POÑER AS BÁGOAS A SECAR

            Tarde.  Chegamos tarde: políticos, diplomáticos, empresarios, intelectuais (?), xornalistas... Por imprevisión, covardía, complexos e comenencias, todos abdicamos, pechamos os ollos, nos enganamos, confundimos e conformamos con que non ía ocorrer, nunca tería lugar tal despropósito. Pero a ameaza transformouse en clamor e agora ninguén sabe como pode rematar o chamado proceso catalán.

         Agora si. Agora choven artigos de historiadores, politólogos, economistas, expresidentes e exministros,  e declaracións (suaves) de políticos europeos, ata de Obama necesitando unha España unida, todos eles abrazando a santa Bárbara porque trona. Uns acusan aos outros por mala pedagoxía, por erros de cálculo, por debilidade e por inhibición. O certo é que todos – uns máis ca outros- contribuíron neste proceso de envelenamento colectivo no que se embarca unha comunidade co egoísta – se cadra práctico- obxectivo de confiar en que na separación se agocha a salvación. Agora aparece Borrel aclarando que é falsa a comparación con Alemaña sobre as balanzas fiscais, que o método elixido para encirrar á poboación co sobado argumento de que o resto dos españois lles chupan as alegrías  non son máis ca malas contas e contos chineses, pero tamén o lúcido expresidente do Parlamento Europeo chega tarde. As malas sumas e as invencións tribais habería que retrucalas dende o inicio. Coma dende hai moito debera a maquinaria diplomática apagar a máis pequena das muxicas que puidese desprenderse das iluminadas mentes secesionistas. Non foi por falta de indicios. Quen quixera puido contemplar os seus fogos de artificios xa ao pouco do inicio da transición. A dirección, o obxectivo final nunca estivo oculto para quen non quixese ou lle interesase enganarse.

         Certamente a meirande responsabilidade non debera caer só sobre os políticos encargados de mal negociar co nacionalismo durante os últimos anos. González, Aznar en grande medida, Zapatero coma un campión, puxeron da súa parte o grao de mirada curta e comenencia calculada coma para deixarlle a pendente de alta esixencia ao ciclista dador de auga que é Rajoy, excitado ao tarde coa reforma exprés do Constitucional. Todos propiciaron este desaguisado de desamor, tal e como gustan os nacionalistas denominar as desavenencias  que derivaron en solicitude de divorcio. E poida que conseguiran o seu obxectivo elevando o conflito á imperiosa necesidade dun divorcio. Eu hai anos que, aceptado que alcanzaron a súa meta, propoño que xa só nos queda unha saída: buscar un divorcio o menos doloroso posible para as dúas partes. Por suposto ningún político aceptaría tal realidade, se por tanto tempo se andou con eufemismos e panos quentes negando a evidencia, impensable sería aceptar que por mala xestión das relacións se acabou en fractura irreconciliable. Mais os feitos non van contra a miña hipótese. Por malas operacións fiscais coas que se sumase o rancor ou por contos para non durmir cos que se estimulase o afán insolidario e separador, o certo é que a pretensión enraizou fondo e será difícil contentar á metade dunha poboación  – a máis culta, a máis rica- decidida a conquistar o que entenden por liberdade, como non sexa con diferenzas e privilexios malos de soportar para o resto dos cidadáns do Estado.

         E chegaron tarde tamén os comentaristas serenos e fiables a descualificar agora a Mas con argumentos ad hominem. Recordo perfectamente ler durante anos a eses mesmos articulistas gabando os servizos do nacionalismo catalán á construción da democracia, ao sentido de Estado de Pujol e seguidores, e ridiculizando os falsos perigos que algúns entreviamos naquelas mordidas en incremento que ía supoñendo as escada para a súa torre superior dende a que esixir e lamentarse e acabar por recriminar por non se sentir amados. Expresouno moi ben, tamén tarde, Nicolás Redondo Terreros: “Cuánto cálculo miope, cuánto miedo a la reacción clerical de un gupo que dominaba con mano de hierro la sociedad catalana y que algunos en el resto de España siempre creyeron legítimamente acreedor y, lo que es peor, adornado de una superioridad que solo la ignorancia les prestaba”.  Estráñame o elevado número de comentaristas espantados, sorprendidos e alporizados pola tensa, temeraria, louca e suicida decisión de Mas cando durante anos non viron como se ía poñendo a mecha a esta bomba construída en parte pola narcotización permisiva que eles mesmos inxectaban nas veas da opinión.

         Agora ninguén sabe que sairá desta bola fervendo. Ninguén se atreve, agás insistir en negar en que o temido non ocorrerá, a prever as consecuencias. Todo indica que, por ben que resulte, despois do 27 de setembro teremos que ir poñendo as bágoas a secar. Porque alegrías non se albiscan. Por máis que se pospoñan ou disimulen, os pasos dos divorcios sempre traen bágoas. Claro que, secadas as bágoas e pasado o período de dó, cada quen pode refacer a súa vida. Lástima que, aínda perdendo sempre as dúas, nalgúns casos unha das partes saia claramente favorecida.