DÚAS MULLERES E UN ENFERMO

IMPOSIBLE non fixarme nelas. As dúas mulleres e máis eu compartiamos terraza, case mesa de tan pegadas que estaban. Xa non eran novas. Comían e falaban moi animadas, cariñosas, regalándose caricias e bicos de namoradas. Parecían habituais no restaurante pola familiaridade coa que trataban ao camareiro e pola seguridade coa que pedían un prato detrás doutro.Comían con ganas e parecían de bo padal polo viño elixido: un tinto de marca non moi coñecida pero exquisito para o meu gusto.

Ben avanzada a comida, do lado do mar apareceu ao lonxe a figura dun home que elevou ás mulleres da ledicia á euforia: "Mira, é el, ¿non si?", preguntou a máis delgada das dúas. El camiñaba lento, sen folgos, perfectamente explicable na medida en que se foi achegado e o vin mellor: estaba nos ósos, branco, enfermo para ser exactos. Moi enfermo. O corpo, de tan estragado, non podía disimular nada. Talvez algún tipo de cancro que lle chupaba a vida. Antes de se achegar de todo á mesa, as dúas mulleres puxéronse en pé, pero a máis delgada, máis contenta aínda que a outra, lanzouse ao seu encontro abrazándoo durante un tempo longo, ben xuntos, transmitíndolle co seu corpo calor, afecto e o pracer de telo con ela. A compañeira abrazouno tamén, despois, pero menos efusiva. Sentárono con coidado á súa mesa. E de inmediato, as dúas, con máis dedicación a máis entregada a el desde o primeiro momento, comezaron a tratalo coma a un meniño ao que hai que atender, darlle de comer, mirar por el, está incapaz, inválido, non pode mirar por si. Déronlle viño da súa copa, anacos de peixe do seu prato, anaquiños de pan, un troco de tomate elixido con calma, compartiron vaso e pano de se limpar mentres o camareiro non veu e lle preparou un prato para o enfermo. El comía a modo, con ganas, pero en doses mínimas, coma se o corpo non lle admitise proporcións superiores ás dun meniño. A penas falaba, sorría cara elas, e centrábase no seu comer lento. A máis agarimosa das dúas collíalle a man coa que non manipulaba a comida, dáballe bicos inesperados, aloumiñáballe a caluga con tanto lentitude e tenrura coma se fose o seu neno de teta. Daba xenio velas ás dúas coidando del. Chegada a hora da sobremesa, elas pediron os doces, el continuaba depenicando no pescado, concentrado, deixándose acariñar e servindo de motivo para que elas se aledasen e risen a gargalladas e o bicasen por calquera motivo nunha man, nas meixelas, na cabeza sen cabelo. Antes de que rematasen cos doce e co peixe, a el entroulle un tusido sen freo. Non o daba calmado. Entre as dúas conseguiron serenalo e regresou a calma. Riron os tres. Foi entón cando a máis delgada porfiou: "Abre a boca. Proba". E el probou do doce da súa culler.