BOSSI, O PADRIÑO

ANDABA QUEN LLES ESCRIBE nos últimos días murcho e apagado, talvez comesto polo desespero que nos invade despois de catro anos nos que a mellor noticia é que, de momento, non somos Grecia. E como algo teño oído dos beneficios de darlle máis alimento ao pesimismo para combater os estados de ánimos, utilicei a medicina. Si, ás veces o que mellor senta para a tristeza é unha tristeza maior. Por eso recorrín ao réquiem de Mozart, despois ao de Fauré, repetín pezas de Chopin ata medio quedar durmindo e busquei na memoria episodios tristes para aínda entristecerme máis. Pero, en vista de que o efecto de rebote non se presentaba, optei por dedicarme á dureza da vida a ver se así reaccionaba. Despois de varios intentos sen éxito, por ensaio e erro, enredando e sen moita intención, atopei unha entrevista co líder da Liga Norte, Umberto Bossi. Posuíume o vicio e rastreei por YouTube canto discurso e declaración atopei do político separatista da Padania e poden crerme ou non, pero o desespero foi desaparecendo e ata cheguei a pensar que eramos afortunados por vivir nun país no que, de momento, aínda ningún político se atrevía a manifestarse co descaro e estilo que caracterizan ao italiano.

Para comezar, moito lamentei que Coppola non o tivese elixido para algunha das súas películas de El Padrino. Nin Brando nin Al Pacino nin farrapo de gaita: Bossi era o actor chamado para representar a calquera dos protagonistas. Esa voz. Esa mirada. Ese discurso monótono... Se algún día Coppola tivese a necesidade de realizar unha cuarta parte -supoño que iso sería se os viñedos o levasen outra vez á ruína-, que non o dubide: con contratar a Bossi o éxito será superior ao das realizacións anteriores. Ningún actor, utilice o método que queira, pode superar esa garganta, ese respirar agónico, esa constancia e seguridade na monocorde voz rachada que amedrenta. Por suposto que non era a miña intención informarme con obxectividade das súas falcatruadas de desvío de fondos do partido para a familia, nin das do seu expresidente Berlusconi, agora disque demostrado que paga á mafia para que o protexa. Entender a política italiana dende Galicia é empeño por riba das miñas capacidades. Só pretendía observar a conduta dun líder separatista da zona máis rica de Italia, cargando sempre contra a Roma ladroa, modelo de personaxe máis achegado á interpretación cinematográfica de determinados papeis que de actuación política. Pero o certo é que produciu o efecto desexado. Comprobando o bo padriño que faría Bossi combatín o desespero. O que non dei entendido é como miles de persoas poden soportar ao aire libre un mitin deste individuo.

Publicado en El Correo Gallego