MÁIS LISTO CÁ FAME

ENTRE OS EXPERTOS económicos parece que se intúen algunhas fendeduras polas que se coan liscas de pensamento opostas ás máis ortodoxas. Xa hai quen se atreve a defender que non todo han ser axustes e recortes, non só con aforrar se sae do pozo, din, algo haberán de gastar aqueles que poidan, do contrario estamos abocados a pechar o círculo da inactividade absoluta. Deixándome guiar por tales consellos, aproveitei os días pasados para volver a Istambul, cidade tan viva e complexa, con tantos contrates coma ulidos, que nunca farta, pois sempre aleda e insufla optimismo, se cadra pola amabilidade e capacidade de loita dos seus habitantes, neste caso, tamén, sen dúbida, polo regalo dun tempo case primaveral en pleno mes de decembro.

Non abundan polas súas rúas pobres de pedir, nin mendigos, nin pícaros que se aproveiten das eivas. E non será porque non haxa turistas aos que dar mágoa. Só lembro como imaxe realmente triste a dun cativiño esfameado, engurrado nun curruncho, sen case abrigo enriba, morto de frío. Pero non pedía, vendía. Porque en Istambul non se pide, véndese, comérciase, negóciase. Poden ser negocios estraños, coma o de varios vellos ofrecendo o servizo dunha pesa oxidada e ruín para que os viandantes acepten coñecer o seu peso a cambio dunhas liras, pero teñen a dignidade de buscar a vida ofrecendo algo, releando, seducindo. É máis que coñecida a súa facilidade para vender ata aos máis cutres compradores nos bazares de babel nos que se falan linguas coa soltura que para si quixeran os nosos estudantes despois de anos gurrando contra o idioma estranxeiro. Tiven a fortuna de tropezar cun mociño que falaba un español correctísimo vendendo especias. Na conversa que mantivemos, curioso eu por saber se só na actividade comercial chegara a tal dominio do idioma, contestoume coma unha chispa: é que son máis listo cá fame. E vaia se o era. Nun momento da negociación, temendo que influíse para que a miña acompañante non pechase o trato, animoume a que lle permitise realizar o gasto que a ela lle apetecía. Tocada no seu amor propio, a compañeira aclaroulle que non precisaba do meu permiso, que tiñamos separación de bens. O mozo, de inmediato, Blackberry en man, tomou nota, preguntou e asesorouse ata entender perfectamente a diferencia entre gananciais e separación de bens. Quedou máis contento ca un cuco, ademais da venda aprendeu algo novo, que, dixo, aplicaría de inmediato cos cataláns. Agradecido, regaloume un té especial co que, garantiume ao oído, podería demostrar a miña potencia sexual cinco veces na noite. Porque, razoou, aínda que cartos separados, amor xuntos. Acredito que o té, con mazá e canela, está moi saboroso. Pero máis nada.