ESTA NOITE IMOS PILLAR

SERÍA das poucas noites vellas que pasei só na miña vida, desde logo a única na que saín á barra dun bar e pedir unha copa. Só servirma, vin que o home da miña esquerda miraba para min e ría. En primeiro, dada a miña inexperiencia, aínda pensei se estaría no bar equivocado, pero axiña me convencín de que non era ligue o que quería, estrañábase de que non entendese o seu riso. Axiña mo aclarou: ti non me recoñeces? Pois non. Así quen non te acordas de min? Non. Ti ganá- chesme ao pimpón, eras unha pulga de primeiro e eu xa andaría en 3º. Son Recarey, Belvís. Si, pero ti non me dás vido á memoria. Brindamos. Falamos de catro banalidades ata que me espeta: e disque escribiches un libro. Home, non moitos, pero máis de un. Non digo que só escribises un, senón un que fala de Belvís. Ah, si. Pois que burriño fuches... Eu sei todo, todo o que pasaba, se chegas a informarte comigo seguro que che saía caralludo; pero heino ler, maldito como si.

Acabadas as copas e como a conversa xa non daba máis, Recarey invitoume: esta noite ti vés pillar comigo. Eu non podo comezar o ano se non é cunha muller ao meu carón. Se non é así, o ano vai mal. Así que ti e máis eu imos agora mesmo pillar. E nestas pagou e tirou de min á saída do garito que estaba a cugulo. Talvez por iso, sen querer, chocou xa fóra cun borracho e tiroulle a copa. O bébedo nin se inmutou, pero un dos seus interpúxose: a ti pásache algo, parvo? A min nada, pero ti vas quedar sen dentes como non saias de diante. Pero o retador non era de filosofía, retirou o xusto o corpo e estendeu o brazo dereito cunha potencia tal que ao chocar o puño no nariz de Recarey deu en zurrichar sangue coma unha billa aberta; sen tempo á resposta, o agresor espetoulle o xeonllo nas súas partes e, mentres se dobraba, zumboulle unha patada nas costas que o guindou no chan coma un trapo. Tres golpes secos, eficaces. Presteille o pano da man para deter a hemorraxia, rexeitouno. Lévote a urxencias? Pero que dis?, ofendeuse. Ti e máis eu imos agora mesmo pillar. Que pillar nin que nada, intentei razoar, lévote á casa? Como se puxo pesado e agresivo decidín deixalo. Ao pouco de botar a andar escoitei: Abel, covarde, non penso ler o teu libro de merda, e aínda non me explico como puideches ganarme ao pimpón sendo tan pequeno. E alí quedou repoñéndose para ir pillar. Nunca máis volvín saber del.

PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO