BOTO DE MENOS AOS SOPRANO

Non creo que sexa por esta calor abafante que nos chegou de África, se cadra de Libia ou de Costa de Marfil. Nin tampouco porque nestes días lle aperten as caravillas a Berlusconi por asuntos menores, xa se sabe, asuntos de sexo, aínda menos que a Al Copone que o pillaron por catro parvadas evadidas ao fisco, nunca polo que realmente se debe pillar a un malfeitor. E non lle vexo a relación por ningún lado con que os políticos queiran seguir viaxando en primeira, ¿quen non?A verdade é que un non sabe ben o porqué, pero ás veces érguese con morriña dun sabor, dunha música, dunha lectura, dun personaxe, dun ulido. Eu levo días dándolles voltas aos Soprano. Se cadra, agora vénme á memoria, tivo algo que ver que estivese escoitando a Andrea Bocelli, porque miren por onde, cante o que cante este señor, non son quen de retirar a asociación coa casa de Tony e Carmela Soprano. Desde que vin a serie, como na casa do mafioso de Nova Jersey creado por David Chase soaban con frecuencia cancións de Bocellí, agora, sempre que o escoito, no podo evitar xirar o recordo cara a humanidade extensa, pícara e salvaxe de Tony e a súa familia no sentido máis extenso do termo. Véxoo (a Tony) coa súa bata e en calzóns acudindo á neveira só erguerse para calmar a súa ansiedade, o seu furor, as súas dúbidas ou a súa luxuria con comida. Soa Bocelli e non podo por menos que ir ao restaurante El Vesubio , onde cos amigos, coa muller ou cos seus políticos a soldo maquina, decide, divírtese ou recapacita o atormentado, inxenuo, implacable e temido Soprano. Polo que sexa: o certo e que boto de menos as súas historias. E inclínome, xa definitivamente, porque todo ha ter moito que ver co clima electoral e de latricada política no que nos invitan a movernos. Explícome. Desde logo, como é fácil deducir, Soprano nunca se presentou a ningunha elección, pero claro que tiña necesariamente amigos colaboradores entre parlamentarios, concelleiros e burócratas da administración necesitados dunha bolsa xenerosa e atenta como soe ser a dos mafiosos. Algún mal pensado puidera maliciar que trato de atopar parecidos que non serían de recibo. Xa non digamos no moral, pero tampouco no físico. Certo que algún candidato deberá coidar o peso se non quere que lle medre ese aire co xefe da familia Soprano, pero non hei ser eu quen me meta nese lameiro, que hai motivos sobrados para buscar asociacións sutís sen necesidade de deixarnos seducir polo fácil e groseiro. Como recordará quen a vise - quen non, non sei a que espera-, a serie xira arredor dunha familia italiana da mafia que controla un pequeno territorio á beira de Nova York. A trama é tan intelixente, chea de contrastes, matices e contradiccións, que un acaba por comprender a un asasino, rirse dos bondadosos e descubrir o grao de maldade e estupidez que existe repartido a partes moi semellantes entre os mafiosos e os que oficialmente non o son. Certifícase o que un personaxe, non desta serie, di con rotunda claridade e certeza, diante do lamento dunha muller que se resistía a tomar unha decisión acolléndose a que ela non é “esa clase de persoa”: se sei algo nesta vida é que todo o mundo é “esa persoa”. Todos. Todos somos esa persoa que non queremos ser, que nos negamos a admitir, que nos parece vergonzoso aceptar que habita en nós. E si. Habita. Non só nas series de televisión, tamén na vida mesma. Todos somos esa persoa que nos parece que non somos. Cando nos escandalizamos con noxo dun suborno miserable, cando rexeitamos con rabia unha extorsión, cando nos rimos da frivolidade e mal gusto dos novos ricos, cando nos rebelamos contra a barbarie e friaxe de determinadas condutas, berramos ben alto: eu non son esa clase de persoa, eu nunca caería tan baixo, eu xamais cedería diante dunha tentación tan pequecha ou tan grande... E deberiamos andar con tino, porque todos poder ser esa clase de persoa. Ás veces, xa o teño escrito noutras ocasións, non somos peores simplemente por covardía. E iso é o que se aprende nos Soprano: hai fronteiras movedizas entre a inxenuidade e a malicia, entre a comenencia admisible e a cobizosa, a rabia permisible e a vinganza rabiosa, a persuasión e a extorsión e entre a presión e a violencia vil. Por iso, agora que estamos diante do tempo das promesas e da sedución dos que se queren case inmolar pola súa cidade, pola súa comunidade, boto de menos as ensinanzas dos Soprano. Convén repasar os dilemas das fronteiras movedizas e aclarar polo menos, sabendo que todos podemos ser “esa persoa”, de que lado nunca quereriamos estar.