CONTAXIO MUSICAL

NA mesma noite na que morreu José Luís Pérez de Arteaga rematei de ler O ruído do tempo de Julian Barnes. Unha biografía magnífica sobre Shostokóvich, que non só abre en canal a vida contraditoria do músico, senón as truculencias dun réxime tolo como foi o da morta Unión Soviética, sobre todo na época do sádico Stalin. Un réxime convertido nunha máquina infernal de persecución e morte asentado nunhas conviccións fanáticas que quebraban ao humano máis forte, atemorizaban á sociedade, convertían o vivir nun sen vivir constante asexando cando podería chegar a túa hora na que te viñesen buscar á casa para aniquilarte en alma e corpo.

Ningunha vontade resiste tal control, semellante inseguridade, a permanente inquietude de, por nada, ser declarado cumplable que culpa, verme que traiciona, miserable que renuncia a todo principio por seguir con vida. Unha vida triturada pola culpa da covardía. Delatar aos teus, renegar de quen admiras, defender o que non cres, humillarte ata pisar en ti coma se foses iso: un verme. Calquera neste ambiente rompe, canto máis unha personalidade neurótica coma a de Shostakóvich, a quen o don da música parece que lle anulase outras moitas habilidades necesarias para vivir. E foi no ben urdido libro de Barnes onde lin que o profesor Nikolayev definía a un musicólogo. Imaxinade, dicía, que estamos comendo ovos revoltos que preparou o meu cociñeiro. Vén un home que nin cociñou os ovos nin os está comendo, pero fala deles coma se para el non existen segredos sobre os ovos revoltos. Iso é, concluía, un musicólogo.

Nos obiturarios de Pérez de Arteaga aparece como musicólogo. Nada que ver coa definición do profesor Nikolayev. A voz de radio clásica non cociñaría os ovos, pero si sabía deles moito e con fondura. É falsa a idea de que para ser un bo crítico literario cómpre ser un bo escritor ou para analizar a música habería que ser compositor. Pérez de Arteaga realizou un labor fundamental na transmisión da música clásica neste país, ensinounos pezas que nunca sen el coñeceriamos, aprendemos a través das súa palabra de bo locutor, da súa facilidade comunicativa. Non só porque nos dixese sobre Mahler o que ninguén antes nos dixera, nin por retransmitir con tempero e coñecementos elevados, senón, sobre todo, polo sentido do humor, pola facilidade de pasar dunha banda sonora de calquera película á ópera máis recente, pola habilidade para transportar a música dentro de nós.

Para os que somos fieis a radio clásica, a morte de Pérez de Arteaga é unha verdadeira perda. Non sei se lle gustaría que o tratasen de musicólogo ou non, pero a súa voz acompañoume moitas tardes, con el conducín cara paisaxes abertos, en días de néboa, noutros de chuvia. Con el espertei moitos primeiros de ano coma se estivese en Viena. Moitas veces sinto desexos de buscarlle rostro á voz dos locutores. Pero contéñome, prefiro mantelos tal e como eu os fabrico en base á voz. A José Luís púxenlle cara o día da súa morte. Cadran ben. Rostro e voz coinciden na personalidade culta dun amante da música que sabe contaxiar o seu entusiasmo por ela.

O XORNAL É COUSA DE VELLOS

SE TODOS fixeramos coma miña nai cos xornais, o problema económico no que hoxe se atopan as editoras en papel non serían tales. Aos noventa anos, sen gafas, non é que o lea: apréndeo , repásao, sérvelle de análise, de activador da memoria, de catarsis cando se cabrea, de distracción, de consolo e de aburrimento. Todo a un tempo. E todo cada día. Como cada vez a súa actividade diminúe a causa das mans retortas coma raíces pola artrose, sóbralle tempo ao longo do día para lelo en distintas sesións. A primeira pasada é de recoñecemento. Unha visión rápida, ás letras gordas, para situarse e ver se algo importante ocorreu. Algo importante sería un accidente cuberto de mortos, unha masacre terrorista, unha catástrofe natural ou tecnolóxica que infunda medo na poboación e nos recorde o limitados que somos. Esta visión panorámica acontece pouco antes de comer, o xornal non chega cedo ás aldeas e antes houbo que gobernar as galiñas, actividade da que no abdica, di ela que se tal fixera xa mellor sería ir para o outro mundo. Como as noticias gordas, por sorte, non traen tódolos días desgracias do tamaño que ela esixe, dictaminando que hoxe o xornal no trae nada opta por atender á súa hora sagrada da comida.

A segunda lectura, xa máis profunda, prodúcese despois do café. Acomodada no sillón repasa os titulares e vai folla a folla examinando cada noticia. E comentándoas, claro, non le para seguir en silencio, senón para inciciar conversación. Calquera tema lle serve. É fácil de contentar. Pode ser un asunto de política (son todos iguais, pero uns máis cara lavada ca outros), de educación, sanitario, accidentes miúdos... Se lle entran á conversación axiña se anima e converte a noticia nunha conferencia con amplas digresións, asociacións memorísticas e desvíos que acaban por nos arredar a todos do inicio da noticia. O xornal permanece na mesa atento ao monólogo materno, á espera dunha nova atacada que dará pé a unha nova conferencia. Antes prodúcese un silencio mentres ela asimila, repasa, ou se alarma diante do que está lendo. Cando xa meu pai ronca e os demais pensamos que se concentrou, de novo salta con algo que esixe explicación, comentario, rexeite, aprobación, desviación e largo monólogo que acaba por recrimnar a nosa falta de atención, escasa curiosidade e facilidade para nos adormecer cando tanto hai que ler, que espabilar, que esperar. Así por dúas ou tres veces ata que, case sempre o xornal caído enriba das pernas, tamén ela monea un anaco.

Cando esperta éntralle a dilexencia que a caracterizou sempre e busca apresurada algo que facer: "Ai, meu Deus, xa a tarde avanzada e sen facer nada..." Coma se o mundo dependese da súa actividade, érguese dun impulso en busca de traballo. Sempre atopa algo, traer unhas achas que ardan ben na cociña, recoller algunha roupa ... , ata que, actividade preferida e nunca esquecida, vai ver a evolución das súas galiñas, as mellor e máis personalizadamente coidadas de toda Galicia. Ten calculado meu irmán que, non só pola alimentación, senón epecialmente polas horas de atención dedicadas, deben poñer os ovos máis caros do mercado. As galiñas están pastoreadas, dirixidas, entendidas, comprendidas, nomeadas, queridas e guiadas cunha dedicación tan especial que cada ovo que comemos deberiamos antes adoralo e facerlle algunha xenuflexión.

Acabadas as tarefas que a manteñen aleuta e axil, chega a lectura en serio e definitiva do xornal. Escapando do frío e buscando repouso volve. Repasa algunhas noticias que lle mereceron especial atención ou cre que necesitan dunha análise máis detallada e regresa á esquela do coñecido onde os vínculos familiares non quedaron de todo establecidos. Isto leva o seu tempo. E os seus comentarios. Pero o momento definitivo vén cando elixe algún maltrato, crime, corruptela ou nomeamento que lle parecen aberrantes ou vergoñentos. As últimas noiticias que estiveron no número un de preferencias foron os maltratos dun home a unha muller (sempre se pregunta por que eses homes non se suicidan antes e deixan para despois mallar na muller, ao contrario do que vén sendo) e o nomeamento de Arsenio Fernández de Mesa como membro do consello de administración de Red Eléctrica. Sobre os maltratos lamenta que nunca tal se viu e que isto é un andazo que non prognostica na bo, o mundo a mellor non vai. E sobre o nomeamento ("Ten pinta de chulito e repeinado este home"), opina que ninguén sabe tanto sobre tantas cousas, aquí funcionou o amigo que hai que ter, como foi sempre, é e será. Guinda o xornal , abúrrea ter que admitir que hoxe non di nada novo e agarda coma auga de maio que chegue o do día seguinte para mastigar cada noticia, cada títular, cada letra. Para ela o xonal segue sendo vida.

ATEO POR CAPRICHO INFANTIL

A QUEN foi educado na fe dunha maneira case agresiva, pasados os anos hai momentos nos que se pregunta por que non foi quen de dar o salto dunha fe inmatura, infantil, a outra adulta, intelixente e non enfrontada á ciencia e ao progreso. Certo que a maneira como se transmitía a fe a finais dos anos 50 e principios dos 60 do século pasado invitaba máis a abandonala unha vez entrado en razón que a permanecer nela. Tal e como se presentaba aquela relixión, aquel deus, só daba para pechar os ollos e facerse o parvo ou rebelarse en canto algo de razón penetraba na túa vida. Non era fácil conciliar aquela doutrina vengativa, represiva, triste, culpabilizadora, hipócrita, case enfermiza, cunha vida leda, práctica, limpa, amorosa.
Todo xiraba arredor do medo, da culpa, dun futuro ameazante, dun cumprimento de regras tan ríxidas coma estúpidas. A vida parecía que non tiña sentido se non estaba asociada á mortificación, ao sacrificio, ás privaciós, a culparte por querer vivir. Todo obedecía a leis escuras, paralizadoras, intransixentes. Por iso o lóxico era que, chegada a idade na que a razón pesaba algo, a maioría optase por abandonar aquela fe falta de vida, centrada na morte, no castigo, no perdón, na esperanza de non volver a pecar. Rodeados de pecado e de medo, a alma da maioría que tiña ganas de vida optaba, de maneira máis ou menos consciente, por aparcar aquelas ensinanzas.
Nesa transición moitos deron o salto a un ateísmo explícito ou immplícito ou a un agnosticismo traquilizador que anulaba a obriga de todas aquelas normas obsesivas e minguantes por unha vida fundada nunha ética autónoma sen necesidade de ningunha moral heterónama. Outros, nunha reformulación racional e harmoniosa, lograron a conciliación dunha vida plena cunha fe adulta, crítica, nun deus amoroso, positivo, de parte do home, pai acolledor, nunca un pecha buratos intelectual nin un violento impositor ou comenenciudo amigo de humillar ou de subornos. Quen puideron de maneira intelixente, racional e crítica compaxinar fe e razón e organizar a vida arredor dunha compañía, dun consolo e dun compromiso que libera e só axuda a vivir mellor, tiveron fortuna. Porque cada quen é libre de optar polos consolos e apoiarse no misterio que considere se non resulta un atranco para mirar polo progreso, a xustiza, a liberdade e unha cárcere para o home. 
No seu dereito están tamén os que despois de reflexión e análise conclúen que nada lle aporta esa fe nin a precisan, ou corren o risco de perder os seus beneficios porque non dan cadrado as contas ou simplemente porque non atopan beneficio algún na crenza. Os que así o decidiron probablemente non boten en falta a fe nin lles quede miga de dúbida. O problema relixioso téñeno resolto. Os que ás veces aínda se preguntan ou lamentan de non contar coa fortuna da fe é porque se cadra resolveron, ou pareceulles resolver, unha inmersión relixiosa tan infantil como autoritaria contra a que se rebelaron con idéntico capricho infantil. Quen atrapado no discurso ilóxico dunha fe inaceptable, sen rachar as ataduras desa nasa intelectual, a negou dende a rabecha e capricho infantil, poida que siga aínda preso da dúbida.

