FAMILIA

Como é algo habitual en tódalas viaxes que o Papa realiza polo mundo, non profetizo nin me dou de avisado se adianto que na próxima visita do bispo de Roma a Madrid, un tema ao que fará referencia será o da familia, pois é, xunto co aborto e a falta de valores cristiás no mundo contemporáneo, unha das teimas do teólogo Ratzinguer. Tan sensible anda Bieito XVI coa familia -nada orixinal, a preocupación vén de vello e cada Papa expresouna ao seu xeito-, que, enchido de pleno convencemento ao igual que tódolos rectores católicos, chega a pensar que só existe o modelo familiar por el defendido. Tendencia, por outra parte, bastante frecuente na Igrexa, esta de pensar que a súa interpretación en determinados asuntos está por riba de calquera outra, incluso das leis democráticas, pois consideran que a súa sabedoría provén de instancias superiores máis seguras e fiables que calquera ciencia, lei ou acordo dos mortais non iluminados pola súa fe. Esta eiva no miolo da racionalidade católica espanta sen dúbida a un bo número de persoas que pretende axustar a súa razón a outras fórmulas menos dogmáticas e cómodas, co que se corre o perigo de caer no erro oposto: sospeitar desde o inicio de toda reflexión ou proposta proveniente do pensamento eclesiástico, perdéndose ás veces partes da reflexión que non merecerían tal desprezo. Desde logo que non comungo coa idea de familia pechada e única, obrigatoria por máis que o neguen, que xa en moitas ocasións ten defendido e probablemente exaltará o Papa diante da mocidade que se concentrará en Madrid. Entender hoxe que a familia só se dá nas condicións de home e muller coa finalidade de procreación sen freo dos fillos que Deus non dea, paréceme cando menos un visión anémica da variedade e diferencias que se acubillan dentro do que pode ser unha estructura familiar. Intentar por tódolos medios desvincular da familia relacións que segundo a súa visión sexual non responden ao “proxecto divino”, diríxenme, polo pouco, cara unha discusión longa e calmada. Por iso entendo que determinados colectivos se sintan non só incómodos, mesmo alporizados, ao ser ver excluídos e desterrados da finalidade familiar, coa única piadosa e paternal compensación do perdón, non en poucas ocasións concedido cun ton humillante. Son libres os católicos, faltaría máis, de manterse nas súas teses e considerar familia cristiá o que eles definan, e para iso con mestres conta a Santa Madre Igrexa. O que non poden – este é o cabalo de batalla, cústalles entendelo ou se o entenden non queren aceptalo- é intentar que só o seu modelo sexa o válido ao que debe someterse todo cidadán. Que o practiquen e amosen ao conxunto da sociedade, que se sintan orgullosos de vivir así non só é lícito senón digno de mérito, vivir con coherencia dentro das propias conviccións sempre o considerarei máis valioso que andar sen rumbo ou deixarse levar sen criterio pola moda. Pero dar a entender, tanto me ten de modo explícito como implícito, que quen non se prega e acomoda á súa visión do que é a familia é inferior moral ou intelectualmente, antóllaseme un acto de soberbia impropio de quen manteñen que é cerne da súa fe o amor ao próximo. Por isto entendo que moitos, cando o Papa fale outra vez da familia, pechen os oídos e digan que xa coñecen esa melodía, que xa escoitaron en moitas ocasións idénticas ladaíña e que nada se pode aprender desde esa visión. Non concordo. Creo que é un bo motivo para reflexionar en serio e admitir que a familia é asunto crucial na sociedade, que xoga un papel esencial na integración dos individuos e que a estructura familiar está ameazada en todo o mundo. Sen dúbida moitos dos problemas educativos e de valores que padecemos son debidos á inestabilidade e incerteza polas que bascula a estructura familiar. Non se trata de volver ao “pater familias” romano, nin á extensiva unidade de producción de antano, nin, menos, de sentir nostalxia da hipocrisía de macho con dobre vida e muller coa pata quebrada na casa, pero non sería intelixente desprezar a ocasión magnífica que pode supor a visita dunha personalidade da relevancia do Papa para recordar que a formación do carácter e a adquisición dos hábitos claves dos individuos dependen da motivación familiar, pois é a esencia na estimulación do autocontrol, a capacidade para regular as emocións, a orientación cara un propósito e a sociabilidade.