O NENO QUE COIDABA ÁS MULLERES

       Contrastaba no rapazote o ensumido que estaba e como andaba de matón. Miúdo, esmirrado e cativo, lanzaba palabras afiadas coma dagas e miradas de lobo. Cuspía, fumaba e xuraba coa naturalidade dun rebelde de barrio dentro daquel corpo de enredo, fráxil, tan débil que asustaba polo atrevidas das súas temerarias valentías. Tanto tiña que fose unha viga de home o que se lle puxese diante, profesor, autoridade policial: el, tan cativo, erguía a cabeza para que a vista chegase á do contrario e mostraba a súa suicida ameaza coma se estivese en condicións de defendela. Nunca  ofrecía saídas para a negociación nin o diálogo. Ía sempre polo atallo ao porto da agresión máis fera. Por nada desafiaba cunha navallada. Nunca vin adolescente tan raquítico con maneiras tan esaxeradas, impropias da súa idade e corpo. Non pasaba dos trece anos – polo corpo non se lle botaban máis dos dez- pero gustaba andar cos de vinte nos días case seguidos nos que faltaba á escola. Coa bicicleta xogábase o físico cada día sorteando en sentido contrario o tráfico máis infernal. Retando aos máis feros do barrio ganara fama de louco temerario disposto a que o triturasen antes que perder a súa chulería. Velo entre os malos de verdade daba risa cando non auténtico medo de que lle rompesen a crisma, porque buscar buscábaas día tras día. O seu odio ao colexio e a toda autoridade era tal que no instituto xa houbera que recorrer aos servizos sociais, os días que aparecía pola aula podíanse contar cos dedos da man. Intentar falar con el era empresa delicada: se non optaba polo silencio máis espeso había que protexerse das súas miradas asasinas envolvidas en ironía maliciosa. Con todo, despois de moitos intentos e porfía, conseguimos que falase algo.

         Despois de varias entrevistas inútiles, a primeira regaña pola que me pareceu que me podería meter douma un día no que, preguntándolle que lle parecería a súa nai o seu modo de se comportar, miroume durante un bo anaco, mantivo a vista enriba da miña, e espetoume: que pasa con miña nai, tío?, nin se che ocorra nomeala. Retireime nesa ocasión pero tomei nota e pouco a pouco fun abrindo pequenos buratos naquel baúl de rabia pechado a cal e canto, que lle permitiron ir respirando. Súa nai era unha santa. Maltratada polo besta de seu pai – a quen non tardaría en lle axustar as contas- , traballaba para mantelo a el e a súa irmá pequecha. Vivían co xusto, algunha axuda social, nun apartamento mínimo, en circunstancias nada favorables para o bo humor. Mentres non saltou o cadeado, entrevistarse coa nai nunca era posible. Todo contacto acababa fracasando polo empeño hábil do rapaz. Convencíaa continuamente de cambios nas citas, de enfermidades do profesor co que se ía encontrar e todo tipo de manobras que manexaba con facilidade, máis sendo como a nai era muller de carácter débil e apagada. En canto el deu permiso puidemos coñecer da  boca dela o que en realidade era na casa aquel atravesado rapaz. Lonxe de manifestar agresividade, vagancia, rancor ou rabia contra os máis achegados, reacción pola que escapan moitos en situación similar, el mostrábase coma un protector precoz, salvador, vixiante, gardián, home da casa con dúas mulleres ao seu cargo. El, o matón fantoche, o indisciplinado e amargado adolescente, era no fogar o neno amable, o home antes de tempo responsable, protector preocupado, sempre atento á nai, á irmá pequena, outro ser en nada semellante ao que na escola e no barrio todos viamos. Ata tenro. Contaba a nai o doce e cálido que se manifestaba con ela, sempre atento á máis mínima das súas necesidades, cansazo ou dolor. Xeneroso, sempre disposto ao que as mulleres pedían, aquel que se mostraba rebelde e desagradable no exterior era mel e dozura coa nai e a irmá.

         Un destes días, pasados xa sete ou oito anos, coincidín con el na rúa. A min pasaríame desapercibido, pero eu a el non. Non se lembra de min? De contado caín nel. Non medrou moito. Segue sendo miúdo, pero ancheou, vese robusto e san. Estaba de vacacións. As primeiras despois de dous anos traballando no que foi atopando, non está nada fácil, profesor, pero a min ningún me mete medo. Os últimos meses en Noruega. Traballo duro. Pero pagan ben. Agora non fuma, nin bebe, nin xura, nin mira con ira. É un home. Vinte anos, pero un home. Non se avergonza do seu pasado,  detense o mínimo nel. Tivo que buscarse a vida, deixarse de bobadas. Ri recordando o barrio, a escola, as imbecilidades da nenez. Non mo tomaría a mal, verdade profesor? E que eu tiña un problema, sabe? Debía coidar de dúas mulleres e non sabía como. Aquelo volvíame tolo. Pero desde que podo mantelas, desde que fun quen a mirar por elas, todo cambiou e vou ben. O traballo é duro. Moitos non resisten, pero eu si. E pagan ben. Teño dúas mulleres ás que manter. Debo coidalas. Tocoume.  Estou contento, miña irmá está estudando e miña nai non necesita traballar, traballo eu por ela. Ao se despedir, compadeceuse de min por se aínda tiña que seguir aguantando rebeldías coma a súa. Non, díxenlle, xa estou retirado. Fixo ben, riu, tampouco era bo traballo o seu.