QUE SANTA LUCÍA NOS MELLORE A VISTA

Levo días detrás dunha entrevista que non atopo. Miro nas desordenadas carpetas dos meus documentos e, como se me visitasen os ladróns de arquivos, sospeito que alguén a roubou, pois eu gardar gardáraa. Despiste que me ocorre con frecuencia pero que amola cando precisaba da proba para o que lles pretendo dicir: que cando nos lanzamos a adiviños, non damos unha. (como di o PP que lle pasa ao CSIC ). Esta entrevista á que me refiro e xa dou por perdida era perfecta. Un experto economista metido en asuntos inmobiliarios, nos comezos do 2008, británico de nacionalidade para máis datos, lanzaba unha serie de prognósticos claros, firmes e decididos defendendo o futuro do sector. Non dou unha no cravo. O entrevistador, coa mosca detrás da orella, preguntáballe: pensa vostede que España poderá continuar con este ritmo de construcción de pisos? Sen dúbida, respondía o experto, pode e debe e continuará sendo o motor da economía de España a potenciación de venda de pisos. E, para non parecer un mero charlatán, lanzaba unha cascada de porcentaxes, números, análises e prospeccións que el e máis o seu equipo tiñan feitos, segundo os cales, coa cantidade de europeos que suspiraban por se vir xubilar a España, aínda nos quedabamos curtos e non dariamos construído coa celeridade coa que nolos quitarían das mans. Incrédulo, escéptico, o entrevistador aínda insistía: considera entón que é un bo momento para mercar un piso? Por suposto, aseguraba sen miga de incerteza o experto. É o momento ideal para mercar todo tipo de inmobles, sempre será un valor seguro e con claros beneficios para o comprador... Por este vieiro andaron entrevistador e entrevistado pero a conclusión estaba clara: aqueles que insinuaban un posible estalo dunha actividade económica inchada con fume non eran máis que alarmistas apocalípticos, ignorantes, descoñecedores do mercado e das leis económicas, as súas análises e previsións resultaban evidentes: facer recaer o peso da economía na construcción era o adecuado e o futuro do país. Habería ter gracia buscar ao experto e facerlle hoxe de novo preguntas similares, seguro que xa terá atopado saída e incluso poderá argumentar que os feitos lle dan a razón, á volta de algúns anos, pode dicir, cumprirase punto por punto todo canto dixen, isto non é máis ca un leve retroceso na liña de cumprimento dos meus acertados prognósticos. Pero non son estes tipos os únicos con defecto de vista. Eu sei de recoñecidos e prestixiosos analistas – digo o pecado, o pecador non vén a conto-, que cando atacaban a Zapatero por non querer aceptar a crise, eles atrevéronse a explicar con claridade científica a diferencia entre crise e recesión, punto por punto, concluíndo que estabamos a padecer unha recesión, nada que ver coa crise, sendo os que a pregoaban uns alarmistas indocumentados e apocalípticos. Hoxe, por desgraza, os mesmos analistas son os primeiros en recriminarlle ao pobre Zapatero carecer de visión e non decatarse de que estabamos diante dunha crise como non se coñeceu en moitos anos. Exemplo aínda máis desgrazado foi o da resportaxe a toda portada e páxinas de cores que lle escargara un prestixioso xornal de Madrid ao pobre de Jonh Carlin sobre Islandia. Aos poucos días de aparecer coa letra máis grande que Islandia era o país da felcicidade, deu en quebra. Eu mesmo, para falar con verdadeiro coñecemento de causa, teño lanzado prognósticos dos que nin me quero acordar, pero un que demostrou que non dou pé con bola foi o que se referiu á selección española de fútbol. Unhas semanas antes de que se xogase o campionato de Europa, comezo dos éxitos da selección, eu titulara un artigo: A selección como síntoma, no que, utilizando as razóns que me parecían de peso, intentaba demostrar que tan mal se cohesionaba a selección de fútbol como o resto do país, e que o fracaso deportivo era a maneira de reflectirse a fragmentación, insolidariedade e desconexión entre distintas zonas de España. Toda un análise! Ao pouco, a selección conquista o trofeo en Europa e logo a copa do mundo, mérito que, como todos vimos, encheu España de bandeiras e fervor patriótico como non se acordaba (cohesión, ben é certo, nada consistente, para de moita aperiencia). En fin, que Santa Lucía me mellore a vista. A min e todos cantos falan ou escriben con frecuencia, é máis probable que metamos o zoco e ás veces necesitamos solicitar perdón polas simplezas que se nos escapan. Convén admitir que non só os políticos erran na miradas, se nos sometesen á proba da hemeroteca, aos que nos queda algo de vergonza, poñeríasenos a cara a mil colores.