DE TODO MENOS AMOR

CAMIÑANDO por Fisterra, o que máis se vían eran mozos peregrinos cargando coas súas mochilas. Talvez por iso florecen no pobo mariñeiro tabernas estilo irlandés nas que se pretende achegar culturas e tradicións, mesmo o gusto pola actuación en directo de músicas que atravesaron as néboas dos mares. Algúns destes camiñantes, xa con remendos nas pernas, outros con claros síntomas de corpo derrotado, a pesar de esgotados loitaban no último esforzo por chegar ao faro, sentar diante do mar, coma se a aventura tivera fin. Polo porto tamén vagaban mozos e mozas europeos, asiáticos, americanos. Mais, aquí embaixo, arredados do faro que chama a tódolos viaxeiros esforzados, á beira da 
lonxa, os paseantes da tardiña que abundan son os da casa. Coma a parella que vén detrás de min, falando alto, camiñando a máis ritmo que o meu, por iso me adiantan pero no tempo de facelo dánme pé a deducir o asunto sobre o que aclaran posicións home e muller.

Do que podo oír sen esforzo, falan sen precaución ningunha, como se pensasen que quen queira oír e aprender, que aprenda, todo me fai pensar que a conversa que os entretén no diálogo que os encirra con paixón xira arredor dunha muller, se cadra unha filla, que abandonou ao seu marido. O home móstrase dubitativo, crítico e descontento. Coma se a protagonista da separación carecese de paciencia e non soubese aguantar pequenos contratempos propios de toda convivencia. Viña dicir que diante dos primeiros inconvenientes non se debe escapar do compromiso e da responsabilidade, que a mocidade non está afeita a soportar incomodidades e que na vida non todo é festa e troula. Hai que ser máis sufridos. A muller, por contra, defende a actitude da súa conxénere que tivo valor para abandonar unha relación triste e humillante. Hoxe os tempos cambiaron e unha muller non debe soportar baixo ningún concepto o dominio e o maltrato, por leve que este sexa, dun home bardallas e autoritario. O homes non vos dades conta, amoéstao, pero defendedes aos lambóns. A medida que se enquistan nas súas respectivas posicións e parece que se esgotan argumentos polas dúas partes, a muller, farta, nun golpe dialéctico que tumba no silencio absoluto ao contrincante, espétalle: "Pero cala, por favor, cala e non me fagas falar. Sabes o que lle fasía a ela ese home? Menos o amor, fasíalle de todo. Con iso está todo dito e cala a boca".

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO