BOMBÓNS, RISAS E FLORES

Realizas unha proba rutineira, pero no curso do exame xa che xorden as sospeitas. Demasiada parsimonia, repeticións, preguntas indicativas de quen realiza a mamografía, debes volver. A dúbida queda prendida. Cómpre unha punción. Confírmase a temible palabra: cancro. Durante a espera gardaches o golpe case coma un segredo, só dúas, tres, catro persoas moi íntimas ás que prohibes que alarmen, que vaian espallando a mala noticia. Ao confirmarse abres as cancelas e córrese máis aló aínda dos coñecidos, que contigo comparten o temor, as consultas, as opinións, as experiencias, as esperanzas, que, compasivos e optimistas, deitan en ti.

           Hai que operar. Canto antes. Convén non perder tempo. Durante os días de espera aproveitas para non perder un minuto: papeis, ordes, baixas, cadeas de probas, deixar organizado o traballo, revisar a roupa apropiada para a hospitalización, tranquilizar aos fillos, mirar para que ninguén se alarme más ca ti. Coma se os que puidesen padecer máis fosen os outros, non ti. Así tronzas un a un os minutos ata o de xusto antes de entrar ao quirófano. Nese instante están os máis íntimos a canda ti, veñen de lonxe e de véspera para que non te sintas soa. E non te sentes. Entras o máis relaxada que se pode entrar ao misterio de perder a consciencia sen saber se ao espertar quedarás sen un peito, se as probas inmediatas serán desesperantes. Espertas rodeada dos teus que xa se abrazaron e celebraron as primeiras palabras saídas do quirófano. Vés enteira e faladora, eufórica, drogada de medicamentos e de esperanza, coa irrenunciable preocupación de que ninguén se preocupe: ti estás ben, es forte, todos deben manterse seguros e ledos, vencerás. Aínda non ben espertas xa chamas o fillo de lonxe que non pode estar contigo para lle dar paz: saíches ben, seguirá todo ben. E agradeces cada palabra, cada recomendación, cada atención da enfermeira, do médico, dos que te coidan. Nos días posteriores recibes as visitas de cantos conseguiches que te quixesen e non deixaron de facelo pasara o que pasase: xúntanse familiares do primeiro marido, dos amores posteriores, os amigos de antes, os últimos, mozos, adultos. Véñente ver porque sacas esperanza da dor, forza da debilidade, e quérente. 

           Xa antes de recibir a alta, preparada para a batalla á que haxa que facer fronte, quimio, radio, incerteza, o cuarto vaise enchendo de palabras de ánimo, de risas sinceras, de bombóns e flores, moitas flores, que te confirman na túa inquebrantable decisión de seguir pelexando o que sexa preciso, porque a ti, este mal bicho ou o que sexa, a ledicia de vivir non cha vai quitar.