BAILANDO CON BOBOS

Este ano volvín á festa de San Lourenzo, patrón da aldea dos Abel. Alí atopeime coa familia e amigos e ao coincidir e ver bailar a unha das miñas curmás, acordeime doutro San Lourenzo de hai aproximadamente cincuenta anos. Debeu ser aquel ano o primeiro no que bailei ao agarrado, e fora con ela. Seu pai, meu padriño, e máis un amigo observaban con plena concentración a interpretación da banda de Guláns, ata me parece recordar que era o pasodobre “Ponteareas”. Meu padriño, louco pola música de banda, tomaba datos do afinado e acompasado que ía cada instrumento, para logo, se ao día seguinte viña a banda de Arca ou a de Ribadavia, poder decidir cal das dúas alcanzaba maior precisión e harmonía. Miña prima carnal e máis eu enredabamos sen nos apartar dos maiores nin da banda. Ao rematar a peza, emitidos os comentarios pertinentes sobre o clarinete, o bombardino, fliscorno ou o trombón, antes de que comezase a tocar de novo a banda, o amigo de meu tío encirrounos a miña curmá e máis a min para que bailaramos. Como meu padriño tamén insistiu e ela me botou os brazos ao colo sen miga de timidez, sen tempo para meditado vinme agarrado para o baile sen saber que facer de min. Nin lembro o que tocou a banda, nin me explico a razón pola que me sentín observado e ridículo, pero o certo é que non dei un paso nin un volta nin fun capaz de me abandonar ao enredo coa relaxación que cumpría. Miña prima ría e tiraba de min, pero a miña cabeza, vixiante, controladora, centrábase en calibrar a valoración que de min estarían realizando os que me observaban. Como soe ocorrer nestes casos, a resposta que recibía do exterior era demoledora: meu padriño estaba francamente decepcionado do futuro bailarín que sairía o seu afillado, o seu amigo ría con ganas da torpeza coa que me movía e ata me parecía ver en cada festeiro a mofa e gargallada ante o meu desconcerto e falta de habilidade. A peza durou unha eternidade. A cada volta miraba para a banda a ver se remataba dunha vez, pero nada: repetían melodía máis cargada de bombo e veña bombardino para adiante. Desesperado acórdame que lle dixera á compañeira de baile: isto non acaba nunca? Ela ría co mesmo riso pillabán que aínda hoxe conserva e tiraba de min para non perder a oportunidade de seguir abrazada e gozando do que lle gustaba bailar. Por fin, despois do sufrimento acendido na miña cabeza vixiante, bombo e platillos remataron nin chispón salvífico que me liberaron dos brazos infantís e da necesidade de seguir xirando a tropezóns sen ton nin son. A miña prima quedoulle pena de que acabase, tanta que se preparou para ofrecerse a me ensinar na seguinte. Armeime de valor e negueime con tanta decisión que ata meu padriño tivo que me botar unha man: se o rapaz non quere bailar, deixádeo, xa bailará. Equivocouse. Quedei tan marcado pola experiencia inicial que tardei en atreverme a repetir. Sobre todo porque quedei convencido de que as miñas capacidades para o baile, por máis que eran magníficas para a música, estaban diminuídas. Con todo, chegada a adolescencia, non me quedou outra que enfrontarme de novo á dura necesidade. Fora nunha verbena de verán. Os amigos buscaran xa todos compañeira e eu, pasmón, último, acabei enganchado dunha moza que nin souben calibrar a súa beleza, tan nervioso estaba pola seguridade en min mesmo de que todo acabaría no máis espantoso dos ridículos. Así foi. Como ben comprobada ten a psicoloxía seria e incluso a barata, cando alguén profetiza unha desfeita, a desfeita cúmprese. No era banda a que tocaba daquela, senón orquestra. Eu sabía tódalas pezas e cantábaas, polo que decidín agarrarme ao canto como medida de protección: escoitándome cantar, pensei inxenuo de min, perdoará a miña impericia no baile. Canto mellor non estaría caladiño dando voltas coma unha buxaina, os ollos pechados, agardando o fin do martirio... Pero non: empeñeime en seguir ata o remate a canción, letra e música, mentres a moza miraba para os pés rindo, paciente. Cando se separou de min e se reencontrou coas compañeiras, ás risas espetoulles: que cara tedes, a min deixástesme cun inútil, e eu aquí non veño para bailar con bobos. Acabada a tortura, como aos compañeiros lles quedara ganas de máis, volveron á caza. Eu escudeime non sei en que repentino mal para irme sentar a un apartado observando coma un idiota canto se pode gozar se un se deixa levar, sen complexos nin controis internos, simplemente dándolle liberdade ao corpo para que se exprese como máis e mellor lle guste. Co paso dos anos, moitas veces teño matinado na ledicia do baile, do beneficio e saudable que resulta. Sei toda a teoría para me liberar de presión e inhibición que me atenazan, pero non me dou soltado. Tiña este ano pensado ir ao baile de Peregrina a ver se dunha vez me liberaba do complexo, pero ao saber que nin Rajoy nin Pastor asistirían, tocáronme o nabo e quedei na casa, vai ter que quedar a miña liberación para anos posteriores. O para nunca máis, porque o que natureza non dá, nin o baile da Peregrina soluciona. Ademais, chegadas estas idades, por moito que un tolee xa non está para ir ao baile e causar nas mulleres a decepción de facelas pensar que están bailando con bobos.


PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA