ALGO ESTÁ PASANDO

É o primeiro sábado de agosto no que o sol loce como lle corresponde ao verán. O paseo á beira da praia vaise enchendo desde as primeiras horas da mañá. Primeiro os corredores esforzados, os que desde ben cedo súan co fin de eliminar quilos, coidar o corazón ou respirar o aire fresco. Axiña chegan as patinadoras e os primeiros ciclistas. Por último, cando o sol xa quece, os bañistas conquistan a area coas súas toallas, paraugas de sol, pelotas e enredos para pequechos. Familias ao completo, mozos marcando o seu terreo, persoas maiores que se achegan á auga para mollar os pés e dar os primeiros paseos, aínda non está a praia acugulada. Antes da hora do aperitivo, o paseo vaise cubrindo coas mesas das cafeterías que paulatinamente se van enchendo de clientes. A partires da unha é difícil atopar un lugar libre, os camareiros non dan servido cervexa, viño, auga e tapas variadas. Entre bañistas, paseantes, ciclistas, patinadores, nenos correndo, anciáns en cadeiras de rodas guiadas por estranxeiros e grupos de mozos rindo coa desinhibición que os caracteriza ao se ver formando grupo, é difícil pasear sen tropezar. Abaixo, na praia, sucede o mesmo: os últimos en chegar case non conseguen un lugar mínimo na area para pousar as súas pertenzas, na auga mestúranse co son das ondas ao romper os berros dos que xogan coa pelota, dos que lean guindándose e peterreando, dos que nadan con determinación esquecéndose do fría que está a auga. Os bañistas, paseantes, deportistas, persoas que se relaxan coa súa cervexa e tapa mirando o mar, locen a maioría bo color, dan impresión de saúde, de boa vida. Amosan vestimenta de verán a colores alegres, traxes de baño á moda, gafas de nadar, gafas de sol, úntanse con cremas para protexerse dos peores raios. Sexan nenos, mozos ou vellos, a meirande parte, por non dicir todos, incluso os nenos, falan, miran o internet ou xogan con teléfonos móbiles á última. A praia está vixiada cada douscentos metros por mozos que non quitan ollo da auga procurando que ninguén corra perigos. Pero xa desde as sete da mañá un servizo de limpeza anciñara coidadosamente na area ata deixala coma masa dunha empanada. Persoas con tractores e máquinas especializadas encargáranse de limpar de algas, ramallos, lixo e todo desperdicio para que agora os bañistas poidan gozar dunha area en perfectas condicións. Entre as dúas e as tres, a praia vaise baleirando para encherse os restaurantes que abundan por toda a vila. Non hai unha mesa libre. Nin dentro nin fóra. Si, menús a dez euros, moitas mesas con auga, pero é difícil atopar onde comer. Os camareiros -case todos estranxeiros- non dan abasto con tanta demanda de familias, parellas, grupos de amigos que comen fóra neste fermoso día de verán. Quen observe todo isto custaralle pensar que o día anterior o país estivo ás portas dunha auténtica quebra, que o diferencial chegou ao máximo, que o Estado, para dar saída á súa oferta, está pagando intereses altísimos e que a situación económica pende dun fío. Camiñando pola praia neste día luminoso, observando a conduta das persoas, nada fai pensar en que non só os números e prognósticos dos expertos anuncian malos tempos, senón que a realidade ten outra cara coa que se convive – de momento- sen aparente contradicción. Parecería que non está pasando nada. Coma se o paro non fosen máis ca números que exhiben os contrincantes políticos para se esnaquizar e a turbulencia económica un temporal nos medios de información. Coma se a indignación e as protestas de algúns pouco tivesen que ver coa vida diaria, xa non digamos aquelo que nos queda lonxe, aínda estando á beira, o que nos parece que non ten que ver con nós. Sen embargo, algo está pasando. Non se sabe con qué consecuencias, pero resulta evidente. Non é casual que se indignen en Madrid, Santiago de Chile e Tel. Aviv; non sucederá en vano que nos países árabes teñan a valentía de pelexar xogándose a propia vida pola liberdade e a democracia; por suposto que algo está pasando en Siria, cando a ducias morren semanalmente nos barrios de Hamas e Damasco; algo está pasando nos barrios de Londres. Sen perder de vista o relativismo que nos debe aportar a mirada histórica, admitindo que non cómpre obnubilarse crendo que estamos no carozo de algo que nunca sucedeu e recoñecendo que cada suceso require a súa diagnose e explicación, si cómpre recoñecer que vivimos nunha etapa preludio dun cambio. Que vaia nunha dirección ou noutra, dependerá da capacidade de respectar a valentía dos arriscados e na sabedoría de escoitar a prudencia dos que coñecen mellor o pasado. Igual que cando o sol ilumina estes preciosos días de verán nos que todos desexamos gozar da luz e da auga e da compañía e da ledicia, coma se non pasase nada, parece claro que algo está pasando.