viernes, 31 de julio de 2015

ENCERRO LIMPO, RÁPIDO E PERIGOSO

DEBO RECOÑECER humildemente en min un condicionante de culpa, sacrificio e pecado. A educación primeira nos principios dun catolicismo franquista non son fáciles de esquivar. Aínda así, admitida a triste tendencia, non hai quen me apee de que determinadas manifestacións culturais – chamémoslle así por lle chamar de algunha maneira- son unha verdadeira estupidez. Que se fixese sempre e acudir á tradición para xustificalas non deixa de resultar dunha debilidade manifesta, dende hai moito os homes non consideraban ás mulleres seres iguais e non por iso imos manter a tradición... Será moi tradicional, repetirase ao longo dos anos, os do lugar sentiranse moi apegados a determinados costumes, pero estaremos de acordo en que hai manifestacións festivas que son unha auténtica salvaxada e unha imbecilidade. Non me pararei agora naqueles festexos que teñen como razón esencial o maltrato a animais. Arrancarlle o pescozo a aves, guindar dende un campanario unha cabra, picar becerros con lanzas, facerlle arder os cornos a touros desconcertados e todas cantas prácticas coñezan de semellante estilo non me digan que son festas populares, moito menos manifestacións culturais. Admitan, por favor, que non son máis na ca repeticións anacrónicas de actos salvaxes.
Hai neste mes unha festa elevada aos altares da idiotez da que me atrevo a escribir porque estou lonxe de Pamplona e sei que ningún navarro me lerá: o San Fermín, festa de rango especial coma para abrir todo informativo, cubrir as primeiras de case tódolos medios nacionais e, como xa noutra ocasión tratei de ridiculizar, ata radiados os seus encerros pola cadea de emisora pública nacional. Co gusto que dá escoitar a narración dun encerro! Que aos navarros lles teña moito chiste e que para os empresarios do hostalería signifique unha inxección de bonanza inigualable non o penso discutir. Entendo que haxa dez días chorasen cantando o pobre de min. Cada quen ten os seus gustos e cos tempos que corren calquera se acolle ao que sexa con tal de obter algo de beneficio económico. Agora, de aí a converter esa semana de orxía nunha noticia coa que abrir cada mañá os informativos xa me parece excesivo. Se hai quen se queixa de que lle estean bombardeando de maneira tan seguida con Greza, díganme se non é para protestar ter que ler cada mañá dos primeros de xullo que o encerro de Pamplona foi rápido, perigoso e limpo, co engadido posterior de que tres mozos de USA e un do Reino Unido están ingresados nos servizos públicos da seguridade social porque lle corneou o touro e o seu prognóstico é reservado. E logo temos a cada paso máis indignados porque a sanidade atende moi alegre a canto inmigrante se presenta nas súas portas...
A vida sería insoportable sen festa. A festa rompe a monotonía, racha o tempo de normalidade e introduce un período no que todo se volve do revés para que a alma se alivie, as normas quebren e a regularidade social se esnafre contra o estrafalario. Ningunha sociedade resistiría sen estes escapes consagrados pola relixión, a tradición e o negocio. Non chega a miña rixidez a tanto coma para non entender a necesidade destas interrupcións imprescindibles. Pero que se precisen e se favorezan non xustifica que se eleven por riba da súa significación. Darlle sona a un acontecemento con fins turísticos non debera sublimalo a unha categoría de ben cultural ou social do que non participa. Se aos de Pamplona lles aporta innumerables beneficios manter esa semana de troula sen descanso e se o atractivo principal segue a ser que pola mañá corran diante dous touros durante uns minutos expertos mozos e estranxeiros engadidos, problema deles. Que San Fermín lle lo pague. Pero de aí a ser noticia coa que abramos a información medio mes de xullo, en igualdade de atención que os incendios forestais, manda chover na Habana.
Parece que a inercia informativa se impón e, salvo desgraza estrepitosa, o mes de xullo está cuberto por tres acontecementos en igualdade de relevancia: os Sanfermíns, o Tour de Francia e os incendios forestais. En igualdade, coma se ao cidadán lle interesase de idéntica maneira a condición dos touros que corren pola mañá en Pamplona, o mozo incauto que se tira diante do touro sen saber nin que é un corno, o ben que funcionan os servizos de urxencia de Pamplona dedicados a atender a tódolos borrachos nacionais e estranxeiros, a desconfianza de dopaxe do corredor que sobe en primeiro lugar ao Alpe d’Huez ou saber que un bombeiro tratando de apagar un incendio estivo a piques de perder a vida. En xullo, aínda coa excitante tensión que nos causaron as negociación con Greza e Irán, parece que nada hai tan urxente, importante e necesario que espertar coa noticia de que o encerro foi limpo, rápido, perigoso. Pobre de nós...

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.