MASCANDO PORTO

Apaguei as luces, mellor quedei sen conexión eléctrica,  unha das noites pasadas, a pesar de saber á perfección que pouco mal lle ía causar ás eléctricas e que todo se reduciría a un tempo de escuridade testemuñal. Pero resultou saudable o descanso de luz, tal vez porque aproveitei para centrarme na violencia da tempestade, na furia da auga e do vento, na muller xusta e no delicioso que está un bo porto, bebido como é debido.

            Que ás grandes eléctricas lle traería sen coidado a miña desconexión tíñao completamente asimilado, aínda así o meu propósito era cumprir coa protesta, pero se non chega a ser por un accidente estúpido nin co acto testemuñal tería cumprido. E como azar enreda coa memoria silenciada,  mira por onde, ás dez da noite déuseme por acender unha lámpada no medio da tormenta exterior e vin que o cable estaba rozado. No intento por arredar os fíos para non fixesen contacto, ao tempo que un lóstrego de forza celeste rañaba nos vidros da miña fiestra coma unha demo de luz cegadora, fío con fío bateron nun chispazo de ulido a chamusco inutilizando no diferencial que me deixou na completa escuridade. Caín aí na conta de que era o momento da desconexión e xa nada fixen por devolverme á luz ata que supuxen  que os donos da claridade deberían ter noticias do meu  cabreo. Claro que a escuras queda calquera sabendo que con volver as teclas do diferencial á posición correcta volve ao instante a electricidade, e máis se durante ese tempo un goza na escuridade dun porto docísimo. Mais non sexamos escépticos nin en exceso críticos, que algo luminoso sempre xorde das accións de protesta.

Concentrado no difícil que é facer coincidir as vontades de moitos detrás dun interese común e dirixido cara un obxectivo,  pois se preguntaramos a cada cidadán que seguía gozando da luz, menosprezando a protesta con argumentos ou sen eles, seguro que unha grande maioría coincidiría en que o abuso das empresas é inaceptable, pero que a resposta, o momento ou a súa eficacia, tamén coincidirían moitos, é  estúpida, inútil ou ridícula ou, simplemente, pola comodidade que se merecen non están dispostos a mover un dedo para baixar as teclas do diferencial e quedar sen o programa de televisión que  apetece, sen a conexión de internet que se precisa. E pasando así da abundancia á tribulación, acordeime daquela frase de Shakespeare segundo a cal a abundancia e a paz xeran covardes, mentes que as tribulacións son a nai do valor. Se cadra algo diso é o que nos vén pasando: levabamos demasiado tempo instalados nunha abundancia pacífica e enganosa que nos conduce sen querer á covardía, veremos se as turbulencias do momento nos regalan algo de valor.

            A tormenta non cedía, nin cede, que mentres escribo segue enrabechada poñendo a proba a nosa fortaleza. Tronos de brúo envolvente certificaban que as espadas de luz zigzagueando na noite non avisan de balde. E da man da covardía e do valor remoín no libro que deixara na mesa antes de me pór cos cables causantes do acordo de que a pesar de quedar sen luz por un cortocircuíto xa antes tiña pensado queixarme a escuras.  E foi coas letras frescas de Sándor Márai en “La mujer justa” que empatei covardía e valor en abstracto con valor achegado, íntimo, case heroico, que se precisa para deixarse amar sen reservas. Pois é probable que a maioría da xente non poida dar nin recibir amor porque é covarde e orgullosa, porque ten medo ao fracaso; dálle vergonza renderse a outra persoa porque teme que descubra o seu segredo, o triste segredo de cada ser humano: que precisa de moita tenrura, que non pode vivir sen amor.

            E así, mascando porto , como aprendín de Naipaul que se debe beber o viño portugués, fun apalpando a confortable quentura de ver dende un refuxio sólido e seguro a friaxe da  tormenta exterior, experimentando a fácil valentía de quen pode gozar de luz con un acto de vontade e a comprobación de que, en contra do que escribe Márai, un xa carece de toda vergonza, porque desde hai tempo sabe que os humanos  non fan máis que lanzar lóstregos de auxilio no medio da noite pedindo coa forza dun trono tenrura e amor.