MELANCÓLICO GOBERNADOR

            Escoitar ao gobernador do Banco de España sempre debera ser instrutivo se non fose tan melancólica a súa información, tan melancólico el. Certo que sobre a suba do  seu salario un 5,8% nunca opina nin vén a conto, xa sabemos que se trata do chocolate do loro, pedir explicación sobre tal aspecto é rozar o populismo máis barato, pero escoitándoo deberiamos sacar proveito para o futuro se non fose tan triste e tautolóxico. Neste caso, entre outras verdades, regalounos unha evidencia e unha  recomendación. A evidencia:  por propia dinámica demográfica, no futuro, as pensións non se poderán manter. A recomendación: convén, polo tanto, complementar cun aforro privado. Tamén non ilustrou con que a única forma de axuste da economía española foi o paro, que a razón da desigualdade radica no paro e que a maneira de combatela é anular o paro. Tres verdades encadeadas nunha que entende un neno da teta no tempo que respira e volve a chupar. Tamén se aledou do alto crecemento da economía española neste momento e que non debemos cantar vitoria porque o dólar e o petróleo poden frear a euforia. Como se ve, para alguén que conta con coñecementos especiais e asesores moi capacitados, revelacións bastante comprensibles, se cadra concorda Linde con John Alien Palos en que a vaguidade é a miúdo confundida coa profundidade; agradécese a concreción e claridade do señor gobernador, non nos quere embarullar nunha nebulosa ambigua, aínda non escapando da tristeza propia das súas mensaxes.

            Aceptada a evidencia de que as pensións a este ritmo non se poderán manter (xa se está facendo uso da caixa e non é difícil entender que de onde se saca, se non se mete, acábase) a gracia radica na recomendación: os españois deben, sendo previsores, axudarse con aforro privado. Aforro? Refírese o gobernador a aforrar cada mes para o complemento da pensión futura? A ver, sr. Linde, permítame que reflexione en alto con vostede: dime que os españois debemos aforrar para ir tendo un peto? Si. Entendín ben. O que non sei é como pensa ese señor que se pode aforrar sendo que o salario máis habitual dos habitantes deste país está arredor dos 15.550 euros ao ano, que o salario medio – e xa sabemos o que é medio- ronda os 22.000 (en Galicia non chega aos 20.000) e que no ano 2013 un 13 % de asalariados non chegaba aos 10.000 euros ano. Quixera ver ao sr. Linde aforrando para o futuro da súa pensión cun salario así. Creo que ao final temos que regresar á verdade trinitaria de que a economía axústase co paro, a desigualade medra co paro e a única maneira de solucionar a desigualdade é conseguindo eliminar o paro. Pero este trío infernal non parece fácil de solucionar, porque aínda medrando á estratosférica velocidade do 4% que tan orgullosos nos fai sentir a todos, empezando por Guindos, o presidente Rajoy e propio gobernador do Banco de España, o paro descende pero con melancolía. Unha melancolía ancorada na temporalidade, no turismo, na fraxilidade e nuns salarios que non permiten vivir dignamente para canto máis aforrar un céntimo. Eu agradezo sinceramente as recomendacións do alto funcionario Linde e non lle nego o seu fundamento, pero gustaríame saber cal é a súa proposta para resolver esta encrucillada.

            A non ser que a recomendación estea pensada para aqueles que teñen un nivel de ingresos semellantes aos del. Nese caso podía aforrar todo consello. Seguro que nin el nin ninguén do seu poder adquisitivo necesita que no Parlamento o gobernador do banco da nación lle diga como ha de previr os tempos duros da xubilación. Quen necesita saber a que aterse é a moioría que  cobran 15.550 euros anos ou os que nin traballo teñen. Para eses si cómpre unha saída e parece que non está na man de tan alto experto ofrecela de momento. Saír do paro, si. Esa parece a solución na que confiar. O malo é que se está vendendo unha feble recuperación, despois do desastre, agarrada a unha saída melancólica do paro. Esta modesta melloría económica, por máis que tódolos manipuladores se empeñen en convertela en éxito, non dá para aforrar.

            Resumindo: que a melancolía envólvenos. Contamos con salarios melancólicos, recuperacións melancólicas, expectativas melancólicas. Se a saída do paro é enganosa, os salarios maioritarios mínimos e os prognósticos sobre o mantemento das pensións se volven negras, xa me dirán que nos queda ademais da melancolía. Se polo menos o señor Linde mostrase outra maneira de comunicar máis leda e optimista, aínda cabería o engano de nos convencer de que algo bo nos espera. Pero cando tamén a súa comunicación, en contra do seu salario, é triste e melancólica de cheo, por máis que nos diga que aforremos e que medramos máis do esperado, o que nos agarda non parece que sexa nada fóra dun futuro melancólico.