A VOZ DE RADIO PONTEVEDRA

A Eugenio Giráldez coñecino en Astorga no ano 80 do século pasado. Eu chegaba ao meu primeiro destino como profesor de secundaria e el dirixía, producía, distribuía, escribía e todo o que fixera falla, excepto a censura, no xornal da vila El Faro Astorgano. Debido á miña temeraria sinceridade xuvenil deille pé para algún titular no xornal citado que acendeu as apagadas almas da vila maragata. E algunha das miñas atrevidas colaboracións incluso lle obrigaron a utilizar a man esquerda e o silencio da miña pluma durante algúns meses para non escandalizar a monxas, cóengos e militares que tanto abundaban na vila. Lembro que, diante do estupor causado por unha das miñas colaboracións que máis alarmara entre as ben pensantes e acomodadas almas do lugar, pillara a unha catedrática sentenciando na sala de profesores do instituto no que traballaba: “ No cabe la menor duda de que es un rojo peligroso el muchacho, pero escribe de maravilla el condenado”. Ao me ver, serena e co sorriso nos labios, saudoume sen miga de rancor e eu agradecinlle en silencio tan estimulante comentario. Rematado o curso, conseguín traslado para Vilagarcía de Arousa. No día que nos despedimos, Eugenio deume a nova: probablemente coincidamos en Galicia, nos próximos días preséntome a unha entrevista para unha radio en Pontevedra. Non aínda eu ben instalado no meu novo destino, un día no coche escoitei a voz rotunda, firme, inconfundible de Giráldez. Así souben do resultado da entrevista e desde aquela en toda a comarca de Pontevedra e Arousa, tres ou catro veces ao día, era difícil non escoitar coma algo natural a información que nos trasladaba. Despois seguíronse encontros, entrevistas e charlas de compañeiros, escasas, pero por tempo que pasase, sempre fiadas non punto na que a deixaramos a última vez, pois Eugenio, ademais de magnífica voz, ten potente memoria. Tres décadas dan para moito labor profesional, pero as de Giráldez ao fronte dos informativos de Radio Pontevedra están preñadas de éxitos. O primeiro, a audiencia. Ningunha radio, nin pública nin privada, nin todas elas xuntas, lograron xamais competir cos seus informativos dinámicos, contrastados, ben adobiados de protagonistas e conexións en directo. A proba máis sobresaliente foi a consecución do prestixioso e desexado Premio Ondas ao pouco de se encargar da dirección, feito de especial relevancia para un programa informativo de carácter local. Pero é que o seu labor mantívose coa tensión necesaria ao longo das tres décadas, época de televisión incluída, destacando sempre pola desenvoltura coa que entrevistou ás principais personalidades da vida galega e española dos últimos trinta anos, polo incansable ánimo e veracidade que transmitía co seu fluído verbo e polo ameno vaivén co que se trasladaba dun tema a outro sen que ningún parecese menor. Pero non pretendo nesta lembranza do locutor do que prescindiu ou despediu, ou con quen chegou a un acordo a empresa para que se fose, non sei ben os términos da fin da relación, escribir un panexírico. Só pretendo agarrarme a un feito incontestable que hoxe non se valora suficientemente: a voz. Un locutor ha ser bo xornalista, rigoroso, traballador, curioso, ávido de noticias, pero deberá contar cunha voz especial para a locución. Hai anos que se está esquecendo algo tan elemental. Parece incrible que cada vez máis medios conten con voces débiles, apagadas, inexpresivas, inaudibles e inintelixibles algunhas, deprimentes. Incluso entre actores tamén se levan caras bonitas que non saben abrir a boca, vocalizar, que non lles chega o fío de voz á primeira butaca, que se complementan con tecnoloxía auditiva que non disimula a súa carencia. Pero na radio, especialmente na radio, se unha voz non entra como o facía a de Giráldez, se non asocias inmediatamente o timbre e a potencia cunha emisora, ese locutor e e esa emisora entán perdidos. Radio Pontevedra conseguira a súa voz. A de Giráldez. A que transmitía fiabilidade, seguridade, confianza, decisión. Unha voz entusiasta, sensible, modulada e redonda que invitaba a quedarte á súa beira. Cando unha radio logra tal compenetración cunha voz, dáse unha sintonía entre emisor e receptor non doada de alcanzar. Poden pasar décadas ata que se consiga unha compenetración idéntica. Do pouco que sei do asunto, deduzo que o empresario prescinde de Giraldez por motivos económicos. Talvez para que cadren as contas botou cálculo que así resistirá mellor. Calquera o sabe: para que hoxe cadren as contas hai que facer filigranas. Pero sexa como sexa, Radio Pontevedra conseguira unha voz que a identificaba, un informador de raza que transmitía con entusiasmo e veracidade día a día. Non creo que Giráldez estea só para xogar ao golf, por máis que se volvese tolo de ledicia ao descubrilo. Pasarán anos e ao caer o dial en Radio Pontevedra seremos moitos os que nos estrañaremos de que non saia a súa voz: Eugenio Giráldez.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA