SOBRE A SOIDADE

De acordo, dicíase o persoal polo baixo, estamos endebedados, tremen os piares da economía, Montoro exhibe tódalas bromas das que é capaz para nos cravar un presuposto de bágoas, pero en fútbol non hai quen nos tusa. Que treman equipos de Londres e Múnich, os de Barcelona e Madrid trituraranos. Enfrontaranse probablemente, pensábase antes do fracaso, os dous españois na cidade alemá para demostrarlle a Europa que, polo menos en fútbol, pesamos, hai que contar con nós. Pois nin na champions. Se os de Londres demostraron que tamén Messi se cansa, os alemáns gobernaron con máis intelixencia e resistencia sobre un Madrid opulento dirixido por un insolente que fai crer que sabe máis do que sabe. Porque pobres seremos, pero gastando en fútbol somos dos primeiriños. Que cumpra coas súas obrigas diante da facenda xa é outro cantar, pero reunir aos futbolistas máis caros nas cidades máis importantes do país empobrecido parece lei intocable. Antes rillar na sanidade e na educación que no fútbol. Iso que non falte. É o alimento da resignación, non sei se tamén do optimismo. O certo é que, despois da frustración diaria coa que a situación económica nos vén anicando durante os últimos anos, a causada polo fútbol durante esta semana colabora para que moitos se sintan con menos optimismo, menos acompañados, porque, xusto é admitilo, para moitos este espectáculo é unha compañía, non sei de que calidade, pero compañía ao fin. Así pois haberá quen se sinta en maior soidade. Aínda que para soidade de peso, a do goberno. Todos os grupos parlamentarios atacan ao executivo por se ver na necesidade de aprobar os presupostos co apoio único e suficiente dos seus votos. Dende o grupo maioritario da oposición, pasando polos nacionalistas ata as esquerdas variadas, todos insisten na soidade do gobernante. Coma se estar xuntos fose decisión dunha parte soa. Certo que o goberno debe esforzarse por limar as súas propostas para achegarse a posicións que lle permitan apoios, pero non só é responsabilidade súa. Os opositores tamén han de moverse para encontrarse. Os encontros non se producen porque un ande todo o camiño, senón se dous andan a metade para atoparse no medio. Se non viviramos nunha situación excepcional, ata parecería lóxico que cada partido se agarrase con rabia ás súas propostas, pero no momento actual antóllaseme un despropósito a insistencia en erros continuados. E postos a continuar por este calvario de erros, ata entendo que o goberno se agarre á lexitimade da súa maioría absoluta para desprezar a política rastreira dos opositores. Comecemos polo Psoe ata onte padecendo as dentadas de gobernar. Como pode explicar á nación que en tempo de pasar do goberno á oposición lle roube o discurso ao PP? Non se acorda de cando tachaba de insolidario, desleal, case de andar ás preas, aquela tendencia a non apoiar nada, absolutamente nada, do que eles propoñían? O discurso que antes das elección predicaba o PP a cotío é idéntico ao que agora repite o Pose, punto por punto. Que máis ten que suceder, que gravidade debería alcanzar a situación para que estes dous partidos aceptasen que é momento de pactar uns mínimos que fagan posible a difícil conciliación entre resignación e o optimismo no país? Aceptar que a esencia da democracia radica na defensa das diferenzas e das propostas alternativas non impide desexar en tempos excepcionais a colaboración, concentración de esforzos e unidade para recuperar esperanza no sacrificio. Ata cando padeceremos este enfrontamento inoperante entre os dos partidos maioritarios? Postas as cousas así, non me estraña a soidade do goberno. Que as esquerdas varias non ían aceptar diálogo coas propostas dos PP non merece comentario. É obvio. Quedáballe, coma sempre, o refuxio en Ciu e no Pnv para non aparecer como o gobernante solitario. Os dous partidos máis pícaros da democracia, expertos na contradición de colaborar na estabilidade de España a cambio de financiar corredores para fuxir dela. O Pnv nin se molesta en dar explicacións. Manexou ao Psoe e ao PP a conveniencia sen importarlle nin o máis mínimo o que se pensase non resto do Estado. Ciu, máis cínica, vendeu a súa colaboración constante cos partidos gobernantes como un aliado fiel e sensato, cando á vista está o seu interese auténtico: sacar tallada. Aplaudo que por unha vez, con independencia do rexeite que poida sentir polos presupostos aprobados, un partido se agarre á coherencia que prefire a soidade antes de ceder á chantaxe de Ciu envolta en favorecer ao goberno do Estado. Si, o goberno quedou na máis absoluta soidade, pero non só el é o responsable. Tal e como se presenta o panorama, ou todos varían o paso, cambian de discurso e se dá mostras de querer ceder, ou entendo que quen poida se refuxie na maioría e trate de tirar por onde crea, poida ou lle deixen. Porque Europa, mesmo no fútbol, está moi difícil. Alguén debería entender que se nos matamos pola liga pequena podemos quedar fóra da final da Champions. E isto, sábeno ben os que se entregan ao fútbol coma a unha relixión, produce moita 
soidade.


Publicado en Diario de Pontevedra