LEVÁNTATE E ANDA

Europa débelle moito á Reforma Protestante. Máis do que os que vivimos nunha cultura dominada polo catolicismo de Roma queremos admitir. Coñecidos son os estudos de sociólogos que insisten no peso considerable da Reforma na cultura do esforzo, do traballo e do progreso (mesmo do capitalismo din explicitamente algúns, miren se queren para os seguidores de Calvino), e sen saír do campo propiamente da teoloxía ou da filosofía, debe admitirse o impulso que lle deron á Biblia. Como libro literario de valor universal, como fundamento de reflexión para fe, como ferramenta argumental elaborada dende unha perspectiva máis crítica. A partires do S. XIX, teólogos como Dibelius e Bultmann comezaron a falar da “Historia das formas”, é dicir que a Biblia debe lerse non ao pé da letra senón tendo en conta os estilos literarios da época, contando co ton literario e mitolóxico do entorno xeográfico e outra serie de consideracións que obrigan a un método esexético que non permite ler e interpretar cada texto sen coñecer os xéneros literarios, a época, a intención, cultura e contorna dos escritores. Isto supuxo unha transformación radical na maneira de entender os textos e evitou enredadas e inexplicables contradicións coa ciencia, coas evidencia puras e con lecturas infantís que non extraían o zume fondo que se debía beber. Xustifico esta introdución para que disimulen o meu atrevemento esexético de hoxe. Sei que a cada paso é menos coñecida a Biblia, obra das máis importantes da historia da humanidade, pero aínda así, por pouco que soe, raro será quen non oíse algunha vez falar do milagre de Xesús resucitando a Lázaro. Por iso omito a narración. Por suposto que a calquera con mente científica e crítica non lle cadra a narración dos Evanxeos. Que alguén ben morto, enterrado e coa lápida ben asentada poida polas palabras doutro home erguerse coma se nada a e botar a andar, faise difícil de crer. Claro que se lle damos unha miga de interpretación, anulamos o contexto milagreiro e lle engadimos o afán pedagóxico de regresar a unha nova vida, calquera pode reflexionar e decidir se quere extraer algunha lección para súa fe. Como ben saben, ultimamente cóntalles sobre asuntos de pequenas mortes e resurreccións porque me toda de cerca experimentar con estes serios – os máis serios, sen dúbida- asuntos do vivir. E se nun artigo anterior restaba credibilidade a que La petite mort nomenado ao orgasmo se parecese en algo a unha pequena morte, hoxe contareilles algo sobre a pequena resurrección. Convén advertir que soe ser frecuente que antes da anestesia che aconsellen que te concentres en algo agradable e relaxante, pois ao espertar é probable que regreses a idéntico punto. En min resultou un fracaso absoluto. Non porque non puxese da miña parte: tiña planificada unha imaxe fermosa da miña neta xa un pouco medrada correndo por unha praia limpa e clara, achegándose a min, a cada paso máis cerca, sorrindo e desexando abrazarme... Nada. Entrei na anestesia sen tempo nin de pensalo. E cando espertei... Cando espertei nin túnel de luz branca, nin as imaxes concentradas da vida nun segundo, nin farrapo de gaita. Unha dor doente, unha consciencia limitada que só me permitía ver sombras de profesionais que tomaban notas, aplicaban máquinas, movían camas con outros enfermos, pero todo entre tebras, atormentado pola dor, chuzadas que me alertaban un mínimo para intuír que alguen andaba ao teu redor, dicían o teu nome, aplicaban calmantes ou o que fose, pero máis nada. Así ían pasando minutos e horas, moitas horas, na sala de reanimación, e só dúas ou tres realidades controlabas: a intensidade da dor, o movementos entre tebras de profesionais que ían e viñan, algunha vez sabías que se referían a ti, e, por fin, a potestade de premer nunha pera mecánica que disque conectada a unha máquina que mitiga a dor aliviaba os momentos máis intensos. Así se pasaban as horas da pequena resurrección. Premendo na pera para non berrar, mal respondendo debilmente ás preguntas que as enfermeiras ou médicos che facían e , a medida que a consciencia era algo maior, comprobando que os das outras camas ían saíndo da sala de reanimación e ti permanecías. Non, dicían, o número 6 aínda non está en condicións... E o número 6, seguro que completamente distorsionando a realidade, interpretaba que aqueles profesionais que o rodeaban, que ían dunha cama a outra, tomando notas, aplicando remedios, vivían todos nun estado de excitación e vixilancia extrema, coma nun purgatorio do que trataban de salvar a cantas máis almas podían. E premía na pera que disque aliviaba. E non se lle acordaba absolutamente nada. Só escapar do sufrimento, saber que pasara o perigo, que alguén decidise que, por fin, podía abandonar a sala de reanimación e volver á vida. Cando, despois de case cinco horas, iso foi posible, e saín ao corredor onde familiares me agardaban, á pregunta primeira: como estás?, só fun home a dicir: fodido. Polo experimentado, deduzo que iso de levántate e anda non deixa de ser unha mera forma literaria. Calquera sabe en que consistirá a verdadeira resurrección, pero o innegable é que o resucitar destas pequeniñas mortes doe moito.




Publicado en Diario de Pontevedra