ANGUSTIA

A NAI respira con dificultade. Unha nai sempre respira con dificultade se o seu fillo corre perigo. E o seu córreo. É a última en sabelo, mellor, talvez, en aceptalo. Pero unha mañá, por un accidente, por un aviso anónimo, porque xa era hora, descobre o que sospeitaba pero se negaba a admitir. Non era posible. A ela non lle podía ocorrer. Pero ocórrelle a calquera, ao que menos o espera, a ela tamén. Sabe que é certo, que está perdido, que leva tempo convivindo coa dor e o abandono, coa desidia e co perigo.

Sobresaltada, incapaz de conter tanto desborde, marca no móbil canto número pensa poder acudir na súa axuda: o ex marido, a nai que aínda vive, un amigo, unha amiga, un profesional para que a atenda con urxencia. Das chamadas ás bágoas pasan as primeiras horas de desconcerto, de incredulidade que os datos transforman en certeza. Superado o primeiro momento de expansión vén detrás un mínimo de silencio reflexivo, de culpa, qué fixen, qué non fixen para que isto me estea pasando a min? Non dura demasiado, axiña necesita bater contra el, contra o que máis ama e a desgarra, contra o propio fillo, besta, animal, ao que acusa, berra, insulta, acaba por agredir, nunca tal imaxinara. Aínda cos cabelos graxos del nas súas mans, avergonzada retírase ao baño para chorar ás agachadas: detrás dunha desgraza, outra: a de ser ver como unha nai miserable, descontrolada, irada e agresiva que malla no fillo xa home, máis neno ca nunca, imbécil, qué puido facer tan mal, pensa de novo, qué non souben facer, en qué me equivoquei de maneira tan estrepitosa?

Encadeando bágoas con lamentos e improperios sae da casa en busca da consulta que a alivie. O terapeuta dálle todo o tempo que precisa para se explicar, para se culpar, para chorar sen taxa ata que, os ollos encarnados, queda sen bágoas, sen folgos, coma seca e pesada, abobada, á espera do consello do experto. Escoita as frases a medias, acepta que non é a única, que tampouco o seu fillo é o único en padecer, que son moitos os fillos e nais que carrexan canadas de tristura duns ollos aos outros. Intenta respirar como lle mandan. Non é quen, o aire non entra ben no corpo, tropeza ao saír e causa o pranto en canto chega á gorxa. Regresan as bágoas. Insisten as palabras suaves e mornos do médico. Acepta a receita pola que han de gobernarse a partires de agora os seus días. Paga. Pasa pola farmacia. Regresa á casa co corazón nun puño. Entra. El non está, xa non está. Estálalle a angustia de novo, case non dá marcado o número, o fillo non contesta. Marca de novo, soa, soa, córtase a chamada. Colle o bolso de novo, pilla o ascensor sen saber nin onde se mete, sae á rúa e camiña nunha dirección, na primeira pola que a levan as pernas, na busca do fillo, mordendo na angustia. Pero camiña.