DESPOIS DE TODO, TEMOS SORTE

HAI argumentos que dan de si moito máis do que en principio parecería pensar. O da herdanza calamitosa é un deles. Pasou un ano e segue tendo tanto peso como para anular por completo no último debate parlamentario a un diminuído xefe da oposición, a cada paso máis perdido e sen folgos, e conste que sempre o considerei un magnífico parlamentario. Pero en canto a un lle nomean a súa historia recente, a responsabilidade na desgraza que padecemos ou lle preguntan por que non fixo o que di hai que facer cando puido facelo, ata o máis aguerrido e fino argumentador balbuce coma aprendiz na oratoria. Penso, sen embargo, que os tempos desta argumentación chegaron ao fin. Non dá máis de si. Por iso intúo que a partires de agora o que se irá impoñendo será un modo de se escusar máis tramposo, incontestable e perigoso: o do menos mal que...

Menos mal que reformamos a fondo a lei laboral, do contrario os parados serían aínda moitos máis. Menos mal que subimos os impostos, de non ser así estariamos rescatados. Menos mal que salvamos con carto público aos bancos, se non o fixeramos isto fundiría coma unha gamela no medio dunha galerna. Menos mal que non nos ocupamos da dependencia e obrigamos a colaborar no pago dos medicamentos e rebaixamos o número de profesores, de non ser así os comedores sociais estarían aínda moito máis solicitados. E menos mal que regalamos unha amnistía fiscal, de non ter a valentía que tivemos, os cartos fuxirían e aquí non caería nin por equivocación un investimento. E así ad infinitum. Resumindo: menos mal que viñemos nós, que gobernamos e facemos o que podemos, pois se non chega a ser así, todo acabaría de modo máis desastroso para todos. Retruquen agora de maneira racional a cantilena. Déanlle a volta e a ver como demostran o indemostrable. Quen pode razoar contra supostos indemostrables? Como contrastar hipóteses tramposas? Esgotada a longa e rica escusa do mal herdado, o que nos agarda é aínda máis penoso. Se para o 2014 ou 15 ou 16 tampouco se crea emprego, nin se medra, nin hai crédito, a resposta máxica destes prestidixitadores do razoamento lóxico está clara: se non tomaramos as medidas que tomamos, se nós non nos fixeramos cargo do país, estariamos moito, pero moito peor. Por iso, sexan agradecidos e admítano: isto vai mal, moi mal, pero aínda podería ir peor. Así pois, resignados e caladiños.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO