AGORA A CULPA É DOS QUE AFORRARON

O discurso explicativo xa non sabe que rumbo coller. Se estiveron atentos á catarata de argumentos disparados desde o poder para nos convencer e culpar aos que moi pouca responsabilidade temos na desfeita que padecemos, a gran culpa de tódolos pecados polos que debemos penar xiraba arredor de gastar máis de que podiamos. Todos viviamos por riba das nosas posibilidades, ledos, eufóricos, consumidores e gastadores sen freo, inmersos nunha orxía da que non saímos ata entender que ninguén rexe tanto tempo de esmorga e carallada. París non era unha festa, Europa, o mundo era unha festa de tolos, de dilapidadores inconscientes, de gastadores frenéticos. E así pasou o que pasou, e por iso, reprendidos por unha conciencia luterana ríxida e inflexible, habíamos de cargar coa culpa do déficit, sufrindo coma mártires, ata devolver o mal gastado. Quen non ten cabeza ha pagar caro a súa falta de sentido. Os cidadáns das democracias do sur de Europa actuaron coma unhas cabras tolas, sen siso nin previsión, irresponsables, e agora, controlados por mentes frías e cos pés na terra, deberán penar coma nazarenos ata conseguir a redención por tanto mal feito. Este era o discurso explicativo ata non hai moito. Polo que vemos nos últimos días, parece que non só os que malgastaron causaron o derrube. Como aquí non se salva ninguén da queima, agás os que realmente son culpables, agora parece ser que tamén hai que castigar ao aforrador. Tamén eles foron malos e deben pagar. Por que? Pois por aforrar e gardar os seus aforros nos bancos. As persoas que se sacrificaron e se privaron, foron gardando uns euros para unha enfermidade, para a vellez, para lles deixar aos fillos, para manter un mínimo seguro polo que poida ocorrer; os cidadáns honrados que grazas a restricións, quitarse de certos luxos e mostrar verdadeira capacidade de axuste nas súa vida privada conseguiron reunir uns miles de euros para unha necesidade, son tamén culpables e deben contribuír á salvación dos que nunca pagan por nada. Por se non chegaba con culparnos a todos de vivir por riba das nosas posibilidades – hai que ver con que facilidade algúns deciden as posibilidades dos demais- agora cúlpannos por ser aforradores. Os aforradores están que bufan e non me estraña. Entendo que vivir en democracia non é asaltar concellos, romper reunións de representantes elixidos en votación, asaltar edificios públicos ou insultar aos gobernantes. Pero comprendo perfectamente o nivel de desesperación ao que pode chegar calquera persoa afectada por esta persistente agresión dos banqueiros ao resto da sociedade. Que non espallen culpas, por favor, que non nos veñan con historias baratas. Nos centros de decisión da súas elites de cabezas pensantes e bonos soantes estiveron as ideas de abrir a billa do crédito sen ton nin son, a canadas, para calquera, porque naquel momento lles conviña e conseguiron pingües beneficios. E alí tamén se decidiu empaquetar produtos traidores que non eran de aforro senón de trampa pezoñenta pola que se incautaban dos aforros de calquera, non cómpre ser un incauto para caer no engado tan ben urdido a través das redes bancarias. Entrampados por gastar ou por aforrar, agora non se salva ninguén de penar e sufrir. Así os hipotecados deben esfarelar os dentes ante o desafiuzamento e quedar a intemperie, e os aforradores morder a lingua e beliscarse para non deixarse levar polo desexo de coller unha marra e romper as cristaleiras de oficinas bancarias ao se lles quedar cos aforros dunha vida. Vivir en democracia non consiste en dar renda aos impulsos primitivos e tomar a xustiza pola man. Nunha sociedade gobernada polo dereito non cabe deixarse levar pola ira e a carraxe. Pero unha democracia que queira ser tal non pode permitir que uns bandoleiros de gravata vermella ou a flores, uns paxaros que din tratar de salvarnos e mirar polo interese xeral, se rían descaradamente facendo pagar por todo aos que precisamente menos responsabilidade tiveron. Privarse de calefacción, de viaxes, de larpeiradas, de comodidades para lograr aforrar 60000 euros para a vellez e non adoptar condutas desesperadas vendo que chos limpan de diante do nariz uns banqueiros aos que disque debemos salvar, esixe unha contención e tempero moi achegados á santidade. Se fose ao revés, habería que ver se apelaban tanto ao sentido da prudencia, da calma e da paz social



PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA