DIA DE BAÑO

Por fin o sol petaba como debe nun día de xullo. Levaba tempo moucho metido na casa, entre libros e música, coma se fose inverno, polo que decidín coller o indispensable e dedicar o día á praia. Dubitativo, barallei se ir a unha coñecida ou descoñecida, chea ou solitaria, de lonxe ou de cerca. Despois de análise miúdo optei por descoñecida, solitaria e de lonxe. Saín ben de mañá, conducín escoitando óperas de Mozart e xa bastante tarde – o GPS xa mo advertira- atopei o camiño polo que se descendía á solitaria, virxe, desexada praia. Logrei aparcar o coche entre árbores para que non o derretese o sol- un síntoma de que elixira o sitio solitario ideal era que non había nin un triste coche por ningures- e cargando coa mochila camiñei ledo coma un neno ilusionado polo camiño que acabaría na limpa e solitaria praia. O camiño era máis longo e torto do esperado. Estreito, dominado polas silvas das beiras, pedregoso, comezou a revirarse entre voltas e máis voltas sen vistas a ningunha praia. Temendo estar algo perdido, parei, tratei de orientarme, subín a un cotarelo a ver se divisaba algo: nada. Pinos baixos e enfermos, sinfonía de insectos, po, soidade absoluta. Nin unha alma para preguntar. Aínda que xa me metera na hora de xantar, non me desanimei, ao contrario, deime azos e razoei que un día de aventura e sorpresa sempre favorecería ao dormente e rutineiro cerebro. Así pois botei a andar con ánimo renovado, cargando coa lixeira mochila na que, ademais de bañador e toalla, só levaba unha botella de auga e un bocadillo preparado con présa antes de saír. O camiño non tiña traza de levar a ningures. Cando parecía que xa enfiaba unha baixada na que supuña aparecería a luz azul de mar ao fondo, torcía, subía, metíase cara o interior coma se retrocedera todo o andado e repetíase coma se nun labirinto dese voltas sen fin. Mais eu continuaba tranquilo. Non me ía irritar por nada. Era un día de verán, de descanso, de praia e baño... se aparecía ao mar. Apareceu. Non pensen mal. Claro que apareceu. Pasadas as catro da tarde, pero apareceu un mar azul verdoso, calmo, igual ca unha peza de seda estendida sobre unha plana prancha de luz. Certo que antes de aparecer xa me sentara a comer o bocadillo e beber o litro e medio de auga, que me enfadara lixeiramente por estar dando voltas coma un bobo sen saír a ningures, que me castigara por estúpido e torpe, non sabendo onde me metía e sen prever as consecuencias, que intentara en vano regresar ao coche e mandar a paseo o baño... Todo iso é certo que aconteceu antes de atopar o mar arredor das cinco da tarde, cando da casa saíra non despois da dez da mañá. Pero ao fin, sen saber exactamente como, dei cun carreiro polo que non cabería nin unha cabra que acabou no mar. Praia? Non exactamente. O que se di praia non era o que tiña diante de min. Sen area, un anaco pequecho de terra pedregosa lambido por unhas ondas mainas ofrecía a posibilidade de me bañar, probar a auga fresca. O sol seguía pleno no ceo, unha calor abafante, a auga limpa, todo indicaba que por fin accedería ao baño tan ansiado. O esforzo do aventureiro sempre recibe a súa recompensa. Como ata o momento o día non resultara todo o agradable que esperaba e como as desgrazas non acostuman a vir soas, antes de me bañar calculei se o lugar agocharía algún perigo. Só faltaría que estivese en augas perigosas. (Escuso dicir que algún indicio dos humanos ao redor non se debeu atopar non último século, agás algúns plásticos que as augas traen ata os lugares máis agochados). Examinei detidamente a contorna e todo me confirmou que no había perigo ningún. Así pois, seguro, por fin á auga. Mi madriña! Si, fría tamén, pero o tormento veu dos pés: que croios en punta, coma agullas, coma coitelas afiadas serrando nas plantas dos pés. Grazas a que estaba só e non tiña medo ao ridículo berrei con cada paso intentando asentar sobre algo que non me furase, pero por máis equilibrio que trataba de manter estendendo os brazos coma un crucificado (crucificado estaba sendo polos pés), pensei que a tortura sería eterna e xa nunca máis me liberaría de andar coa auga fría á altura dos xeonllos e con croios en pico furándome os pés. Sometido á necesidade de tomar unha decisión pola insoportable dor, guindeime á auga, mellor afogado que torturado daquel xeito. Había tan pouco fondo, que case o martirio dos pés pasou á barriga e ao peito, pero por fortuna souben protexerme coas mans e facerme o morto antes de morrer de verdade.Logrado un relax mínimo, esquecida pouco a pouco a dor sufrida, estendinme sobre a auga cara zonas máis fondas para gozar da soidade en calma e paz. Por fin o baño soñado. Pero como o cerebro ten ocorrencias do demo, aínda non ben aclimatado á sensación plácida de abandonarme ao confort da auga, comecei a matinar no regreso. E se non dou co lugar onde aparquei, se o camiño de volta se complica aínda máis que o de chegada, se sufro un accidente nesta abandonada e solitaria cala... Quen me mandaría elixir lugar tan arredado do mundo, que necesidade tiña de facer tantos quilómetros para lacerar os pés coma un nazareno, que se me perdía neste lugar esquecido dos deuses, que bobada é esa de querer arredarse dos demais, perderse e gozar en soidade. Inquedo por tales pensamentos rematei o baño apresurado, busquei unhas rochas para saír da auga sen pasar de novo polo suplicio dos croios torturadores e púxenme no camiño de volta. Pareceume moito máis recto e curto que á ida. Atopei o coche sen dificultade. Ao chegar á estrada e ver os primeiros coches parece que me entrou sosego. Pero xa eran cerca das once da noite cando cheguei á casa. Só entrar pola porta non pedín chuvia e frío para non volver a saír dela, pero si me prometín que o próximo baño sería en praia coñecida, da beira da casa e acugulada de xente.




PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA