ISTO NON O SALVA NIN TRILLO

COMPRENDO que a Trillo lle apetecese o posto de embaixador en Londres. Non en vano se especializou en Shakespeare e se curtiu entre coiteladas durante anos nas entrañas da xudicatura. Parece lóxico que un profesional aleuto diante das intrigas máis refinadas da política de resultados, como pago, alcance un posto de categoría, elegancia e prestixio como é ser embaixador á beira do Támesis. Pero non sempre os intereses individuais coinciden cos do colectivo ao que se pertence. Trillo realizou magníficos servizos ao PP manexando os asuntos de denuncias, aprazamentos, reviravoltas nos xulgados e contactos nos despachos onde realmente se decide o importante. Eses nos que o ulido dos cartos confunde aos bolseiros que se aplicaron en Deusto para rematar ao servizo dalgún expolítico ou avezado xurista que se dedica á verdade trinitaria do poder, a lei e os cartos. Aí foi onde o agora embaixador demostrou unha eficacia excelente para o partido. Se cadra o PP bota de menos a súa habilidade.

Os feitos parece que así o anuncian. Desde que el se instalou en Londres, en Madrid todo parece descompoñerse. Os elos da cadea soldada arredor das finanzas tronzaron, a defensa diante das "tramas" contra o partido quebrou e o ataque por vía xudicial aos contrincantes perdeu moita eficacia e vistosidade. Algo falla en Génova desde a desaparición do expresidente das Cortes. Está claro que quen le a Shakespeare con sosego e intelixencia acaba por coñecer ben a conduta dos humanos. Que logo a utilice para o ben ou para o mal xa é decisión súa, pero non podemos dubidar das grandes leccións que sobre a grandeza e a podremia do home, a súa valentía e vileza se poden succionar da reflexión sobre o autor de Ricardo II. Por iso considero que Trillo lle prestou tan elevados servizos ao PP e polo mesmo creo que, se o que prefire o partido é continuar na liña na que viñan actuando en lugar de se aclarar e renovar, o máis recomendable é que Trillo regrese a Madrid. A Londres que manden a calquera diplomático con bo corte de traxe e dicción refinada. Aquí, o que agora lle urxe ao partido que goberna é o renacemento daquel espírito bebido na mellor das literaturas e no que sempre demostrou ser un experto: Antes derrubar as murallas cos propios dentes que abandonar o asedio. O malo é que cando se goberna, un é quen sofre o asedio.