POBRES, PERO EN CATALÁN

SE ben o penso, estou algo farto de tocar o tema de Cataluña. Por que insiste, diranme con razón. Porque hai tantas vertentes nese endiañado, manipulado, insolidario e perigoso "conflito" (poñámoslle o mesmo nome que no País Vasco, os dous van na mesma liña aínda que con distinto maquinista), que non me podo resistir a reflexionar sobre algunha das moitas variables que lle afectan. O que me preocupa hoxe é a resposta dos emigrados a esa comunidade, todos eles, por suposto, de comunidades máis pobres, eles pobres, eles en barrios marxinais, eles soportando o peso da crise coma no resto do país ou máis. Non dispoño de estatísticas e falo de oído, pero teño a percepción de que moitos deles apuntaríanse ao voto secesionista convencidos das prédicas recibidas durante todos estes anos e esperanzados en que vivirían mellor.

As razóns últimas e serias para tomar unha decisión de tal transcendencia, desde logo para os emigrados que atoparon traballo no servizo doméstico dos burgueses, nalgunha fábrica ou na Seat, logrando escapar dos labores do campo ou da miseria de procedencia, é o cálculo inconsciente de se eles e os seus fillos, moitos xa nacidos alí, vivirán mellor. Desde hai nos vénme sorprendendo con que facilidade se realizaba nestes emigrantes a súa inmersión lingüística en catalán (é curioso ver aos fillos de galegos emigrados falando castelán con seus avós que lle falan en galego, pois saben catalán pero non galego) e con que convicción e case violencia defenden a ideoloxía simple e barata de chuvia miúda que os corruptos Puyol e os seus secuaces foron inzando ao longo destes anos nos que se sentían pouco queridos polo resto de España. Recordo incluso a anécdota dun mozo (sei que é un anécdota, pero significativa) , que por circunstancias se viu obrigado a traballar un ano en Madrid e con que desprezo e seguridade insistía en que nesa cidade non se traballaba nada, que eran todos uns vagos, o traballo que realizaba en Cataluña no día podía na capital dos espoliadores acabalo en dúas horas, por iso estaba desexando regresar a Barcelona, alí trabállase de verdade. En fin, que moitos estarán calibrando se lles cubica ou non a pertenza a un país no que lles ofreza máis comodidades e benestar. Ogallá non se equivoquen. Para min, os que tal decisión tomen, seguirán sendo igual de pobres e excluídos só que en catalán.

PUBLICADO EN EL CORRREO GALLEGO