AMBULATORIO

               No ambulatorio reúnese toda esa xente que forma parte do que eu chamo territorio sintrom: o medio rural no que resisten pensionistas cos achaques propios da vellez, grande parte deles recibindo anticoagulantes para que o corazón faga fronte da mellor maneira aos últimos anos. Van ao ambulatorio como  lugar obrigado de encontro onde se participa ao veciño da desgraza última, da operación inmediata ou do deterioro lento que no día a día vai apagando toda esperanza. Na espera coméntanse os temas de actualidade, pero sempre predomina a decadencia do corpo, as maneiras de mellor combater a dor, as virtudes e defectos do sistema sanitario.

            Os enfermos e acompañantes axiña coñecen os xeitos de actuar de cada profesional. Saben os horarios nos que van tomar café, se un tarda máis ca outro, dos seus caracteres, do tempo medio que soen dedicar a cada paciente, da eficacia dos seus remedios. Durante a última espera na que estiven de acompañante, ao meu carón comentaban sen descanso dous homes e unha muller, cada un case representante modelo de tres maneiras de se enfrontar á espera, á enfermidade e á vida. O home que parecería máis novo – non superarían  os oitenta-, gordo, colorado, arrimado a un bastón e acomodando unha viseira na cabeza de maneira mecánica, atendía máis falaba, mantiña un riso suave e indefinido. Nas poucas veces que emitía opinión facíao con seguridade, coma unha sentencia ben meditada, indestrutible: ninguén lle ía facer cambiar de parecer, el xa observara e matinara o suficiente como para non necesitar confirmación ou recompensa de ninguén. Sobre a enfermidade mantiña que mentres non houbese dor, nada debía alarmar, que viñamos para morrer estaba escrito; sobre a atención  do persoal sanitario a súa satisfacción non se quebraba por máis que outros o pretendesen: nunca tan ben tratado estivera, nunca tempos mellores coñecera: a rico xa non aspiraba, para comer dáballe a pensión (mágoa non poder comer o que o corpo lle pedía) e o dito: morrer había que morrer. Só unha miga de pena se lle escapou entre o seu epicúreo discurso: non tódolos fillos e netos tiñan traballo, aí si se vía unha sombra que lle alodaba o seu mirar tranquilo á espera  da vez para controlar o sangue que xa non conserva a forza de cando un é novo e, como resulta lóxico, vai en decadencia coma todo ser vivo.

            O seu acompañante masculino, pola contra,  ve en todo canto o rodea motivo de indignación e ira. Fala de maneira agresiva, xura, non se lle escoita frase sen estar manchada de groserías, critica canto ve ou lle vén á cabeza e maldí a sorte que lle tocou. Operárono da vincha, tamén da próstata, e os especialistas de Santiago escaravellaron nel canto quixeron para deixalo peor do que estaba. Mala a hora na que aceptou que o operasen. Tivo dolor, teno, non mellorou nada, os medicamentos que lle prescriben resultan inútiles e as vergonzas polas que pasa a súa hixiene persoal (el non o expresa así) debería sufrilas o inepto do médico que o operou. E aquí, na espera, leva un montón de tempo, pasan da citación xa máis de media hora, son todos uns lacazáns, o único ao que veñen é a darlle á lingua e pasar a mañá nas cafeterías e, por suposto, non saben absolutamente nada sobre como solucionar enfermidades. Os políticos son todos uns ladróns aos que habería que aforcar de inmediato. Os médicos unha raza de desaprensivos malfeitores empeñados en amargar a vida dos pacientes. O mundo un lugar noxento no que só viven ben os vivos e maliciosos, entre os que, por desgraza, parece, el non se atopa.

            A muller mantiña o seu discurso monótono e canso con independencia das sentenzas pacifistas ou as bravatas agresivas dos seus acompañantes. Da súa mirada, postura e  voz non saía unha palabra máis alta ca outra. Do seu ton monocorde só se podía escoitar nun fío case imperceptible  o lamento dunha vida sen folgos, acabada, seca, chea de pesar. O dolor indefinido que a paralizaba non era quen a poder describirllo a ninguén. Aínda ningún médico dos moitos que recorrera dera coa localización e características do seu mal. Unha dor insoportable esténdeselle ao longo do corpo, dende as nádegas ao ombreiro, cortándoa coma se fose un coitelo mal afiado, porque a esgaza, racha nela por dentro dunha maneira insufrible. O peor, laméntase, con ser tanta a dor, é que aínda é hoxe o día e a hora que ninguén lle deu co mal. Será cousa do demo. Xa se resigna. Para os anos que lle quedan acepta que terá que morrer con esa dor. Se polo menos deran con algún remedio para calmarllo... E ignora canto din os homes. Segue coa súa ladaíña dolorosa. Maldí sen freo o veciño agresivo. E escoita sen perder o sorriso, con calma, o home máis temperado. Chaman  a muller á consulta. O agresivo xura  solicitando explicación de a ver a que hora entrará el. Nada que facer non ten, pero...