ALEGRÍA E ESPERANZA

A EUFORIA que vive o mundo, non só o cristiá, coa elección do papa Francisco, obedece á necesidade que temos de levar á boca un anaco de ledicia e esperanza. Sen levar ao extremo a analoxía, poderíamos dicir que acontece algo similar ao que ocorrera na primeira elección de Obama. O mundo necesitaba tanto unha miga de ilusión, que depositou nel expectativas imposibles, como axiña se comprobou, por carisma e capacidades que mostre. Con Francisco pode ocorrer outro tanto. A desesperanza é tanta, que os propios medios, ávidos de boas novas, agárranse a calquera xesto como anuncio dunha transformación santa, que os fieis e espectadores do planeta asimilan con leve inxenuidade. Así, polas páxinas e pantallas do mundo corre a boa nova de que contamos cun papa humilde, intelixente, bondadoso, favorable aos pobres, que denuncia a inxustiza diante dos poderosos e que promete transformacións na vida da Igrexa con repercusión na mellora do mundo. Oxalá.

Non quixera guindar un xerro de auga fría sobre tanta alegría, pero vexo precipitación e certa papalatría na conversión en santidade de aspectos que, de non ser pola fame de esperanza, non deixarían de ser meros xestos populistas. Por suposto é preferible un papa que non abusa da pompa anacrónica e gusta da distancia curta e humilde, pero non abonda. Os titulares recollendo que Francisco opta por unha Igrexa pobre e para o pobres carecen de valor mentres non se aclaren as contas do banco do Vaticano e se trasladen ás distintas conferencias episcopais ordes de transparencia e honradez diametralmente opostas ás que practican as mafias. Os bicos ó eivado quédanse curtos mentres non se ataque o problema da rixidez diante dos métodos anticonceptivos naqueles países nos que a sida se propaga coma lume en follaxe seca, non se flexibilice a mirada diante dos avances científicos e non se actúe con firmeza contra os abusos sexuais. As boas palabras reclamando que o poder é servizo non serán máis que palabras mentres os que abusan del continúen intimando coa xerarquía. O propósito de diálogo con outras relixións non pasará de voluntarismo se a liña de apostolado non se desprende do complexo de superioridade de única e verdadeira fe. E as referencias a María quedarán baleiras se as mulleres non adquiren a forza que os tempos esixen. En fin, esperanza e alegría si, pero cos pés na terra.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO