa realidade: o seu coche non entra e non entra. A nai enfurécese pola torpeza do marido. O marido xura. Os nenos entenden que o asunto está chegando a un punto no que non convén dar chío.

            Son as 5,42 cando por fin logran aparcar. Buscan antes ca nada un lugar onde beber e comer. Atopan axiña un. Sentan. Unha moza do leste, polaca, ucraína ou letona, belísima, achégase para atendelos nun español moi aceptable. O marido cambia de cara. Ri.  A muller mírao con ollos coma coitelas. Non tardan en servirlles pementos afogados en sal e aceite de motor, como diría Jonathan Franzen; as luras, igual, chorrean e saben a óxido férrico; o polvo á feira está duro coma unha correa de albarda, non se dá tragado. Pagan. Chaman ao propietario para que lles entregue o apartamento. Tarda. Pasa das 19 horas cando chega desculpándose . Soben en dúas veces, no ascensor non caben os cinco. Ao entrar, á nai case lle dá unha volta: tantos cartos por quince días nestas paredes deprimentes. Si, cumpre o adiantado: dúas habitacións, un salón, unha cociña e un baño. Pero as portas parecen de cartón; as ventás de aluminio puro transpórtana aos anos setenta, cando nena; o salón, a única peza que disque tiña vista ao mar, dá a un edificio de máis de dez pisos que non permite ver absolutamente nada. A cociña non quere nin mirala. As pezas do baño, rosa enfermizo, retiran as ganas de vivir. Por non armar lío, aceptan as chaves. Sentan nas cadeiras rachadas. Os nenos volven ás maquinas. O pai tómbase, está morto. A nai, cun fío de voz, acepta: canto mellor non estariamos na casa. O pai, para animala, di sen fe: iso é porque estamos moi cansos, mañá verás todo doutra maneira. A nai  pecha os ollos: si, mañá terei que cociñar...