MARCHA A SUÍZA E AO VATICANO

Que fermosa é Suíza! A súa paisaxe engaiola. Certo que Xenebra pode resultar unha cidade triste, case deprimente, especialmente no cru inverno, pero os lagos, as montañas, o urbanismo, a limpeza, o silencio e a súa organización fan que un envexe un país tan ben ordenado. A primeira vez que visitei o país , a pesar de pasalas negras – non vén a conto detallar o choque que sofre un inxenuo estudante traballando en pleno verán nunha cuadrilla de campesiños emigrantes-, quedei impresionado pola beleza do lago Lemán. En Morges descubrín a diferenza cegadora entre un país próspero, aberto, organizado e o que era España nos anos setenta do século pasado. Un abismo. Pero ao mesmo tempo, descubrín tamén naquel primeiro contacto o racismo máis decidido de cantos países europeos ía visitando cada verán. Non é que en Alemaña, Gales ou Francia non se respirase idéntica desconfianza cara os traballadores emigrantes procedentes fundamentalmente de España, Portugal, Italia e Marrocos, pero nunca tan distante e cínica como nese país neutral, enclavado no carozo de Europa, sempre a salvo de todo conflito, intocable. O sistema necesita un lugar a salvo de toda contrariedade para refuxiarse nos momentos difíciles, cando non veñen ben dadas. Se en Grecia, Portugal ou Irlanda pinta mal, non hai problema para as grandes fortunas, sempre estará a solidez suíza, os seus bancos impenetrables, a súa seguridade a proba de todo conflito. Debaixo de tanta beleza, orde e pulcritude, agóchase a podremia do mundo, o resultado dos negocios máis sucios, as reservas dos mandatarios que raspiñan, os beneficios dos tráficos máis noxentos. Aos donos do mundo, igual que lle interesan e nunca dan facilidades para que desaparezan os paraísos fiscais, cómprelles un país tan fermoso e neutro coma Suíza, sepulcro branquexado das cloacas que alimentan a economía mundial. Silencio, discreción, escuridade, protección para quen amasa grandes cantidades de cartas, non importa con qué métodos. Unha boa parte dos viaxeiros a Roma, cando toca visitar a cidade do Vaticano, soen acabar escandalizados do amoreamento de riquezas e beleza coas que, ao longo do séculos, se foi facendo a xerarquía católica. Non é que o viaxeiro se sinta preso polo síndrome Stendhal, ese polo que tanta beleza chega a causar malestar, senón que experimenta a decepción de ver concentrada nas mans da igrexa do pobres e dos necesitados tanto tesouro. Pasando de sala en sala, de museo en museo, parece coma se a contradición entre a prédica e a realidade non resistise, chegando o momento no que un xa da por rematada a visita antes do previsto, xa é suficiente, un non está para aguantar máis datos enfrontados, estala a resistencia cognoscitiva, todos podemos adaptarnos e comprender, pero non tanto. É así como a igrexa de Xesús de Nazaret plasmou a súa teoría de amor ao necesitado e ao marxinado ao longo da historia? Son estas ostentosas pezas, é este luxo ofensivo o que reflicte o cerne da mensaxe desta relixión que viña a defender o amor ao próximo, sobre todo ao máis débil? Por suposto, ao igual que Suíza, é o Vaticano nos últimos séculos (nas épocas de construción do actual status, a conquista, a pelexa e a loita polo poder tivo duras consecuencias para os dirixentes dese Estado, agora nin iso) un país neutral, limpo, a proba de conflito internacional, coma se realmente o seu reino non fose deste mundo, cando, como un pode ver perfectamente cos seus ollos, éo e vaia se o é. Como última grande acción internacional acéptase a capital importancia que a súa influencia tivo na caída do bloque do comunismo (bendita sexa a súa axuda). Non podería empregarse con idéntica forza no derrube do espírito cobizoso e maléfico do capitalismo máis fero para frear a ideoloxía inmoral que atravesa as relacións económicas? Sei perfectamente que nin en Xenebra nin na Cidade do Vaticano están os centros de poder de Europa, nin parlamentos, nin xuntas de goberno se reúnen nunca neses países para decidir nada. Parece que as decisións están en Bruxelas, Berlín ou París. Sen dúbida. Aínda así, a min gustaríame que os auténticos sacrificados desta crise financeira, os parados, os pensionistas, os marxinados de Grecia, Portugal, Irlanda e España, programasen unha grande e longa marcha a Xenebra e á Praza de San Pedro. Simplemente para que vexan, eles que viven nos paraísos da fermosura e da maior cantidade de beleza concentrada, cantos millóns de persoas padecen as consecuencias deste modelo económico e social. Xa sei, xa sei que dirán que o mundo é así e non o inventaron eles, pero que o vexan, que non tranquilicen a conciencia pensando que eles non poden facer nada.