SPRINGSTEEN CONTRA MOZART

            Antes foron Londres ou París as cidades nas que os heroes combateron diante de millóns de humanos para que cantasen as súas fazañas. Hoxe  Merbourne pode mostrar  o milagre só permitido aos elixidos polos deuses de renacer sobre a súa derrota para, outra vez, enfrontarse ao destino. Roger Federer e Rafael Nadal, os dous mellores tenistas da última xeración, efrontaranse na final do Aberto de Australia, o de Basilea por ver se sobe a 18 os seus títulos e o de Manacor a 15. Un partido magnifico no só pola maneira titánica na que os dous conseguiron eliminar aos seus rivais para chegar a este momento, senón, sobre todo, polas circunstancias previas da súa carreira deportiva.  Nada garante que o partido resulte histórico pola beleza e loita, poidera ser incluso que, canso Nadal por semifinal tan dramática, cun dia menos para o descanso, chegue sen forzas e perda nos tres primeiros sets. Algo pouco probable, por no dicir imposible, coñecendo os motores do ánimo de Rafael: agás esgotamento físico ao que non dea atopado remedio, a súa resposta será ao nivel que parece ter recuperado. Tampouco podemos descartar que Federer, asombrado da fortaleza e resistencia de Nadal, apampado, baixe na concentración e perda antes tempo. Mais eu aposto a que o partido durará dende as 9,30 ata que xa esteamos tan derreados nós coma os xogadores entre a fame e a angustia dos puntos definitivos.

            David Foster Walace, nun intelixente artigo titulado O tenis como experiencia relixiosa, analiza a maxia de Fereder, antes de agora nunca alcanzada , ao ser capaz de unir nunha soa raqueta a sutiliza, beleza de ballet, intelixencia e delicadez coa tormenta, o lategazo, a fortaleza e a contundencia. Ao tempo que planifica con pacencia un ángulo milimético é capaz de lanzar de súpeto un lóstrego no que a bola asubía coma se fervese ata estamparse contra o chan. Por iso sostén que no tenis de Federer, coma nunha experiencia relixiosa, conxugan sen rechíar a música de Mozart e a de Metallica. Dúas maneiras en aparencia contraditorias de exercer a beleza do deporte que se aprean nel nun concerto extraordinario, inaudito, impensable. Nel inspiro o título deste artigo, porque se Federer pode unificar os sons de Mozart e Metallica, é máis Mozart ca nada, e para Nadal ninguén mellor que Bruce Springsteen para definir o seu xogo. Sendo os dous dun físico con medidas similares, a esvelteza do suízo e a delicadeza nos movementos parece que o fan máis fino. Nadal, potencia, músculo, móvese e domina o espazo coa determinación dun guerreiro que cruzou os mares para vencer ao inimigo. Os dous gozan dunha constitución física excepcional, pero a de Federer, máis flexible, equilibrada, harmoniosa, aínda con esas explosións de violencia apaixoada e demoledoras, recórdanos a unha sinfonía de Mozart. Nadal non oculta o seu ritmo contaxioso, imparable, seco, valeroso da batería de The E. Street Band de Bruce. Pode nalgún momento soltar varios reveses paralelos coas dúas mans que nos recordan ao falecido Clarence Clemons co seu saxo, pero a partitura guíase pola batería imperturbable, por ese ritmo do que, unha vez nel, é difícil sacalo.

            Nadal, con 30 anos, cehgou á madurez. Federer entra cos seus 35 está no límite do aguante físico para o deporte máis esixente e solitario do mundo. Os dous pasaron por lesións e veñen dun período longo no que o seu nivel baixou sen desimulo, non tanto como para xó xogar partidos de caridade como Federer declarou, pero si lonxe do que esixe unha competeción tan escrava. Sen embargo, chegan os dous a Melbourne coma unha reencarnación do que nunca deixarán de ser: dous corpos execepcionais, fraguados no adestramento (Federer algo máis tardía, ata os 13 anos non se definiu claramente polo tenis) , no sofrimento, nos éxitos e nos fracaos. Dúas vontades esculpidas en horas de adquisición de hábito, de perfeccionamento de golpes, de calcular estratexias, saber aproveitar tódolos recursos, manexar o pensamento, mentres o físico non anula por extenuación tal capacidade, na liña de sobrepoñerese, continuar, non ceder, vencer. Tiña máis fe na posible recuperación de Federer que na de Nadal, os xoenllos e pulsos do español están castigados ao límite, pero para sorpresa de calquera, aí o temos coa rabia expresada no seu corpo enteiro. Federer, menos expresivo, máis concentrado, a pesar de seis meses de inactividade, sempre deu mostras dun físico moldeable, de primeiro bailador do ballet de San Petersburgo. Os dous, renacidos, antes de que o seu declive inevitable se faga real, son capaces de demostrar unha vez máis que os chamados polos deuses, cando queren satisfacelos e se esforzan, poden regalarlle aos mortais mañás de domingo cheas de delicia, de emoción e de beleza capaces de nos mostrar  a plenitude e grandeza do home.

CONSUMIR COCAÍNA, COMA CALQUERA

ARREDOR das condutas de consumo de substancias que poden prexudicar a saúde, un erro tan frecuente coma negativo é o de dar por evidente o que non o é. Así, na conduta adolescente, algo que axiña se aprende e se repite na casa para socavar a vontade dos pais é dicir que todos os compañeiros saen ata as oito da mañá, que todos beben, que todos fuman, que todos se pasan sen consecuencias de ningún tipo. Esas afirmacións tan categóricas, indiscutibles, xerais, sen matices, minan os acordos de moitos pais, confúndenos e acaban por ceder supoñendo que se cadra son eles uns esixentes desnortados, fóra da realidade.
Por suposto que non é certo: nin tódolos adolescentes chegan ás oito da mañá á casa, nin todos beben, nin todos fuman. Si, son condutas máis frecuentes do debido, pero falsas se as universalizamos en base a apreciacións superficiais. O grave é que, admitidas estas falacias, o control e desaprobación que merecerían as condutas non se aplican. Uns por outros, van aceptando por normal o que nunca debería selo nunha sociedade equilibrada. Ningún neno aos 12 o 13 anos pinta nada pasando as noites fóra da casa, bebendo e fumando.
Mais, con ser grave na adolescencia, entre as persoas maiores tamén se impón este tipo de razoamento de desculpa. Comentan moitos para se tranquilizar: “Se souberas a de profesionais, médicos, profesores, xuristas, empresarios, políticos que toman cocaína nas fins de semana...” O que xustifica que, se ese tipo de persoas que deberían ser exemplares, se comportan así, con idéntica razón o panadeiro, o albanel, o taxista ou condutor de autobús poden caer en idéntico estilo de diversión. O asunto das drogas é complexo e está tan viciado polos intereses económicos, que case se podería dicir que o mundo aséntase sobre a súa corrupción. Os adultos saberán o que fan. Non trato agora de analizar a conveniencia da súa prohibición, nin da necesidade de educación, nin se os danos serían superiores cunha política que rachase o círculo vicioso no que nos metemos con esta prohibición, persecución, guerra. Ao que me refiro simplemente é á dañina actitude de aceptar que unha conduta é maioritaria cando non o é, ou só no ambiente no que un se move, pero que non dá permiso para elevala a categoría universal.
A nai dun condutor de autobús que deu positivo nun control por consumo de cocaína defendeuno con este argumento: “Si, o venres consumiu cocaína, coma calquera”. Non, coma calquera non. Coma bastantes, pero aínda así, aínda que fose algo tan normal e frecuente que non debese escandalizar a ninguén, o problema non é que, coma calquera, consuma o que lle apeteza, senón a responsabilidade laboral á que falta de meneira tan grave. Calquera poderá consumir o que lle apeteza na súa casa se non molesta a ninguén, poderá arriscar coa saúde canto queira. O que non pode calquera, por máis que á nai lle pareza o máis frecuente, é consumir unha substancia que impide exercer con responsabilidade o traballo, poñendo en perigo a vida de nenos, e acollerse a que os costumes o amparan. 

UN FANTOCHE TEMERARIO

FOI JOHN Carlin quen, coma noutras moitas ocasións, tivo o enxeño para definir ao novo presidente de EE.UU como o que é: un bebé. Un neno malcriado que só pensa en si, ególatra, caprichoso, falto de sensibilidade, incapaz de se poñer no lugar do outro. Eu engadiría algo máis: un bebé moi malfalado. A pesar de ser o presidente que na súa toma de posesión necesitou menos palabras que ningún dos anteriores para tan grande momento ( 1.433 fronte ás 2.300 que viñan precisando de media os antecesores) , Trump maniféstase coma un neno egoista tan malfalado como simple, tan faltón coma ignorante, tan chulesco como irresponsable e temerario. Verase se a exemplar en tantos aspectos democracia de EE. UU. é quen de frealao ou despachalo antes de que cometa demasiadas barbaridades. Porque hai fantoches que se lles vai todo tomando unha copa, outros poden elevar a súa temeridade a conflito universal.

Agora que chegou por sorpresa e contra todo prognóstico a dirixir o país máis poderoso da terra, os medios dalí, por outra parte sempre tan esixentes e minuciosos cos asuntos de sexo, andan buscándolle as fanfarronadas propias de machiño soltadas en tempos pretéritos. Non se necisita ningún doutoramento en sexoloxía para saber o pensamento destes triunfadores nin case tampouco recorrer a declaracións na revista Play Boy de hai anos. Os seus alardes de follador, de conseguir as mulleres que se propón, de estar ben dotado, de sobrarlle testosterona e de ser un auténtico experto en asunto da cama son tan coñecidos, manidos e babosos entre colegas, que non soprenden en absoluto na boca dun bebé que, a pesar de non gozar da etapa anal nin oral, segue ancorado nun sexo primitivo, competitivo, xenitalizado, coleccionista de mulleres e tarxeta de presentación entre fantoches en idéntica onda. Algo vai cambiar na Casa Branca: de ser un lugar que ocupou tempo, recursos e as institucións máis altas do estado para destituir a un presidente por causa da presunta mancha de semen nun vestido dunha becaria, probablemente pase a un decorado de telenovela venezolana no que as distintas mulleres, amantes, fillas, xenros, amantes de xenros e amantes de fillos e fillas do presidente darán argumento para que o The New York Times e o Washington Post deixen en ridículo ás revistas chamadas do corazón. Os xornalistas encargados de cubrir a política da Casa Branca acabarán sendo expertos en afeites, perrucas, implantes, cirurxía plástica, celos, arrebatos histéricos, vinganzas, traizóns e luxuria ao roxo vivo. Non en balde, unha das novas primeiras damas disque xa esixiu que a ala oeste da Casa Branca se converta nun salón de beleza con canta untura e pomada, sexa de Oriente ou Occidente, poida resaltar a beleza dos habitantes de casa encantada a partires de agora.

Entre as poucas ideas congruentes do malfalado bebé, hai algunhas que non merece a pena dubidar que as cumprirá: alentará o nacionalismo máis pailán ata extremos impensables; gastará en armas o que non está escrito; xenerará por tódolos medios un espírito de orgullo propio dos acomplexados, convertendo o país con mellores universidades e investigadores do planeta nun bar de estrada no que o máis elegante será ondear a bandeira e presumir de ser branco, rico e picador. Porque en realidade esa a única filosofía que coñece e a base dela quere converter en América, primeiro. Ese resume da súa intención encaixa coa definición da que partimos: un bebé que quere para si, só para si, primeiro ca ninguén, os xoguetes da casa. A miña bicicleta, o meu balón, o meu enredo electrónico, meu papá, os meu amigos. Todos ao seu servizo.

Se algunha virtude lle poideramos atribuír a este descarado personaxe está a da deshinbición. Carece de pudor, de vergonza, de medo. Só coñece os seus intereses a curto prazo e non dubida en manifestalos a todos cantos se atrevan a pensar distinto. Isto podería ser unha mínima virtude, saberiamos o que pretende para, chegado o momento crítico, pararlle os pés. Talvez o votante medio branco, rico (aspirante a selo) e saído que participa da idea de América primeiro e os demais que se fundan, non tarden en darse conta de que un bebé malfalado pode resultar simpático un anaquiño, pero cando comeza a tirar papas á cara, a defecar no cuarto de estar sen a máis mínima consideración e a prender lume ás cortinas da casa faise necesario retirarlo de diante e pechalo nunha habitación onde non se lle oian as sandeces e rabechas coas que se desafoga. Mal síntoma que un país coma EE.UU. elixa coma presidente a un vulgar ricachón farfallán. Mais eu agocho a esperanza de que esta pornografía política obrigue ao votante a pensar se realmente quere que o represente un modelo que reflicte a parte menos cultivada, máis insensible e aburrida de nós, ata o punto de rebelarse contra os bardallas temerarios que no mundo son e queren que o mundo así sexa.

PERDÓN FRÍO

GARCÍA Márquez tiña tanto desexo de contar que se non atopaba a noticia que buscaba, inventábaa. Como literato resulta dunha mente desbordada e sedutora, como periodista de reportaxes debiamos dubidar canto de verdade e de invención existía debaixo do narrado. Ata tivo a falta de vergonza de inventarse unha folga inexistente, evidencia de que como xornalista era trapalleiro. Máis ben pretendía que a realidade se adaptase ás súas ganas e facilidade para contar. Non creo que a situación do xornalismo actual aconselle seguir a liña da invención de noticias, pero analizando as portadas de algúns días case sería preferible que un literato amante do xornalismo nos mandase unha reportaxe, mellor se é fiel, dende algún apartado lugar do mundo para que nos esperte a conciencia do pouco que atendemos aos mortos dalgunhas zonas xeográficas.
Se en en Berlín morren sete persoas os diarios enchen portadas e columnas de opinión e detalles minuciosos durante tres, catro ou cinco día seguidos. Se en Mali, Gabón, Pakistán, Irak ou Sudán morren cincuenta persoas nin un oco atopan ás veces en páxinas interiores. E o que xa resulta máis escandaloso, coma se non houbese cousas que contar, é a tendencia a caer en primeiras planas impensables: vai frío e neva en xaneiro. Que grande noticia. Páxinas de advertencia nos día previos, logo fotos, radio e televisións martirizan con declaracións de persoas que teñene frío, con que cae neve en algunha cidade onde había anos que non caía e así nos pasamos unha semana “nformándonos de algo que merece realmente unha atención especial, que non soe acontecer e que por novo e transcendente se debe remachar: vai frío. 
Coincide esta semana de noticia reina de frío co perdón da ministra Cospedal. Un perdón frío por esencia: chega tan tarde, da boca de ministra tan pouco crible e cun presidente que se mantén á súa, coma sempre, sen pararse en asuntos que non interesan a ninguén, que ocorreron hai moito, que xa están substanciados e que sabe por experiencia que non hai mellor modo de vencelos que ignoralos. Así pois, frío con perdón e frío con Bárcenas. Outro que ben baila. Unhas declaracións surrealistas diante do xuíz dignas de enmarcar nun xornal humorístico dos que xa non quedan, amortiguadas por esta onda de frío siberiano que todo o amortigua. 
O de Trillo xa está resolto: chegou antes do frío, sen vento de Levante, e caladiño tomará posesión da súa cadeira de conselleiro ao máximo nivel do Estado. No medio do frío tamén se continúa co alto nivel de discusión política entre Putin e Tump, sentenciando o ruso que putas coma as rusas non hai. En fin, unha serie de noticias para entreter pero todas envoltas na gran noiticia, certa: vai frío, en algúns lugares ata os coches non puideron circular por culpa da neve. E eu interesado en que un gran reporteiro indagase sobre a rede de negocios e amigos cos que negocia o marido da ministra Cospedal... Non por nada, simplemente por cambiar o rumbo das noticias. A ministra xa sabemos que non dubidaría en pedir perdón aínda que fose moito-moito frío.